Susan's Revenge

-11-

Nicolas aaide rustig mijn haren terwijl ik bleef vechten tegen de slaap. Ik lag op de bank en had mijn hoofd op zijn schoot gelegd. 'Nicolas, ik ben bang voor de pijn. Gaat het snel over?' vroeg ik zachtjes en met moeite. Het was duidelijk dat ik de strijd aan het verliezen was.

'Susan, ik heb nooit dezelfde verandering als jou doormaakt. Ik heb vele eeuwen terug gezien hoe anderen jonge mensen dezelfde lijdensweg hebben bewandeld. Ik moet eerlijk tegen je zijn, het was verschrikkelijk om te zien lieve Susan. Maar het gaat over, en jij bent één van de krachtigste wezens die ik in eeuwen heb ontmoet, ik weet dat jij het red,' zei hij alleen.

Ik keek met moeite haar hem op, mijn ogen die bijna dicht vielen 'de pijn zal me wakker doen schrikken. Laat me niet waanzinnig worden Nicolas,' fluisterde ik met moeite. Ik klemde mijn handen nog even stevig om de zijne, zo bang was ik. 'Zodra je in slaap valt breng ik je naar je kamer en zal bij je blijven tot je weer ontwaakt. Ik zal je vast blijven houden tot dat de pijn wegebt, en ik zal pas de kamer verlaten als jij je naam weer kunt herinneren en je weer de oude Susan bent,' zei hij rustig.

Ik glimlachte moeilijk en sloot mijn ogen 'oké Nicolas, ik vertrouw je,' en voelde direct mijn gevecht tegen de slaap gaan. Mijn druk op zijn hand liet direct los en liet me mezelf mee varen door de duisternis.

.

Een verscheurende pijn in mijn borst liet me omhoog veren, maar ik werd stevig door iets vast gehouden. 'Aaargh!' Schreeuwde ik. Weer zo'n verschrikkelijke steek ging als een hete staak door me heen. Ik haalde geschokt naar lucht en krijste het uit. Wat was dit! Ik wilde om me heen slaan om me los te wurgen van de ketens die me precies tegen hielden.

Een intense pijn groeide in mijn romp, het was alsof mijn lichaam een inwendige bloeding kreeg en besloten had om te falen. Één voor één kreeg ik op verschillende plekken zulke grote steken dat mijn lichaam zich iedere keer in een andere houding schokte. Mijn ogen had ik stijf op elkaar geklemd, bang voor wat er allemaal zou komen. Het was vreemd ondanks al die pijn ik nog wist wie ik was, maar wie weet moest het ergste nog komen.

De steken bleven zich aan houden, ook de duur er van werd langer en op een gegeven moment wist ik dat mijn organen nooit meer op dezelfde manier konden werken na deze aanslag. Als deze pijn nog niet erg genoeg was begon er iets nieuws op te dagen, het werd zelfs zo erg dat het de pijn van mijn stervenden organen overtrof.

Iets maakte een harde krak, het duurde dan ook eerst twee seconden voor de pijn me bereikt had en ik het weer uit gilde, weer volgde een krak en deze keer bereikte de pijn me ook sneller. De pijn begon aan mijn benen, en trok langzaam aan verder naar boven toe. Hoe meer van deze kraken er meer kwamen, hoe meer pijn. Ik zat nog steeds gevangen en wilde me er uit bevrijden, ik moest toch weg kunnen vluchten uit deze pijn? Wat was er toch aan de hand?!

Mijn hoofd werd wazig en ik was me bewust van een hoog jammerend geluid wat ik niet kon plaatsen. Toen die kraken mijn hoofd bereikte en dicht bij mijn oren kwamen hoorde ik een onmenselijke krijs. De pijn was verschrikkelijk! Ik klapte zo goed als mogelijk naar binnen toen ik iets over hoorde scheuren. Weer dat jammerende geluid.

Mijn hoofd bonkte, alsof mijn hersenpan zo de lucht in kon springen en de pijn in mijn gezicht werd alleen maar erger. Ik hoorde de knaken alleen nu nog maar bij mijn hoofd en het maakte me gek! Ik sloeg mijn handen in een poging om het te stoppen om mijn gezicht.

Ik wist niet wat ik voelde aangezien ik niet meer kon herinneren hoe een gezicht voelde, ik kon me zelfs niet eens meer een gezicht voor de geest halen! Ik wist dat er gat was maar iedere keer als ik er naar wou grijpen volgde er een nieuwe pijn en werd dat gat verder van me verwijderd. Alsof het vergeten wilde worden.

Het vreemde gejammer was ondertussen overgegaan in een soort hoog gebrom. Dit geluid kon ik helemaal niet meer thuis brengen en luisterde dus gefascineerd naar de vreemde keelklank. Doordat ik daar meer op lette was ik me niet echt bewust dat de steken minder werden. De pijn trok heel langzaam weg, en ik moest zeggen dat het een welkom gevoel was.