TRUE COLORS

CHAPTER XLIV

Chapter XLIV : the awakening

I heard my own sound sucking his blood. As if i haven't drink anything for years. As if what am i doing at this moment is the most normal thing to do.

No.

Lalong lumalim ang pagbaon ng mga pangil ko sa pagitan ng leeg at balikat ni Black. Nakakalangong sensasyon ang di ko maipaliwanag na bumabalot sa buo kong pagkatao. Ni hindi ko nga alam paano akong tinubuan ng pangil. Basta ang alam ko lang, kailangan ko ng dugo. His blood to be specific.

No.

I can't contain my thirst. I want more and more. Nagawa ko syang maisandal sa dinding. Mabilis. Pabalabag. I even heard him groaned. Hindi ko alam kung sa sakit ng pagtama ng likod nya sa malamig na pader o lalong pagdikit at pagdiin ng katawan ko sa kanya. He never did pushed me from the very start. Mas lalo ko ngang naramdaman ang mahigpit na pagkakayakap nya sa akin. That help me a lot. Dahil pakiramdam ko anumang oras sasabog ako. And his arms tightly hugging me keep my body from exploding inside out.

No.

Patuloy kong sigaw sa isip habang patuloy pa rin ako sa pagsipsip ng dugo nya. I need to stop. Or else...

"It's ok Estrell.. my empress. It's ok."

As if those words are the password needed to reopen the files that been locked in the corner of my mind for so long. And now downloading back to its folder that's been empty for years. Memories of the past.

"I now pronounce you, husband and wife. You may now kiss your bride Gabriel."

Isa ito sa kahilingan ni Gabriel Lestat para ibigay nya ang matagal ko ng hinihiling.

My death.

He asked me to mary him. Then turned him to be like me on the night of our wedding.

He wants me to bear his name. Kahit wala namang silbi. Sobrang tawa ko sa kanya noon. Naisipan pa nyang magpakaromantic e tragic naman ang ending namin. We had an agreement. Same night, on our honeymoon, after i turned him, he will do his own part of the deal.

Pero iba ang nangyari.

Bigla akong bumitaw sa kanya at lumayo na sing bilis ng hangin. Isang nangaakusa, nanunumbat at puno ng galit na mga tingin ang ipinukol ko kay Black.

"You betrayed me, Lestat." may diing sambit ko sa bawat salita.

He attempted to step closer towards me but i immediately put up my right palm facing his direction. At isang pwersa ang nagpatalsik sa kanya palayo sa akin.

"Don't you even dare to come near me." sigaw ko.

Nakakatawa. Bakit taliwas sa lumalabas sa bibig ko ang isinisigaw ng puso ko? And seeing him bleeding to death made me weak as well.

Unti unti syang tumayo. He never leave his gaze on me.

"Lavender listen --- "

Muli ko na naman syang pinatalsik sa dingding. I saw him winced in pain.

"Damn you! Niloko mo ako. Or should i say ginamit mo lang ako."

"No. I will never betrayed you Lavender, ever."

"Shut up! And stop calling me names. Isang pangalan lang ang meron ako." walang emosyong sinalubong ko ang mga tingin nya sa aking nagsusumamo "Estrell. Yun lang."

Nakita ko ang agad na pagbahid ng sakit mula sa mga mata nya. He even flinched a little as if something hit him so painful to bear.

Marami akong gustong itanong sa kanya. Isumbat. Isisi. Marami. Sa pagbalong ng mga binurang alala sa isip ay kasabay nun ang pagbangon ng dahilan ng lahat ng ito.