Mafyanın Çocuk Bakıcısı✅ #Wattys2017

M. Ç. B. 13. Bölüm

Hikayemi okuyup beğeniyorsanız :-))
Yorum ve votelerinizi bekliyorum....

Dediğim gibi bu hafta iki bölüm gelecek. Biri bu bölüm diğeride pazar günü aramıza katılacak

Iyi okumalar ❤❤

............

Ayşe den...

Hakan denen adamın gelmesinin üzerinden bir hafta geçti. Barana bir şey söylememiştim daha doğrusu zamanım yoktu diyebilirim. Ne zaman konuyu açıp konuşmak istesem hep bir aksilik çıkıyor. Bende söylememi kararı aldım. Hem oda bana beni bu hale getireni söylemiyor. Kaç kere bu konuyu açsam o dakkasında kapatırdı. Bazen gerçekten Baran gibi bir adamla yaşamanın zor olduğunu anladım. Hem aksi, sinirli, huysuz, suratsız, kin tutuyor ve.....

Mert ve Rümeysaysa bir ayrı olaydı. Resmen kapı yüzünden kavga çıkarmışlardı. Daha doğrusu Rümeysa çıkarmıştı. Mert ne kadar alttan alsada kız çileden çıkarmıştı. Baranın bağırmasıyla herkes susmuştu.O günden sonrada ne zaman yüz yüze gelseler ikiside hemen başlarını hemen başka yöne çeviriyorlardı.

Rabia denen kızsa Rüzgarın kız kardeşiymiş. Ben hastahane deyken Ayazla o ilgilenmiş... Sağolsun. Bunu öğrendiğimde rahatladığımı hissetmiştim. Yanlış anlamayın. Ben Baranı hiç ama hiç kıskanmamıştım. Sadece meraktan.

Ayaz ise ayrı tatlı bir bela. Benim yanımda yani hastahanede kalabilmek için yaa hasta numarası yapıyordu yada bana sıkıca sarılıp hemen uyuyordu.

Allahtan yarın hastahaneden taburcu oluyorum. Kurtuluyordum ilaç kokusundan. Kötü anlamda değil sadece kokuyu içime çekince sanki 1 yıldır uyumuyormuş gibi hissediyorum ve yorgunluktan uyuyordum.

Burakın iğrenç espirilerinden bahsetmiyorum bile. Iyyyy. Beceremiyor bence.

Derin bir nefes alıp yatakta doğruldum. Oturduğum yerden camdan dışarıya baktığımda yağmur yağdığını fark ettim.
Emreler işleri olduğunu söyleyip gitmişlerdi. Baran ile Ayazsa kafeteryaya gittiler bir şeyler atıştırmak için.

Aklım hala o hakan denen adamda dedikleri aklımdan çıkmıyor. Nedemek istediğini anlamamıştım. Bunun üzerinede düşmemiştim. Elbet zaman neler olacağını gösterirdi.

Nefes alışverişlerim normale dönmüştü. Göğsümde az çok ağrı hissetsemde ses çıkarmıyordum. Geçici olduğunu biliyordum...

Yarın ilk işim teyzemi arayıp sesini duymak olacak.
Gerçekten onu çok özlediğimi fark ettim.

"Anne "Ayazın sesini duymamla düşüncelerimden sıyrıldım. Bakışlarımı ona çevirdiğimde gülümsiyerek bana bakıyordu. Suratımın asılmasına mani olamadım. Daha ne kadar bu yalanı sürdüreceğimizi bilmiyorum. Ben heran yanında olamaya bilirim. Sonuçta bir gün işten ayrılıp hayatımı yaşayacağım. Kendi çocuklarım olacak. Onlarda bana anne deyip etrafta koşuşturacak. İlk kelimelerini duyacağım....

Yüzüme bir gülümseme yerleştirdim. En sevimli, en masum haliyle bana bakıyordu.

"Efendim canım. "dedim.

" Anne.... "

" Evet. "

" Anne şey... "

" Söyle artık. "dedim merakla.

" Şeyy... Benim uykum geldi anne. "

Oyyy. Bir gün ayazdan ayrılmak, düşüncesi bile kötü. Hem ben gidersem o ne yapar. Ama mecburum. Hem ömür boyu orada kalamam. İçten bir gülümsemeyle ona baktım.