catfish

14

"Wie denk je dat dat meisje is waar Michael mee praat?"

Ik ben op mijn werk, toonbank aan het afnemen, het is half 9 en we sluiten over een half uur. Ik ben al de hele dag aan het werken, ik kan me niet goed concentreren omdat luke me Michaels meisje noemde, en dat Michael het niet ontkende.

Wacht die meisjes he. Michael? Michael wie? Michael Clifford? Ben ik dat meisje?

Ik bedoel, hij heeft een screenshot op zijn tijdlijn gezet, een paar.Of hij tagt me in rare dingen.

Nee, het is vast een andere Michael.

Ik ga achter de toonbank weg en maak een tafel schoon vlakbij hun, proberend om wat hints op te vangen.

"Als ik het zou weten." zegt de brunnette. "Ze heeft geen foto's op haar profiel."

het MOET een ander iemand zij, ik kan het niet zijn

"Ik ben benieuwd hoe ze elkaar kennen." zegt de rood harige. Ik ga verder met een tafeltje dichterbij.

"Denk je dat ze bekend is?"

"Nee, ze heeft maar 1000 volgers op twitter." zegt de ginger, ze laat haar telefoon zien aan haar vriendinnen

1026 als je het goed wil zeggen. Ik loop achter ze langs en zie vanuit mijn ooghoek, mijn twitterprofiel

Ik loop naar achter en plaats de taarten van vandaag in de vriezer zodat ze morgen nog goed zijn.

"Ze is waarschijnlijk lelijk." zegt brunnette. "Of een slet." de ginger slaat op haar arm

"Niet gemeen zijn Beth. Ze is misschien wel super knap. Ik ga haar volgen, ze lijkt me cool."

Een seconde later, voel ik mijn telefoon trillen in mijn broekzak.

"Kom op Anna. Ga je haar ook een bericht sturen? Misschien moet je bff's met haar worden zodat je iets kunt beginnen met Michael."

"Meredith!" mijn baas, Tammy haalt me uit mijn gedachtes

"Sorry."mompel ik, ik loop weer naar de vriezer. Mijn ogen zijn waterig en mijn handen trillen en ik heb het gevoel dat ik een aanval krijg.

"Ze is waarschijnlijk lelijk." galmt er door mijn hoofd

Lelijk.

lelijk

Lelijk.

Dik

Lelijke dikke domme bitch

Nutteloos

Waardeloos

Dom Dom Dom

Dik

DIk

N U T T E L O O S

die woorden schrijf ik de hele tijd op in mijn schrift die nacht. Mijn vingers jeuken en willen een oude 'vriend' ophalen als ik ze over de vervaagde littekens laat gaan. En als ik het mesje wil pakken, klopt er iemand zacht op mijn deur. Ik trek de mouwen van mijn vest over mijn arm en zeg dat hij of zij mag binnen komen. Mijn moeder opent de deur, gunt me een lachje. Ik zucht, sla mijn schrift dicht en leg het weg.

"Hoe was werk?" vraagt ze terwijl ze naar mijn behuilde gezicht kijkt

"Goed." mompel ik.

"Mijn moedersinstinct zecht iets anders.

"Je snapt het waarschijnlijk toch niet." zucht ik

"Probeer eens."