catfish

17

we staren naar elkaar voor een lange tijd.

Hij onderzoekt mijn gezicht, bekijkt elk stukje. Ik slik. Mijn hand verlaat de muis en valt in mijn schoot. Zo wou ik het hem niet vertellen.

"Wie ben je?"vraagt hij in eens. Ik blijf stil, ik wil niet antwoorden.

"Oh kom op mate." hoor ik Ashton zeggen. "Het is Mae."

"Nee." zegt Michael direct, schuddend met zijn hoofd." mae is niet... ze..."

"Zij is het mate." onderbreekt Ashton.

"zeg iets." zegt Michael, ik schut mijn hoofd

"Zeg iets!" ik schud mijn hoofd nog eens

"Zeg verdomme iets!"

"Ze is geen hond." zegt Ashton geirriteerd

"Staat haar microfoon uit? Zeg iets."

"Wat wil je dat ik zeg Michael? Ik ben een idioot en ik heb gelogen en ik heb het verknald."

Michael lacht hard en sarcastisch."Inderdaad."

Ashton geeft me een kalmerende blik als hij ziet dat ik huil.

"Mae-"

"Nee." Michael pakt de telefoon van Ashton, zijn gezicht is rood van woede. "Ik fucking vertrouwde je. Ik kan niet geloven dat ik je leuk begon te vinden. Fuck you!"

"Het spijt me oke?" schreeuw ik terug.

"Je denkt dat een simpele sorry genoeg is om dit goed te maken?"

"Nee, naturlijk niet. Ik weet alleen niet wat ik anders moet zeggen!"

"Misschien kun je beginnen met een uitleg?"

"Die heb ik niet. Ik ben gewoon een dom, onzeker meisje."

"Dat is je beste excuus?" snuift hij.

"Oke! je wilt de waarheid? Mijn ex heeft me zo onzeker gemaakt dat ik mezelf nu enorm haat, ik zit in een zwart gat en ik kom er niet uit. Ik neem het je niet kwalijk dat je me niet meer wilt zien omdat ik een lelijk, dom, waardeloos stuk karton ben. Ik..." mijn onderlip begint te trillen als ik Michael aankijk. "Ik ben fucked up."

Michael blijft stil, en als hij praat is zijn stem rustig en kalm.

"Ik heb tijd nodig."

Hij hangt op.