catfish

46

"The darkest night never felt so bright with you by my side."

Ik luister naar Michael die zachtjes aan het zingen is terwijl ik met mijn hoofd op zijn borst ligt en hij met mijn haar speelt. Mijn ogen zijn dicht en ik heb een kleine glimlach opmijn gezicht. Hij begint kleine cirkels te wrijven op mijn arm, wat me kippenvel laat voelen.

"Love me like you did, Love me like you did, I'll give you anything, I'll give you anything."

"Welk nummer is dat?" vraag ik met een rasperige stem. Hij schrikt en ik kijk hem aan.

"Ik wist niet dat je wakker was/" zegt hij, hij ontwijkt het beantwoorden van mijn vraag. Ik grijns hem aan.

"Goedemorgen, sunshine." gaap ik en ik rek me uit. Michaels gezicht word rood en ik glimlach omdat ik hem heb laten blozen.

"Goedemorgen prinses." antwoord hij, deze keer ben ik degene die bloost.

"Wat betekend dit?" vraag ik hem nerveus.

"Dat is iets normaals wat mensen tegen elkaar zeggen als ze net wakker zijn."

Ik rol met mijn ogen. "Je weet wat ik bedoel."

"Het betekend dat je mijn prinses bent." verklaart hij en hij plant een kusje op mijn voorhoofd. Ik bloos weer.

"Oh."

"Vind je dat goed?"

Ik wil duizend keer 'ja' schreeuwen.

"Ik denk het." plaag ik schouderophalend. Michael pakt mijn kin, en laat me naar hem kijken.

"Wil je mijn vriendin zijn?"

Ik gil het uit van binnen.

"Ja." lach ik. Hij lacht terug en drukt een kusje op mijn lippen en gaat weer liggen, zuchtend.

Holy shit, Michael Clifford is mijn vriendje.

Holy shit.

Hoe moet ik hier op reageren? Moet ik schreeuwen? Huilen? Springen van geluk? Ik heb geen idee maar mijn maag knort dus ik sta op om iets te eten te halen, Michael pakt mijn hand en trekt me terug.

"Blijf." mompelt hij, hij drukt me tegen hem aan.

"Maar ik heb trek." zeur ik. Hij drukt zijn gezicht in mijn haar.

"Ik ook, alleen niet voor eten."

Ik spring weg en ren de kamer gillend uit.

"De Cliffoconda is wakker geworden!"

--

Helaas moet ik werken dus ik maak een cake terwijl Michael, mijn vriendje, waarschijnlijk aan het slapen is in mijn bed of ons eten aan het op eten is. Ik giet het beslag in de cakevorm en Levi loopt de winkel binnen.

"Te laat zoals gewoonlijk, zie ik." grijns ik. Ik hoor hem dramatisch zuchten en hij laat zijn kin op mijn schouder rusten.

"Je kent me zo goed." lacht hij. Hij pakt de cakevorm en zet hem in de oven voor me. "Dus?"

"Dus?" herhaal ik

"Dus! Wat is er gister gebeurt?"

"Oh ja, het was mijn vader." zucht ik, ik denk terug aan het gesprek, wat niet echt een gesprek was.

"Ew." doet hij zogenaamt vies, ik lach. Ik had Levi verteld over mijn vader en hij mag hem niet. "Wat wou hij?"

Ik haal mijn schouders op. "Onze band weer oppakken, of zo iets. Ik weet het niet. Ik heb er niet echt over na gedacht, geen tijd voor gehad."

"Waarom niet? Het is niet iets waar je veel tijd voor nodig hebt."

"Uhm." mijn gezicht word rood. "Nou kijk, het is dus..."

"Mae..." Levi slaat zijn armen over elkaar en geeft me een dwingende blik.

Priecies op het goede moment gaat de bel en ren ik weg naar de kassa. Een lange man met een zwart vest komt binnen. Hij heeft een beanie op en een zonnebril, maar ik herken de broek en schoenen direct.

"Michael!" zeg ik vrolijk. Hij loopt door naar de kassa en zet zijn zonnebril af.

"Hey babe." zegt hij met een grijns terwijl hij tegen de toonbank aan leunt.

"Michael? Babe? Heb ik iets gemist?" vraagt Levi achter me met een bedenkelijke blik op zijn gezicht. Michaels lach verdwijnt en hij gaat recht op staan. Ik negeer Levi.

"Hoe ben je-"

"Je moeder vertelde me toen ze terug kwam voor lunch, nadat ze je babyfoto's heeft laten zien." grinnikt hij, ik grom luid.

"Natuurlijk deed ze dat."

"Maar." gaat Michael verder, terwijl hij me aankijkt. "Ik dacht dat het leuk was om mijn vriendin te verrassen."

Ik bloos omdat Michael 'vriendin' zei.

"Vriendin?" slikt Levi.

"Vriendin." herhaald Michael. "Problemen mee?"

Levi fronst, en barst in lachen uit. "Mae is als een klein zusje voor me."

"Dat zeggen ze allemaal." gromt Michael geirriteerd. Levi doet zijn armem om mijn schouder en ik verstijf. Michaels ogen plakken vast op Levi's arm

"Ze is mijn type niet."

Michael snuift. "Wat moet dat nou weer betekenen?"

Gebeurt dit echt?

"Het betekend dat ze niet mijn type is." zegt Levi. "Waarom ben je zo verdedigend? Moet je niet blij zijn dat ik haar niet leuk vind?"

Ik vind Levi niet leuk. Niet meer dan een vriend. Hij is best knap maar ik heb nooit zo over hem gedacht. Dus, waarom doet zijn reactie dan oijn? Waarom ben ik niet zijn type? Is het omdat ik dik ben? Mijn bril? Mijn kleren? Mijn wallen? Mijn tanden, zijn die niet wit genoeg? Al mijn onzekerheden gaan door me heen en ik wrijf snel ene traan weg.

"Mae?" Michaels stem laat me opkijken.

Ik neem diep adem en lach naar hem, schud Levi's arm van me af en draai me om.

"Ik moet nog iets doen, ik ben aan het werk."