-25-

212 21 3
                                    

'Wat! Nee Nicolas zeg me dat je liegt! Hoe! Hoe, verdomme! Dit kan toch niet? Nicolas, hoe kan dit? Die man heeft onze levens verwoest, waarschijnlijk wel meer levens dan alleen de onze! Waarom laten ze een gestoorde crimineel vrij rond lopen! Dat kan toch niet? Nicolas?!' spatte onbegrijpelijk uit nadat zijn woorden me hadden doordrongen.

Nicolas keek me alleen beteuterd aan 'lieve Susan, volgens mij weet jij heel goed dat dit niet de eerste keer is dat Francus zijn straffen ontloopt. Het is al twee eeuwen lang dat ik probeer hem voor zijn daden gestraft te krijgen, lang nadat ik mijn hoop voor hem had verloren om van hem een beter man te maken,' zei hij alleen zachtjes.

'Maar waarom Nicolas, waarom straffen ze hem niet? Ze weten toch dat hij één van de slechtste vampiers is die hier waarschijnlijk in Europa rond loopt?' ging ik ontredderd verder. Ik keek Nicolas met tranen in mijn ogen aan, hoe kon dit?! Dit bestond toch niet? Was er dan niet zo iets als gerechtigheid? Nicolas liet zijn hoofd hangen 'Susan lieverd, het is bijna een ongeschreven regel. Als je een directe familielid bent van de royals dan kom je bijna met alles weg, en dat wist Francus. Hij heeft daar nooit aan getwijfeld, waarom denk je dat hij bij jou hoorzitting alleen maar bleef grijnzen. Hij wist dit alles al lang op voorhand,' legde hij uit.

Ik snoof verdrietig en de tranen liepen over mijn wangen heen. Door Nicolas woorden begon al snel mijn verdriet een andere vorm te krijgen, een woede die zo groot was dat hij onbekend voor me was begon zich stil aan zich in mijn hart te vestigen. Een haat die al groot was werd nog eens drie keer zo groot. Ik blies mijn lucht geperst uit mijn mond en tilde mijn blik naar Nicolas op.

Ik wist dat mijn ogen zwart waren en mijn tanden al scherp, ik had het niet meer helemaal onder controle, het interesseerde me niet. 'Nicolas, ik vermoord hem,' zei ik alleen maar duister. Nicolas blik boorde zich in die van mij, hij wist dat hij me niet rustig zou krijgen. 'Susan, je weet dat je die woorden niet kunt waarmaken. Het gaat niet, makelingen kunnen hun makers niet doden, je weet dat het door zijn bloed in jou aderen letterlijk niet lukt. daarbij als jij zelfs al je maker zou kunnen doden zullen ze jou opsluiten.'

Nicolas zijn woorden deden me nog kwader maken, ik sprong omhoog en keek op Nicolas neer 'Nicolas zeg me niet wat ik niet kan doen, ik zal alles te werk stellen dat monster dood te krijgen! Om mijn zuster te beschermen, om de wereld van hem te beschermen, al word het mijn eigen dood! Ik meen wat ik zeg Nicolas, ik vermoord hem!'

Nicolas keek fronsend naar me op en besloot om ook overeind te staan en legde een hand op mijn schouder. 'Susan het spijt me dat ik het je moest vertellen. Het is al laat lieverd, de zon is op. Ga slapen, je zult merken dan als je geslapen hebt je anders naar de zaak zult kijken.'  Met die woorden besloot hij mijn kamer te verlaten.

Ik kon mijn woede niet verkroppen en gilde het eerst heel hard uit, vervolgens greep ik de eerste beste stoel die naast me stond en sloeg die in stukken kapot tegen de muur. Aaarg! Ik kan dit toch niet geloven! Dat monster! Die klootzak! Waarom moest hij toch met alles zien weg te komen?! Hij zou er hoe dan ook niet mee weg komen! Dat zwoor ik!

.

Drie dagen waren er voorbij nadat we terug waren gekomen en het was vanaf vandaag dat we alle drie weer ons normale ritme zouden aan gaan nemen. Liv zat haar boterhammen naar binnen te werken en Nico en ik zaten aan tafel toe te kijken hoe ze at.

'Liv, je hebt nog tien minuten voordat de bel gaat, ik zou maar eens gaan vertrekken naar je klas,' zei Nicolas uiteindelijk. Liv keek naar hem op en propte net het laatste stuk brood naar binnen waardoor haar wangen bol stonden en ze amper plek in haar mond had om nog te kauwen 'wja, wja woom wico,' kreeg ze er nog net uit.

'Liv je weet dat je niet kan praten met je mond vol, daarbij hoeven we je half gekauwde brood niet echt te zien,' zei ik droog. Liv stak met moeite haar tong naar me uit. Soms was en bleef ze een koppig kind, maar ik hield van haar.

Susan's RevengeWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu