Epiloog

122 2 0
                                    

POV Luke
Vandaag ging ik op controle in het ziekenhuis om te kijken of ik nog eens terug moest komen. Vandaag was een hele belangrijke dag. Ik hoorde of ik geslaagd was, ik hoorde of ik ontslagen was uit het ziekenhuis en of ik aangenomen was op de universiteit om Psychologie te studeren. De deuren van het ziekenhuis draaiden en ik kon naar binnen.

"Luke Hemmings?" Riep de dokter. Ik ging naar binnen en nam Noa met me mee. We gingen op de stoel zitten en Noa kneep in mijn hand. "Luke Hemmings, u mag op de weegschaal gaan staan" zei de dokter. Ik liep naar de weegschaal toe en ging erop staan, nadat ik mijn schoenen uitgedaan had. "Gefeliciteerd Luke, 63 kilo. Het gaat echt goed. Je hoeft pas over een jaar terug te komen" zei de dokter en gaf me een hand. Ik was zo blij.

Noa was aan de telefoon toen we terug liepen naar de spreekkamer. "O my god, dankueel" hoorde ik haar zeggen. Ze was geslaagd. "Proficiat baby" zei ik en gaf haar een knuffel. Mijn telefoon ging ook af. Ook ik was geslaagd. Wat een goed nieuws. Noa en ik vertrokken naar school om onze cijferlijst op te halen.

Toen we terug thuis waren met de cijferlijst, kreeg ik nog een telefoontje met het nieuws dat ik aangenomen was voor de opleiding psychologie.

Zo zie je maar, zolang je volhoudt, komen mooie dingen je tegen moet. Het leven wordt mooier na de donkere dagen.

Luke en Noa leefden gelukkig samen in hun eigen huisje samen. 

✔Bullied ~ L.H.✔Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu