catfish

35

Hij slaat me in mijn gezicht en sleept me mee over de parkeerplaats. Hij gooit me tegen zijn auto en kijkt me aan met vurige ogen.

Hij zet zijn handen naast mijn hoofd en ik ruik een sterke alcohollucht. Hij trekt aan mijn haar en zorgt ervoor dat ik over de motorkap lig. Ik stribbel tegen maar het werkt niet omdat hij boven op me ligt om me vast te houden. Hij doet mijn hoofd lichtjes omhoog, blaast in mijn gezicht.

"Denk je dat het goed is om te flirten met andere jongen?" snauwt hij boos. "Als ik er bij ben?"

"Dylan, ik was-"

"Jij bent van mij." snauwt hij, hij duwt mijn hoofd tegen de auto.

Daarna tilt hij me op van de auto en duwt me in de bijrijdersstoel. Snel loopt hij naar de bestuurdersstoel en start demoter.

"Ik laat je zien hoe erg je van mijn bent als we thuis zijn."
-
Mijn ogen schieten open en ik ben in een schemerige kamer, op een bed. Iemand zijn handen schudden mijn schouders heen en weer. Ik duw de persoon van me af en ga rechtop zitten, mijn rug tegen de muur. Ik kijk schrichtig heen en weer, pak de dekens goed vast. Ik blijf angstig kijken totdat ik merk dat ik in een hotelkamer zit.

Herinderingen komen terug als ik Michael op de grond zie zitten, hij wrijft over de zijkant van zijn hoofd en kijkt me bezorgd aan.

Mijn lip trilt en ik breek. Het bed deukt een beetje in en ik word omringt door twee armen. Mijn armen vliegen om de nek van Michael en ik huil op zijn schouder, tranen vallen op zijn witte shirt.

"Rustig maar." troost hij, wrijfend over mijn rug. "Het was gewoon een slechte droom, Mae. Het is oke. Je bent veilig nu, ik beloof het.

Dat is het. Ookal had ik net een vreselijke droom, ik heb me nog nooit zo veilig gevoelt dan nu, in Michaels armen.

---

michael pov

"Het was echt gebeurt." mompelt ze met een zachte stem.

Ze frunnikt aan haal zwarte haar, blijkbaar is ze nerveus of zenuwachtig. We zitten op het bed, kijkend naar elkaar. Ze heeft me net verteld wat er was gebeurt in haar droom, het maakte me sprakeloos.

Haar Blauw/groene ogen kijken overal naartoe behalve naar mijn ogen. Ze heeft haar bril niet op, geen makeup. Het laat de donkere kringen om haar ogen zien. Ookal is ze verdrietig, ze is nog steeds prachtig.

Ze frunnikt nu aan haar shirt, ik bedoel mijn shirt, wachtend totdat ik iets zeg. Als ik niets zeg, begint ze.

"De droom, of nachtmerrie. Hij was echt." zegt ze zachtjes

Mae heeft me nooit iets verteld over haar vereleden. Ze heeftmenooit verteld waarom ze is zoals ze is. Ik wil tegen haar zeggen dat ik haar bescherm tegen alles wat er gebeurt in de wereld. Ik wil niet dat er weer iets ergs met haar gebeurt.

"Het spijtme." zeg ik. Ze schud haar hoofd.

"Waarom zegt iedereen dat?" vraagt ze.

"Wat bedoel je?"

"Ik snap nooit waarom mensen sorry zeggen voor iets waar ze niks aan kunnen doen."

"Om medeleven te laten zien." antwoord ik schouder ophalend. "Om iemand te laten zien dat ze niet alleen zijn."

"Wat als ik geen medeleven wil? Wat als ik gewoon alles wil vergeten wat er is gebeurt met me? Wat als ik niet alles wil herbeleven, het slaan en het dwingen om seks te hebben? Wat als ik niet de nacht wil herinderen dat we weggingen van een feest omdat een dronken jongen hoi tegen me zei, en ik beleefd hoi terug zei en een dronken Dylan me ruw meenam naar huis om te laten zien 'hoe erg ik van hem ben'. Wat als ik dat niet wil?"

Ik zit compleet met mijn mond vol tanden.Mae's gezicht is rood van woede en verdriet, tranen stromen over haar wangen en ze neemt diep adem om zichzelf onder controle te krijgen.

Woede groeit in mijn buik als het binnen dringt wat ze net precies zei. Iemand heeft haar pijn gedaan. Het doet me pijn om te zien dat ze zo veel pijn heeft. Ze heeft dit niet verdiend.

Ik blijf stil, vooral omdat ik niet weet wat ik moet zeggen, en ik ben bang dat ik iets verkeerds zeg, dat ze weer boos word. Maar ik merk dat ze het nodig had, om alles te vertellen. Mae is het type dat alles op propt totdat het te veelword.

"Sorry voor dat." begint ze, ze wrijft in haar vermoeide ogen. "Het was niet de bedoelingom zo te ontploffen."

Ik haal mijn schouders op en geef haar een kleine glimlach, en pak haar hand. Ik wrijf over haar knokkels met mijn duim met een rustige beweging.

"Ik wil niet alleen zijn Michael." geeft ze toe, eindelijk kijkt ze in mijnogen.

Haar ogen zijn gevuld met pijn en het breekt mijn hart.Ik trek haar rustig dichterbij. Ze snapt de hint en klimt op mijn schoot, nog steeds snufend. Ik hou haar vast en kus haar voorhoofd zacht .

"Ik laat je niet alleen, Mae. Ik beloof het."

Gelukkig nieuwjaar iedereen ♡♡♡