catfish

12

"Babe, alsjeblieft, ga niet weg. het was niet de bedoeling om je pijn te doen."

Ze heeft dit al miljoenen keren aangehoord. Ze probeert altijd weg te gaan, ze probeert altijd sterk te blijven en weg te gaan omdat, diep in haar hart weet ze dat ze dit niet verdient.

"Babe," huilt hij, zijn handen zijn gevouwen alsof hij aan het bidden is. "Ga niet weg."

"Dylan ik kan dit niet langer meer aan." zegt ze zacht, huilend

"Ik verander! Ik meen het deze keer, ik meen het." smeekt hij, nu op zijn knieen

Ze pakt haar koffer. Ze houdt van hem, heel veel. Ze verdient het om geslagen te worden. Maar misschien ook niet. Misschien is ze niet zo'n fout als dat ze denkt. Ze wrijft onder haar neus als hij op staat, haar hoofd in zijn handen nemend en de tranen weg wrijvend met zijn duimen. Hij kust haar voorhoofd lief.

"Alsjeblieft, ik heb je nodig."

--

Als ik naar huis loop bedenk ik me hoe handig het zou zijn als ik een auto heb. Om in een warme auto te zitten, zachte muziek op en een vleugje lavendel door de luchtverfrisser.

Maar, ik loop nu in de kou met Brain Stew van Green Day door mijn oordopjes, met de geur van hondenpoep.

Mijn nieuwe camera bungelt om mijn nek. Ik heb besloten om hem te houden omdat ik fotografie leuk vind. De camera zelf is mooi en maakt goede foto's. Ik heb er een paar onderweg gemaakt. Van de lucht, wat bloemen en een zwerver met een kartonnen bord waar opstaat "Even the darkest night will end and the sun will rise."

Ik stop in het park en bel Michael.

"Hallo?" antwoord hij schor

"Crap, heb ik je wakker gebeld? Sorry, tijdsverschil vergeten, ga maar wee-"

"Mae, shut up." grinnikt hij. "Wat is er?"

"Ik wou gewoon praten. Ik ben onderweg van mijn werk naar huis." zeg ik terwijl ik mijn haar uit mijn paardenstaart haal.

"Hoe was het?" vraagt hij slaaperig.

"Ging wel. Er was een oude man die de taart voor zijn vrouw kwam ophalen. Ik heb nog nooit iemand zo verdrietig gezien toen ik zei dat hij nog niet klaar was." zeg ik. Michael lacht

"Die arme man wou gewoon zijn taart." zegt hij, wat me laat lachen.

"We hebben de beste taarten in het dorp, dus ik snap het wel." zeg ik. "Hoe laat is het daar?"

"4 uur 's ochtends" mompeld hij.

"Oh hemel. Sorry." zeg ik snel

"Mae." gromt hij "Het maakt niet uit, echt niet. Je mag me bellen wanneer je wilt, dat weet je."

"Ik weet het." zucht ik "Ik miste je stem gewoon."

Zei ik dat hardop?

Michael grinnikt. "Ik heb jouw stem ook gemist. Het was al weer een paar dagen geleden."

Mijn gezicht word warm en ik voel me net een tomaat. Mijn handen worden klam en ik begin een beetje te trillen.

En toen wist ik dat ik echt fucked was

Ik vind Michael leuk

leuk leuk