"No! Mamang! Ma! Where's Mamang?!" nagsisigaw na saad ni Basha nang pinuntahan namin siya sa ospital.
Marami kaming naghintay para sa kanyang paggising. Ngunit ang makita siyang ganito ang siyang nagpapasakit saming kalooban.
"Leriko! Please... Tawagin mo si Mamang! Please... Hu--wag nyong iturok sa a--kin yan!" saad niya ng tinurukan siya ng nurse ng pangpakalma sa kanya. Agad ng lumapit si Leriko kay Basha at niyakap ito ng dahan-dahan itong mawalan ng malay.
I wanted to hug her. But I couldn't move. It hurts looking at her right now. Kaya lumabas ako na lang ako. Naramdaman ko ang pagsunod nila Xander sa akin at marahan niya akong tinapik sa balikat.
Nang makita ko ang paglabas ni Tita Selene ay agad kong nakita ang namumugtong mata niya. Lumapit ako sa kanya at lumuhod sa kanyang harapan.
"Tita, I'm sorry. I am really sorry po.
Hindi ko a---lam na ga--ganito po ang mangyayari." saad ko sa kanya.
I wasn't able to hold back my tears. Agaran itong bumuhos. Wala na akong paki kung makita nila akong ganito. I just want to say sorry.
"Kung alam mo ang nakaraan niya, wala ka pa ring karapatan na saktan siya! It took her 2 or 3 years to cope up! You just make everything worst! At ngayon! Nakita mo? Nakita mo ba ang ginawa mo?" sigaw ni Tita saka ako sinampal sa pisngi.
"I---I'm so--rry po. I'm sorry." saad ko ulit. Ngunit sinampal niya lang ulit ako ng dalawang beses.
"Mom!" biglang sigaw ni Kuya Dion ng makarating ito kasama si Tito Zack. Nanatili pa rin akong nakaluhod at umiiyak. Dinaluhan ni Tito Zack si Tita saka niyakap.
"I'm sorry po. I'm really sorry."
Saad ko ulit sa kanila.
"Jarreb. Stand up. Huwag na tayong magsisihan. Nangyari na to. Let's just pray for her." saad ni Tito Zack. Saka sila lumakad palayo.
"Ku---ya. I'm sorry. Ka---salanan ko ito." biglang saad ni Jazz saking tabi saka siya lumuhod ang niyakap ako.
Sumabay siya saking pag-iyak.
It's not her fault. It was me all along.
It was her third day in the hospital. Nandito ako ngayon sa loob para kausapin siya. Hindi na siya nagsisigaw tulad noong isang araw ngunit hindi naman siya nagsasalita.
Hindi ko alam kong matutuwa ba ako na hindi na siya sumisigaw o malulungkot dahil hindi na naman siya nagsasalita. Kahit kina Leriko ay wala siyang kibo. Kumakain siya ngunit hanggang tatloog kutsara lang.
"B." mahina kong utas nang makaupo ako sa gilid ng kanyang kama. I look at her face, but I didn't saw any response from her.
Kinuha ko ang kanyang kamay na may benta mula sa pagkakasugat niya at hinalikan ito.
"I'm sorry,B. I'm really sorry." saad ko at naiyak na naman ako.
Fvck! How many times did I cry for this week? So gay! Shit!
Sigaw ng utak ko. Pero hindi ko mapigilan ang pag-iyak sa kaalamang ako ang may kasalanan ng lahat kung bakit siya nagkakaganito.
"B. Please. Talk to me." saad ko at dinala ang kanyang kamay saking mga pisngi.
Lumapit pa ako sa kanya hanggang sa malapit ng magtagpo ang aming labi. Ngunit wala pa rin akong nakuhang reaksyon mula sa kanya. Tulala pa rin siya.
"I love you. . ." saad ko saka idinikit ang aking labi sa kanyang labi.
Ngunit di siya natinag. Wala pa rin siyang reaksyon. Hindi ako gumalaw habang nakalapat pa rin ang labi ko sa kanya. Ngunit ilang sandali ay nakaramdam ako ng malimig na likido mula sa kanyang mga mata.kaya umatras ako at tinignan siya.
Halos madurog ang puso ko ng makita ko ang kanyang matang lumuluha.
"I'm so so--rry." saad ko at niyakap siya.
"Ja--rreb. Please.. take a---way this pain." mahina nitong saad.
Namangha ako ng nagsalita siya. Kaya lalo akong napaiyak.
"Y---yes. I'll take it all away." sagot ko at niyakap siya ng mahigpit.
-----------------------------------
May pinost ako na Blue's Blue ang title. It's a random things lang naman tungkol sa buhay ko! Haha. If you want to know me, then gora! 1st entry pa lang yun posted.
So hold tight! The ending is gonna be next!
Thankies everyone! :)
