catfish

33

Ik open langzaam de deur en het gesprek stopt direct als de dokter me aankijkt. Luke, Ashton en Calum kijken om, en zij opgelucht dat ik er ben aan hun gezichten te zien. Een arts komt naar me toe, ze kijkt als of ze me ieder moment uit uit het raam kan gooien.

"Wie is dat?" hoor ik Michael vragen, de tranen prikken in mijn ogen als ik zijn vermoeide stem hoor.

"Mevrouw, ik weet niet wie u hier heeft gebracht maar ik verzoek u weg te gaan." zegt de arts, ze pakt mijn arm stevig vast. Ik probeer haar tegen te gaan, maar hte werkt niet echt.

De jongens gaan voor Michael weg en ik kijk hem direct aan. Mijn onderlip trilt en mijn hand vliegt voor mijn mond als ik hem zie.

Hij ligt op een ziekenhuisbed, met een paars shirt en zwarte skinny jeans. Hij heeft een paar pleisters en een koelverband om de linkerkant van zijn gezicht, zoals Calum zei. Zijn haar lijkt ook een stukje korter, logisch natuurlijk.

"Laat haar los." zegt hij met een krakerige stem. Zijn ogen knipperen een paar keer, alsof hij niet geloofd dat ik er echt ben. De arts achter me laat me los.

Mijn adem stokt, ik zet een stap zijn richting op. Ik weet niet echt of ik 'hoi' moet zeggen, want aan zijn gezicht kan ik niet zien of hij boos of blij is dat ik er ben. Ik zie een traan over zijn wang gaan en bedenk me geen moment.

Ik val, rustig, in zijn armen en sla de mijne om zijn nek, ik begin te huilen op zijn schouder. Zijn armen om mijn middel en hij begraaft zij gezicht in mijn nek.

"Mae." zegt hij zacht, zijn stem trillend. Het is net als of we weer voor het eerst praten, hij spreekt mijn naam uit als of het van glas is.

Ik snuif en negeer dat hij ruikt naar zweet en verbrand haar. Michael gaat goed zitten op het bed en laat mijn op zijn schoot zitten. Zijn armen nog steeds om mijn middel en hij trekt me dichter tegen zich aan.

"I-ik hou van je." slik ik, ikprobeer mijn tranen te bedwingen maar faal als hij over mijn rug wrijft. "Ik hou echt van je."

Ik trek me teurg, plaats mijn hand op zijn wang en wrijf zijn tranen weg.

"Hey," zegt hij, hij legt zijn hand op mijn hand. "Dat moet ik bij jou doen."

"Ik maak me weer zorgen om jou dan om mezelf anders." zeg ik de waarheid.

"Eigenlijk gaat het goed. De dokter zei dat ik super veel geluk heb gehad."

"Nou niet bepaald geluk." zeg ik, ik wrijf de tranen van mijn gezicht. Hij schud zijn hoofd.

"Nou, zo wou ik je eigenlijk niet echt ontmoeten." zegt hij. "Hoe ben je hier gekomen?"

"De jongens-" zeg ik, ik draai mijn hoofd om maar zie dat de kamer verder leeg is. "De jongens hebben me laten overvliegen om je te verrassen."

"Echt?" vraagt hij. Ik knik

"Ja. Ik had iets speciaals gepland maar.." ik kijk naar mijn handen die op Michaels benen liggen.

"Hey, kijk me eens aan." mompeld hij.

Ik kijk hem aan van onder mijn wimpers, vlinders vliegen door mijn maag als ik de blik in zijn groene ogen zie. Hij lacht naar me.

"Weet je, het tweede waaraan ik dacht toe ik merkte wat er gebeurde was 'Mae gaat flippen.'" zegt hij nerveus. Ik glimlach terug.

"Natuurlijk, ik geef om je, meer dan wat dan ook."

"Oh, ik voel me vereerd." Zegt hij, hij legt zijn hand op zijn hart en ik rol met mijn ogen.

We horen de deur open gaan, ik kijk om en Michael kijkt over mijn schouder om te zien wie het is.

Eerst dit. Die vier jongens die ik nu voor twee jaar aanbid. Ik heb ze zien opgroeien, niet stalkerig. Ik heb gezien hoe ze tegen de haat vochten. Ik heb gezien hoe ze prijzen hebben gewonnen. Ik heb ze zien werken om te komen waar ze nu zijn.

Niets, maar dan ook niets, doet mijn hart meer pijn dan wat ik nu voel.

Om Michaels beste vrienden, nee, broers te zien in de deuropening. Met rode ogen van angst en het huilen. Het breekt mijn hart.

Ze lopen snel naar ons toe en geven een groepsknuffel. Calum en Ashton staan naast ons en Luke slaat zijn armen om ons heen vanachter. Na een paar minuten van stilte, op wat snikken van mij en Luke na, begin ik met praten.

"Luke, gast, je ruikt naar zweet." mompel ik in Michaels shirt. De jongens lachen, alleen Ashton niet, die giecheld. Het gewicht van Luke verdwijnt.

"Tja, het was ook niet de rustigste nacht." zegt hij stilletjes, we zuchten allemaal. We laten elkaar los.

"Ik stem ervoor dat al het vuurwerk word vervangen door glitters." zeg ik en steek mijn hand in de lucht. Ashton steekt ook zijn hand in de lucht.

"Ik ben voor." zegt hij

"Nee." zegt Michael en hij springt van het bed. Hij duwt mijn arm naar beneden en die van Ashton ook.

"Mere-" zegt Luke, maar hij word onderbroken.

"We zouden juist meer vuur moeten hebben." zegt Michael. Calum zucht en schud zijn hoofd. Ik leg mijn hand op Michaels voorhoofd.

"Wat doe je?" vraagt hij, hijleunt naar achter en kijk me verward aan.

"Ik kijk of je koorts hebt." verklaar ik. "Omdat je compleet doorgeslagen bent."

"Ik heb geen koorts." antwoord hij, hij slaat mijn hand weg. "Het ergste is al gebeurt."

"Hij heeft een punt." zegt Calum. Ik sla hem op zijn arm. "Hey! je mag de bassist niet slaan."

"Je moet niet met hem eens zijn." zeg ik, ik sla mijn armen over elkaar.

"Kijk, wat gebeurt dat gebeurt. Kunnen we niet focussen op belangrijkere dingen? Zoals, wat gaan we eten." zegt Luke.

"Mond dicht Lucas." mompel ik, ik rol met mijn ogen en de jongens lachen