Mafyanın Çocuk Bakıcısı✅ #Wattys2017

21. Bölüm

ÖZEL BÖLÜM.

Bu bölümde sevilen karakterlerin ağzından.

Şöyle bir şey yapalım mı?
Yılbaşı yani bugüne özel okuyan herkes yorum yapmasa bile votelesin...

Lütfen... 

Sonlarını mutlaka okuyun.

Iyi okumalar...

********************

Ayşe den...

Içimde oluşan korkuya mani olamıyordum. Aklım hala Leventteydi. Şuanki durumu nasıl bilmiyorum. Hakan, Seda, Rumeysa nerelerdeydiler. Gidecek zamanı mı bulmuşlar.

Beni zorla arabaya bindirip kendide yanımdaki yerini almıştı. Başıyla şoför koltuğunda oturan Buraka 'hadi' dercesine işaret verdi. Burakı görmemle öfkem körüklenmeye başlamıştı. Onlarda biliyorlardı hatta belki onlarda bu işin içindeydiler. Nefret dolu bakışlarımı Barana çevirdim. Onun da bana baktığını gördüğüm de bir şey diyemeden bakışlarımı hemen ellerime çevirdim. Sanki parmaklarımdan cesaret alacak mışım gibi hissediyorum. Derin bir nefes alıp ciddi yüz ifademi takınıp tekrar ona döndüm.
Hala bana bakıyordu ama bakışlarımı ondan kaçırmayıp ona diktim gözlerimi.

"Eğer ikizime bir şey olursa seni yaşatmam. "sanki komik birşeyler söylemişim gibi gülmeye başladı. Kaşlarımı çatıp ona bakmaya devam ettim bir tek farkla o bu halimden keyif alıyordu ben ise ona acınası birşeymiş gibi bakıyordum.

" Hadi ama bir haftalığına tanıdığın adamı korumayacaksın demi bana. "

" O benim ikizim. Bizim kan bağımız var. Seni koruyacak değildim herhalde. "dediğimde gülümsemesi yüzünden silindi. Camdan dışarıya bakmaya başladı. Bir eli dizlerinin üzerindeydi diğeri ise burnunun üzerindeydi. Burun kemerini sıktı. Dişlerini sıktığını kasılan çenesinden anlayabiliyordum.

" Çoktan hastaneye varmışlardır"dediğinde bu sefer ben güldüm.

"Lanetlisin. Yanında kim varsa hepsi senin yüzünden hastahanelik oluyor. Sıra ayaza geldiğinde işte ozaman kendini bile öldürmek isteyeceksin"dedim alay edercesine.

Göz göze geldiğimizde gözleri adeta benimkini delip geçiyor du. Gözlerinde gördüğüm saf öfke, kırgınlık, nefret ve hayalkırıklığı beni de çıkmaza sürüklüyor du. Ayazın ismini konuşmamıza dahil etmem zaten başlıca bir hataydı.

Ama acı gerçek buydu!

Bakışlarımı zorlukla ondan çekip ellerime çevirdim. Bana ne olacağı artık umurumda değildi. Hep anne, baba, kardeş sevgisi görmek istemiştim ve bu bir hafta içinde yeterince görmüştüm. Her nekadar sevgilerine karşılık vermiş olmasamda.

Arabanın duymasıyla başımı kaldırıp baktım. Eve gelmiştik. Artık bu ev beni heyecanlandırmıyor aksine korkuyorum. Kimseyi beklemeden indim arabadan. Kapıda ve evin etrafında gördüğüm korumalar sinirlemi iyice bozmaya başladı. Bahçede benim gelmemi bekleyen ikilinin yanına gidip beraber eve girdik. Neden koşarak kaçıp gitmediğimi kendi kendime sordum ama cevap alamadım.

Evden çok güzel kokular geliyordu ama kendimi sıkıp acıktığımı belli etmemeye çalıştım. Ayazın neşeli sesini duyduğumda içimden bir şeyler burkuldu. En masumu oyken, kirin içinde yaşıyor du.

"Anne... "sesi ağlamaklı ulaştı kulağıma. Koşarak bana doğru geldiğinde bir adım geri gittim. Hayır, bu saçmalık devam etmemeli. Merdivenler den çıkmaya başladım ama ayazın dediği ile olduğum yerde durdum. Eğer bu evden kaçmayı başara bilirsem bir gün Ayazı da yanıma alacağım.