Susan's Revenge

-29-

Met het schrijven van de brieven voelde dit een beetje als een dejavu, alsof ik mijn ouders nadeed. Ik had zowel een brief voor Nicolas als voor Liv geschreven. In de brief van Nicolas had ik ook nog de dankbaarheid voor Catheleine neer geschreven die hij van me moest doorgeven. In de brief van Liv had ik met grote duidelijkheid neer geschreven dat ik dit deed uit liefde voor haar zodat zij een veilige toekomst zou kunnen krijgen.

Ook had ik een lange sms klaar gezet voor Herman waarin ik hem mijn daad uitlegde, dat hij me niet moest proberen tegen te houden. De sms zou ik pas ter plekke versturen de brieven zou ik op de keukentafel neer leggen zodra ik weg ging. Ik likte de enveloppen en plakte de die dicht, schreef de naam op de envelop voor wie de brief bestemd was en verstopte deze achter mijn dressoir spiegel.

Nog twaalf uur en dan zou ik door zetten met het plan, alles was uit gewerkt, ik had het zelf voor elkaar gekregen Francus op zo'n korte tijd te traceren, hij zat niet ver. Blijkbaar was hij van plan dichtbij te blijven, zijn kans afwachtend tot hij Liv van me kon afpakken, of misschien wel wachtend om me te grazen te nemen. Wat zou hij onaangenaam verrast worden als bleek dat ik hem te grazen nam.

Ik keek nog eens in de tas die naast me stond, checkte of al het materiaal in zat wat ik dacht waarschijnlijk nodig te hebben. Touw, ducktape, messen, vooral keukenmessen.... Ik had nog een houten staak kunnen voorbereiden. Hoe stereotype en B-film achtig het ook klonk, het is verdorie nog waar ook. dat we aan een simpel houten ding ter plekken konden sterven vond ik nog steeds ongeloof waardig. Ik had gisteren nog geprobeerd om bij Herman in te breken om daar een aantal vampierjagers wapens te stelen, maar blijkbaar was zijn huis beter op mijn inbreken voorbereid dan dat ik voorbereid was op inbreken aangezien toen ik zijn drempel wilde overstappen ik letterlijk terug naar achteren werd geworpen door een elektrische stoot. Het was me niet duidelijk of dat hij een anti-inbraaksysteem had geïnstalleerd of dat mijn vampier genen me te parten speelden en dat het typische en ook zo foute stereotype regel van als je niet uitgenodigd was in een menselijk huis je niet binnen geraakte. In ieder geval had ik het geen tweede keer geprobeerd want het deed aardig wat pijn en dat voor een ondode.

Maar ik twijfelde er een beetje aan aangezien Francus bij ons ook zo was kunnen inbreken, dus waarschijnlijk een systeem om niet alleen menselijke inbrekers buiten te houden maar ook boven natuurlijke inbrekers, daarbij was ik al wel eens uitgenodigd geweest dus die tweede regel zo zou het bij nader inzien wel niet zijn.

Ik baalde natuurlijk enorm dat ik niet wat wapens had kunnen mee pikken dus was ik huis tuin en keuken middelen gaan verzamelen en gaan maken. Het waren in ieder geval middelen waarvan ik wist dat ze hielpen, ik had zelfs een pistool uit een geheime la van Nicolas weten te vissen, was een aardig leuke verassing eigenlijk.

Waarom hij een pistool had wist ik niet, maar nu zou ik hem wel lenen. Ik had nagekeken of hij geladen was en daar trof ik het ook mee. De lading was verrassend, van plaats gewoon metalen kogels aan te treffen waren deze kogels hout met een ijzeren punt. Ze waren dus echt bedoelt om vampiers mee af te schieten, maar het wekte wel meer vragen bij me op. Was het een eigen ontwikkelt wapen of een gestolen vampierjagers pistool? In ieder geval ik had hem nu en waarschijnlijk zou ik nooit achter het verhaal van het pistool komen aangezien ik er vanuit ging dat als ik in staat was Francus te doden ik er ook aan ging. Ik zag geen kans op terug keren, die kans was daar immers te klein voor.

Francus, was eeuwen oud, had zoveel ervaring, ik had geluk nodig en veel geluk. Maar dood gaan zou ik in deze handeling zeker. Ik sloot de tas, alles was klaar en het enige wat ik nu moest doen was er voor zorgen dat Francus op het punt stond waar ik hem wilde ontmoeten.

Ik had zijn nummer uit de geschiedenis van Nicolas zijn gsm kunnen vissen en had het neer gepend. Aangezien hij mijn nummer niet had kon hij niet direct weten van wie het was, toch wilde ik wel dat hij op tijd door had dat ik het was. Ik wist namelijk dat hij wel op mijn berichtje zou reageren. Ook die sms stond klaar voor verzenden en ik moest maar op twee knopen duwen om alles in werking te zetten.

Ik vond het zo spannend, de zenuwen gierde al uren door mijn lijf en ik wist als ik nu me bij Liv en Nico zou voegen ze me door zouden hebben dat er iets mis was, dus ik had me al een lange tijd op gesloten in mijn eigen kamer. Ik wist dat Nicolas nog steeds dacht dat ik hem ontweek vanwege mijn ontmoeting met Herman en ik liet hem in die waan.

Liv had af en toe wel komen kijken en gevraagd of ik niet iets met haar wilde doen zoals een spelletje, maar al haar vragen wees ik af. Het deed me zeer om mijn kleine zusje zo de deur steeds te wijzen, maar als ik haar teveel nu zou zien zou ik misschien nog van gedachte veranderen om het niet te doen. Ik moest dit doen, hier was ik immers voor geboren.

Om te jagen, ik zou mijn geboorterecht eer aan doen en niet alleen wraak op mijn ouders nemen maar ook een veiligere wereld scheppen voor Liv. Ik was en zou altijd een vampierjager blijven, ik wist dat mijn genen met me mee zouden werken. Mijn spreuken voor Luna en Aryanne stonden klaar, al wist ik niet of ik echt aan de spreuken zou geraken, ik wist dat als ik de krachten van mijn vampierjager genen en de krachten van mijn vampier zelf zou kunnen mixen dit zou lukken, het moest lukken. Er was geen andere keus.

.