catfish

29

Mijn wenkbrouwen rekken samen als ik mijn ringtone hoor.

"Hallo?" zeg ik.

"Ik heb een voorstel." begint Calum.

"Oh?" ik pluk nerveus aan de mouwen van michaels flannel , die ik amper heb uit gedaan.

"Ja! Luke en ik dachten dat het leuk was om je te laten overvliegen naar Engeland."

"Overvliegen naar Engeland?" herhaal ik.

"Ja. Ashton vond het ook een leuk idee. Mike is gewoon niet zo... hoe zeg je dat?"

"Klungelig als het aankomt op meisjes." zucht ik, ik heb dat ooit ergens gelezen.

"Precies. Kijk, je weet al hoe hij is. We kunnen hem verrassen, snap je?"

"Is dat wel een goed idee? Wat als hij me niet wil zien? Ik bedoel, na alles wat ik hem heb aangedaan." Ik loop snel verder als ik merk dat ik stil sta. Calum zucht.

"Hij doet raar de laatste tijd. Ik weet het niet, verdrietig of zo. Hij zit er even doorheen. Ik denk dat hij afleiding nodig heeft."

"Ik begrijp het." knik ik. "We kennen elkaar al 9 maand en ik ho- ehm vind hem erg aardig."

"Ja, tuurlijk." zegt Calum. "Alleen aardig."

"Mond dicht." mompel ik als ik mijn oprit oploop. Dat is niet het punt."

"Dat is het punt wel." zegt hij. Ik rol mijn ogen, en zwaai naar mijn moeder als ik het huis binnen loop.

"Hey schat." groet ze, ze leest een boek op de bank.

"Hey mam."

"Hey mam." roept Calum in mijn oor.

"Calum zei hoi." ik rol met mijn ogen en mijn moeder lacht.

"Jij met die Aussies." roept ze als ik naar de keuken loop, ik maak een broodje. Ik zet de telefoon op de speaker en leg hem op het aanrecht.

"Die Aussies willen me laten overvliegen naar Engeland."

"Om haar vriendje te verrassen." zegt Calum er achter aan.

"Hij is niet mijn vriendje." zeg ik als mijn moeder in de keuken komt staan met haar armen over elkaar en een grijns op haar gezicht.

"Misschien wel." zegt ze. "Engeland?"

"Ja." zegt Calum voordat ik iets kan zeggen.

Ik bijt nerveus op mijn lip en pak het brood.

Laat ze me gaan?

Ik ben 18 dus ik zou weg kunnen, maar Engeland is best ver weg en ik weet niet of ze het goed vind.

Mijn moeder knikt. "Engeland." herhaalt ze.

"We beloven dat we haar beschermen met ons leven, mevrouw Robins." schiet Calum me te hulp. "En wij betalen alles dus over geld hoef je geen zorgen te maken."

"Nou." grinnikt mijn moeder, wat me nog nerveuzer maakt dan normaal. "Ik kan me zorgen maken over het feit dat haar vliegtuig kan neerstorten. Ik kan me zorgen maken dat ze word gebombardeerd door fangirls. Ik kan me zorgen maken dat ze verdwaalt. Ik kan me-"

"Mam!" roep ik, ik pak mijn broodje. "Genoeg zorgen."

"Ik ben realistisch, Meredith. Dat soort dingen kunnen gebeuren."

"Maar dat gebeurt niet." zegt Calum.

"Dat weet je niet." snauwt mijn moeder, en dan zucht ze. "Ik ben ook maar een moeder. Ik ben bezorgd, dat is mijn baan."

"Weet ik." knik ik begrijpelijk.

"Maar," gaat ze verder. "Je bent volwassen. Ik kan je niet voor eeuwig hier houden, ook al zou ik dat wel willen."

"Mam." zeur ik

"Wat nou? Het is mijn taak als moeder om je veilig te houden, en ik kan je niet veilig houden als je in Engeland bent."

Tranen prikken in mijn ogen.

Ze gaat nee zeggen.

En ik ga huilen.

Want, ookal ben ik bang om te vliegen, ik wil Michael graag in het echt zien.

Mijn moeder zucht. "Ik stop mijn vertrouwen in die jongens in de hoop dat ze je bewaken."

Ik slik.

"Wat?" zeg ik vol ongeloof. Calum zegt een 'woohoo' op de achtergrond.

"Bel me als je er bent aangekomen en stuur veel foto's" zegt ze.

"Je bent de beste."

Ik ga naar Engeland.

Holy shit