catfish

40

Oke, misschien heeft Michael gelijk en moet ik niet zoveel na denken.

Maar geef me niet de schuld. Ik heb 45 minuten in een auto gezeten en daarna 25 minuten moeten lopen, alles geblinddoekt. Alleen maar om te zien dat je op het einde van een klif word neer gezet met onder je water en een paar scherpe rotsen.

Michael houdt me een paar minuten vast en ik heb ijn ogen dicht,het laat me veilig voelen zodat ik niet zie of hij me er vanaf gaat gooien.

"Open je ogen, Mae. Het is veilig."

Dus dat doe ik.

Mijn ogen gaan open en ik staar over de oceaan en ik vergeet bijna te ademen zo mooi is het.

De omgeving is prachtig. De klif is 15 meter hoog,ongeveer. En er zijn geen scherpe rotsen. Alles wat ik zie is een oceaan, overal. Het geluid van golven die tegen de onderkand van de klif aanslaan is rustgevend en ik adem de zeelucht in.Het voelt vertrouwd.

"Oke?" vraagt Michael, hij legt zijn hand op mijn schouder. Ik knik en lach,ookal ziet hij me niet lachen.

---

"Vertel eens over je vader."

Ik heb de behoefte om een slap excuus te verzinnen over mijn vader. Maar op de manier hoe Michael me aan kijkt, met die prachtige groene ogen.

"Hij ging weg toen ik acht was." begin ik. "Ik weet niet waarom hij weg ging. Ik kwam thuis van school en hij was er niet meer. Ik herinder me nog dat ik elke nacht moest huilen voor ongeveer een half jaar."

Michaels vingers gaan over die van mij als we in het gras liggen. Ik voel hem staren naar me. Hij pakt mijn hand vast, verwikkeld onze vingers. Mijn ogen schieten vol met ongewenste tranen.

"Ik herinder me dat we altijd verstoppertje speelde, dat was mijn favoriete spel vroeger. Hij gaf me altijd 7 seconde extra om me te verstoppen. Geen 5, geen 10, altijd 7. Het was precies het aantal wat ik nodig had, dat wist hij. En hij liet me altijd mee helpen met koken. Een keer zat ik helemaal onder het beslag van pannekoeken." Ik lach als ik denk aan de herinderingen.

"Ik was snel afgeleid als kind en mijn school ging echt slecht. Mijn leraren stuurde altijd brieven naar huis om te zeggend at ik mijn huiswerk niet afhad. Ik dacht dat ik een teleurstelling was, zo erg dat hij van me afwou. Kun je het je voorstellen? Acht jaar, en denken dat je een teleurstelling bent." fluister ik, ik vecht tegen de tranen.

"Je bent geen teleurstelling, Mae." troost Michael. Ik slik de brok in mijn keel weg en lach zwak.

"Dat weet ik nu." zeg ik terug. Dat is ook echt waar. Het heeft me jaren gekost, maar ik besef me eindelijk dat ik geen teleurstelling ben. "Bedankt.Er is in iedergeval een goed ding uit gekomen."

"En dat is?"

"Ik heb mezelf kapot gewerkt voor hemop school. Het was zo erg dat ik een klas heb mogen overslaan."

"Als hij nu terug zou komen, laat je hem dan toe in je leven?"

Ik staar naar Michael, mijn adem word onregelmatig. De gedachte dat mijn vader terug komt maar me bang. Ik ben bang dat hij me opnieuw pijn zou doen. En ik weet niet of ik dat aan kan.

"Ik weet het niet." zeg ik eerlijk. Ik leg mijn hoofd op Michaels hand en hij prikt me in mijn arm.

Mijn dikke arm.

"Ik zie het!" ropet hij, hij schuift mijn mouw op.Ik trek mijn mouw snel naar beneden. Hij trekt een pruillipje, maar vraagt niet verder, hij veranderd het onderwerp.

"Weet je nog die nacht dat je een nachtmerrie had?" vraagt hij aan me. Ik zucht, ik weet al wat hij nu gaat vragen.

"Ja." zeg ik terwijl ik naar de wolken kijk. Michael frunnikt nerveus aan mijn shirt, eigenlijk zijn shirt.

"Kun je me het uitleggen waar het over ging?"

Ik slik.

