Yazardan.
Kimse bilemezdi ki Rojgül'ün içinde kopan fırtınaları. Kimse duyamazdı içinde ki sessiz çığlıkları. Bir kerede yolunda gidemezmiydi hayatı. Bir kez olsun şans o'nada gülemezmiydi. Rojgül, bir kez daha baktı karşısında O'na nefret ile bakan nişanlısı Akif'e.
Genç adam tekrar konağa girdiğinde, avlunun köşesinde duran genç kızın yanına gidip koluna yapışınca, Halil ağa dahil herkez endişeli gözler ile baktı Akif'e.. Korkmaları yersiz değildi elbet. Akif ki, sırf bacısına göz dikti diye yanında çalışan adamını arabanın arkasına tek bacağından bağlayıp Mardin'in ara sokaklarında süründürmüş bu da yetmemiş döve döve komalık etmiş bir adamdı.
Akif burnundan soluyarak baktı genç kıza ve olağanca gür sesi ile " söyle şimdi ne yapayım sana ha. Söyle " diye bağırdı. Rojgül korkak ve anlamaz gözler ile Genç adama baktığında Halil ağa "Akif lavo(oğul) noldu?" Diye sordu ama cevap alamadı gözleri deli gibi ateş saçan genç adamdan.
Akif 'lanetli' olarak gördüğü karısı Rojgül'ün kolunu sıkıp kendine doğru çekti. Çekmenin etkisi ile iki gencin göğüsleri sert bir şekilde birbirine çarpınca, genç kız istem dışı gözlerini kapatmış yüzünü buruşturmuştu.
Genç adam delici bakışları ile "Sen bu eve gelen her erkeğin yanın çıkıyorsun musun?" Diyerek kayınbabası Halil ağayı yok sayarak sordu genç kızın mavi gözlerine kahve gözlerini dikerek.
Genç kız ne olduğunu anlamadan baktı Akif'e ve fısıltı gibi çıkan sesi ile "kimin yanına çıkmışım?" Diyerek sordu. Artık üzülmek, yargısız infaz edilmek, Bilmediği, anlamadığı hataların bedelini ödemek istemiyordu genç kız.
Bunu duyan Akif gözlerini kapatıp farkında olmadan Rojgül'ün kolunu daha sert sıktığında, genç kız "ahhh" diye inlemek durumunda kalmıştı. Akif gözlerini açıp pençelerini gevşetti ve "Civan.... O'nun yanına çıkmışsın." Dedi sinirli bir şekilde.
Rojgül düşündü. Civan'ın kim olduğunu, hatırlayamamıştı. "O kim?" dedi tekrardan hatırlayamayınca. Akif Halil ağaya bakarak. "Ağa sen evine her gelen kişinin yanına namusumun çıkmasına nasıl müsade edersin?" Dedi Rojgül'ün kolunu hâlâ sıkarken.
Akif Halil ağadan cevap beklerken kapıdan giren Canip "Civan benim arkadaşım. Beni görmeye gelmiş evime ve bacımda benim isteğim üzeri bize kahve yapıp getirdi. Ne var bunda?" Diyerek Akif'in tam önünde dikildi. Akif bir nebze olsun rahatlamıştı. Nişanlısının Civan'ı hatırlamaması demek, yüzüne bile bakmamış olması demekti. Hem abisi istediği için gelmişti o'nun yanına. Kendi isteği ile değildi yani.
Akif, bir Canip'e baktı birde Rojgül'e. Cevap vermek için kafasını tekrar Canip'e çevirirken hızla geri Rojgül'e döndü.
Genç kızın açılan beyaz boynunda ap açık belli olan morluklar Akif'in dikkatini çekmişti. Canip'e cevap vermeden Rojgül'ün yanına doğru gitti ve "kim yaptı?" dedi. Genç kız Akif'in dediklerinden birşey anlamayınca "Neyi" dedi fısıltı gibi çıkan sesiyle.
"Boynunda ki morlukları kim yaptı?" Dedi tekrardan dişlerini sıkarak ve sinirli bir şekilde bakarak. Genç kız ne diyeceğini bilemediğinden sustu ve Canip abisinin kollarına sığındı. Akif kızın bu haline daha da sinirlenip olağanca gür sesi ile bağırdı."Kim yaptı diyorum sana Allah'ın belası kadın. Kiiim?" Dedi bir yandan da elleri çeketinin yakasını yukarı doğru hızla kaldırıp bırakırken.
Akif'in bağırması üzerine Rojgül korkak gözler ile önce Akif'e sonra babası Halil ağaya baktı. Dili söylemese bile gözleri konuşuyordu genç kızın. Akif, Rojgül'ün baktığı yere bakınca, sesli bir şekilde yutkunan Tıfıl tipli Halil ağayı gördü. Halil ağa korksada belli ettirmemeye çalışarak "Kız benim kızım ve hâlâ benim evimde. İstediğimi yaparım." Dedi Akif'in delirmemesini umud ederek.
