catfish

21

Ze raakt de blauwe plek rond haar oog aan, rustig. Zuchtend brengt ze de concealer aan op de blauwe plekken op haar gezicht en in haar nek.

Hij had beloofd dit niet meer te doen.

Ze voelt zich moe, mentaal moe. Ze steekt al haar energie in deze jongen en alles wat hij terug doet is haar slaan. Wat moet ze doen? Terug vechten? Weggaan? durft ze dat?

Ze loopt naar de woonkamer en laat haar adem los als ze ziet dat deze leeg is. Ze gaat zitten op de bank, besluit dat dit het einde is. Hij vermoord haar nog een keer als dit zo door gaat. Ze begrijpt eindelijk dat ze dit niet waard is. Ze is te goed voor hem, ze heeft iemand nodig die haar waard is.

Ze hoord de voordeur open gaan, en daarna dicht gegooid worden.

"Meredith?" roept hij, woede galmt door zijn stem. Ze knipperd de tranen weg en staat op, haar handen trillend. Ze moet dit doen, voor haar eigen bestwil en veiligheid.

"Dylan, we moeten praten." zegt ze, haar stem trilt. Hij barst in lachen uit, gooit zijn jas op de keukenstoel.

"Wat wij moeten is jou in de keuken en dat jij eten voor ons maakt." grijnst hij. Woede vliegt door haar heen maar verdwijnd weer als hij naar haar grijnst.

"Nee." zegt ze.

"Nee?" vraagt hij, hij loopt langzaam haar richting op. "Wat bedoel je met 'nee'?"

"I-ik b-bedoel dat w-we moeten pr-praten." zegt ze met angst, ze wil weg rennen, huilen. Hij gaat voor haar staan en ze staart naar de grond, geen oogcontact. Ze kan de alcohol ruiken vanuit zijn porieen.

"Waar gaan we over praten dan?" vraagt hij gemeen. Zijn hand gaat naar haar nek en pakt haar paardenstaart vast, trekt haar hoofd naar achteren. Ze kijkt overal maar niet in zijn bruine ogen.

"I-ik.." ze kan het niet zeggen Ze kan de woorden niet zeggen.

"'I-ik? ben je gek?" hij duwt haar richting de keuken

"Ik kan dit niet meer, Dylan." zegt ze snel. Hij stopt direct.

"Oke." snuift hij.

"Ik meen het deze keer."

"Nee, dat doe je niet."

"Doe ik wel." ze veegt de tranen onder haar ogen weg, negeert de concealer die nu op haar hand zit. "ik ga bij je weg,"

"Nee." zegt hij langzaam

Ze staart naar de muur achter hem.

"Ik ga weg en ik kom niet terug. Ik kan dit niet meer. Ik verdien dit niet."

Dylans ogen worden dof.

"Oke, wegwezen, je komt toch wel terug."

fout

Ze kwam niet meer terug.

---

Kijk, het ding is, als je jong bent, heb je weinig druk op je. Als je iets vind waarvan je houdt, of om geeft hou je het bij je. Want dat is alles wat je hebt, en je fantasie. Als je ouder word, worden dinger meer serieus en echt. Dingen worden moeilijk. Je begint je te veel zorgen te maken om dingen waar je je geen zorgen om hoeft te maken. Je zegt dingen verkeerd en mensen gaan je haten. Alles word een groote prut. Op het laatst heb je niks meer.

Ik denk de laatste tijd veel na over kansen, en het overwinnen van je kansen. De waarheid is, elke keer als je een risico neemt in je leven, maakt niet uit hoe het loopt, je bent altijd trots dat he het hebt geprobeerd.

"Stuur hem gewoon een berichtje." gromt Ashton naar me. Hij ligt languit op mijn bed en ik lig onder mijn dekens na te denken over hoe veel ik Michael mis.

"Als hij met me zou willen praten zou hij dat wel doen." mopper ik.

"Jullie zijn zo irritant. Bijde zijn jullie van 'boohoo' ik wil hem/haar terug.'"

Ik kom onder mijn dekens vandaan en kijk hem aan .

Ashton mompeld iets. "Ken je die quote 'unless it's mad, crazy love, it's a waste of time cause there's too many simple things in life. And love shouldn't be one of them.'

Ik snuif. "Ik denk dat je bedoelt 'iless it's mad, passionate, extraordinary love, it's a waste of your time. There are too many mediocre things in life. Love shouldn't be one of them'"

"Ja!"

"Dan ja, ik ken die quote." knik ik. "Maar liefde? Is dat niet gewoon overdreven vriendschap?"

"Het leven is risico's nemen. Je zou het niet te weten komen als je het niet probeerd."