"We gingen naar een soort bar in het dorp. Ik was 16 en hij net 21. Hij wou feesten maar mij niet alleen tuis laten, omdat ik zo genaamd andere jongens zou kunnen uitnodigen." zeg ik

"Dus ik zat aan de bar met een glas water terwijl hij poolde met een paar jongens.Er kwam een jongen naar me toe, Evan. Hij begon een gesprek met me en hij was heel aardig. Maar Dylan vond van niet, hij sloeg Evan op zijn neus en trok me uit de bar."

Ik voel dat Michael naar me staart.

"Ik werd wakker in het ziekenhuis. Ze hadden me verteld wat er was gebeurt en ik gaf mezelf de schuld. Het litteken op mijn sleutelbeen kwam van het glas wat hij op me gooide."

Michael schrikt en ik knipper de tranen uit mijn ogen.

"Ik had geluk. De dokter zei dat ik dood had kunnen zijn, maar ik had alleen een paar blauwe plekkenen wat sneeen.Geen botten gebroken. Ik weet niet hoe het is gekomen maar ik ben bij dat ik er nog ben."

"Ik ook." fluisterd Michael, volgens mij niet echt de bedoeling dat ik het ook zou horen.

Ik ga rechtop zitten en zucht.

"Hoe heb je deze plek gevonden?" vraag ik als ik nog eens de prachtige natuur bekijk. Michael gaat ook rechtop zitten.

"Ashton heeft het jaren geleden ontdekt. Hij liet het me zien en nu kom ik hier altijd als ik de kans ervoor heb. Het geeft me een kans om-" Hij stopt omdat hij niet weet hoe hij het moet verwoorden.

"Om het constant geachtervolgd worden te vermijden." raad ik. Hij lacht en knikt.

"Ik zou willen dat ik dit overal mee naartoe kon nemen." zucht hij,sluit zijn ogen en neemt een diepe adem.

We blijven een tijdje in de stilte zitten, onze handen over elkaar. Genietend van elkaars aanwezigheid en hoe kalmerend het hier is. Ik denk over hoe het zou zijn als ik straks weer naar huis moet, en ik geef het toe, het maakt me verdrietig. Ik ga deze plek missen. Ik ga de jongens missen. Ik ga Michael missen.

Ik denk eraan hoe ik Michael ene paar dagen geleden heb gezegd dat ik van hem hou. Wat als hij me niet leuk vind? De andere jongens zeggen dat hij me leuk vind. Zijn acties zeggen dat hij op zn minst om me geeft.Maar ik word verdrietig als ik eraan terug denk, hij zei niks terug.

"Ergens tussen hel en thuis." mompel ik, kijkend naar het water. Michael draait zijn hoofd naar me toen en ik kijk terug.

"Huh?" vraagt hij. Ik rol de mouw van mijn shirt op en laat mijn arm zien.

"Ergens tussen hel en thuis."

"Waarom?" vraagt hij als hij mijn tatoo bekijkt.

"Omdat dat is hoe ik me voel. Alsof ik zweef tussen het slechte en het goede. Tussen hel en thuis.

"Waarom verberg je het?"

Ik haalmijn schouders op en antwoord niet.

Michael staat op en trekt mij ook overeind.Hij trekt zijn converse uit, daarna zijn sokken, en daarna zijn broek.

"W-Wat doe je?" stotter ik als hij zijn pet weggooit.

"Doe je broek uit." zeg hij, hij doet zijn shirt uit,

Ik heb geen idee wat er gebeurt en ik kan niet zeggen of ik het leuk vind of niet, ik denk het wel.

"Kom op, Mae. We hebben niet de hele dag." grijnst hij. Mijn ogen scannen Michaels lichaam.Ik trek mijn laarzen uit en trek mijn sokken uit, maar twijvel als ik mijn legging moet uitdoen. Hij rolt zijn ogen.

"Kom op. Ik heb je vaker zonder broek gezien."

"Mond dicht! Het is niet mijn fout dat ik niet weet wat er nu gaat gebeuren." zeg ik, mijn stem gevuld met lichte paniek. Ik trek snel mijn legging uit.

"Moet mijn shirt ook uit?"

"Nee." lacht hij en hij pakt mijn hand. Hij leidt me naar het einde van de klif, alweer.

"Vertrouw je me?"

Ik kijk hem aan met grote ogen, de zijne zijn gevuld met adrealine

"Ja."

Als dat mijn mond uit is laat Michael mij vallen samen met hem van de klif af.