"Wat?"
"Stap uit."
"Waarom? Ben je boos op me?"
"Gewoon-"
"Kijk, het spijt me, oke? Ik had niet door dat-"
"Michael, shut up." Ik rol met mijn ogen en stap uit de auto, de autodeur laat ik open staan. Ik sta aan de voorkant van de auto als Michael zijn gordel af doet.
Ik staar naar de lucht, de regen, wat nu motregen is, valt op mijn gezicht. Mijn zicht word wazig, ik kijk naar de druppels op mijn brilglazen voordat ik ze eraf wrijf met mijn mouw.
Michael staat nerveus naast me. Ik leun tegen de motorkap aan en doe mijn ogen dicht. Ik neem een diepe adem, ik voel mijn spieren ontspannen als ik de geur van de regen in me opneem.
"Een keer, in groep 7, was ik verliefd op een jongen, Ronnie. Hij had grote blauwe ogen waar ik altijd in verdwaalde als hij naar me keek. Het voelde altijd als of ik in zijn ogen verdronk, snap je." glimlach ik, ik herinder de jongen nog goed. Michael verplaatst zijn gewicht van zijn linkerbeen naar zijn rechterbeen en ik ga verder.
"Sinds dat ik hem heb ontmoet, zijn blauwe ogen mijn favoriet. Het is het eerste wat ik zoek in een jongen. Hij moet blauwe ogen hebben zodat ik er verslaafd aan kon raken."
Michael kijkt naar de lucht en reageert met een knikje.
"Ik voelde me onzichtbaar voor een lange tijd. Zelfs voor dat ik Dylan ontmoette, wist ik niet wie ik was. Ik was op een punt waar ik me geen zorgen maakte over wie ik was. Ik was gewoon een klont spieren en botten, die niks kunnen."
"Mae..."
"Laat me het afmaken." Zeg ik met een glimlach. "Heb je ooit Modern Family gekeken?"
"Wat?" vraagt hij fronsend. Ik knik.
"Het is een tvshow. We kunnen het wel eens samen kijken, ik denk dat je het wel leuk vind. Maar er was een keer een zin van een van de personages, die me liet denken."
"Wat dan?" vragt hij lief. Ik adem een keer diep.
"Er zijn dromers en er zijn realisten in de wereld. Je zou denken dat de dromers de dromers vinden en de realisten de realisten, maar soms is het tegenovergestelde waar. De dromers hebben de realisten nodig om niet te ver weg te dromen, en de realisten hebben de dromers nodig om avontuur te beleven."
Michael maakt een instemmend geluid, en knikt langzaam.
"Mijn punt is," ga ik verder, kijkend naar hem. "Ik ben een realist en jij bent mijn dromer."
Michaels wangen worden roze en een lach verschijnt op zijn gezicht. Hij trekt me in een knuffel. Ik giechel, sla mijn armen om zijn nek en voel dat ik kippenvel krijg van zijn adem in mijn nek.
Ik trek terug en plaats mijn hand op zijn wang, hij sluit zijn ogen. Ik neem zijn donkere wimpers in me op, en zijn warrige maar toch zo perfecte wenkbrouwen, zijn prachtige huid, zijn lippen met een kleine lach.
"Je bent niet gewoon iemand waar ik van hou, Michael. Je bent mijn beste vriend, je brengt het beste in me naar boven. Als ik naar je kijk voel ik me volledig. Ik krijg een gevoel van liefde en geluk over me heen en ik weet niet wat ik er mee moet. Ik wil je constant zeggen hoeveel ik van je hou en je laten voelen dat het echt is. Alles is beter als jij er bent. Je houdt me bij elkaar. Je laat me belangrijk voelen, als of ik er toe doe."
Ik wrijf met mijn duim over zijn wang en hij kijkt me met passie aan.
"Niemand heeft dat ooit tegen me gezegd."zegt hij zacht, ik grinnik.
"Dat hoop ik niet, nee." lach ik, ik haal mijn hand van zijn wang. Michael lacht naar me voordat hij me een kus geeft.
Onze lippen bewegen synchroon en ik voel hem tegen mijn lippen aan lachen. Ik kan de vlinders niet stoppen. Hij trekt terug om een kusje op mijn voorhoofd te geven, en daarna plaatst hij zijn voorhoofd op de mijne.
"Groen." zeg ik. Zijn ogen gaan open en hij houdt zijn hoofd een beetje schuin
"Groen?"
"Groen is nu mijn favoriete oogkleur."
"Is dat zo?" lacht hij, ik rol mijn ogen.
"Verpest het moment nou niet."
"Dus," hij gaat recht op staan en slaat zijn armen over elkaar."Je hebt me uit de auto gehaald voor dit?"
"Hey, ik moest me consentreren." verdedig ik mezelf, ik sla ook mijn armen over elkaar. Michael haalt een wenkbrouw op.
"Oke, er was meer." geef ik toe, grijnsend.
"En dat is..?"
"Ik ga je leren rijden."
JE LEEST
catfish
Fanfiction"Misschien is ze een van die mensen, hoe heten die ook alweer... een catfish? zegt hij, half lachend. "Zo'n type is ze niet" Mae is een onschuldigdige fan van 5 seconds of summer, totdat Michael contact met haar zoekt en haar onzekerheden een rol g...