Susan's Revenge

-1-

'Kom maar naar binnen hoor,' lachte de vriendelijke man, hij leek op de man die onze familie uit één had gescheurd maar behalve dat deze een enge grijns had glimlachte hij geruststellen daar ons. 'Je hoeft niet bang te zijn, hier zijn jullie veilig onder mijn toezicht,' ging de man verder. Ik nam de hand van mijn kleine zusje stevig vast en in mijn andere hand had ik mijn koffer sterk omklemd.

Mijn lichaam schrijnde nog van die verschrikkelijke avond en de wonden waren nog steeds niet helemaal genezen, de nare herinneringen stroomden weer naar binnen en met betraande ogen kneep ik deze dicht.

'Mama, papa! Waar zijn jullie!' gilde ik en rende in mijn nachtkleed naar hun kamer. Toen ik de deur open deed zag ik iets wat ik in mijn hele leven nog nooit had gezien, iets waarvan ik dacht dat het nooit zou bestaan. Het gedrocht werkte zich omhoog van mijn moeders dode lichaam en keek me met een scheef eng vertrokken gezicht aan, hij grijnsde gemeen. Ik hoorde papa nog kreunen en dat trok de aandacht van het gedrocht, met lede ogen zag ik hoe hij zich op zijn lichaam stortte. Een gil bleef halverwege mijn keel hangen en ik begon te rennen. Ik rende naar de kamer van mijn drie jarig zusje die nog lag te slapen.

Daar stormde ik naar binnen en zag dat ze nog ongedeerd was. Snel maakte ik haar wakker, ze keek me met slaperige oogjes aan 'Susan waarom huil je?' vroeg ze geeuwend. Ik sloeg mijn armen beschermend om haar heen. 'Het is niets Liv, we moeten hier heel snel weg lopen, kun je dat?' vroeg ik haar voorzichtig, Livian geeuwde nog eens 'maar waarom grote zus?' vroeg ze weer. Ik schudde mijn hoofd en tilde haar moeilijk op. Ik mocht dan al een groot meisje van elf zijn, mijn zusje optillen was moeilijk, ze was geen kleine baby meer.

Zo snel als ik kon probeerde ik met mijn zusje de trap af te lopen maar het was zo moeilijk dat we enorm veel lawaai maakte. Ik was amper beneden en zag het enge gedrocht al boven aan de trap staan. Liv zag hem ook en gilde luid. De het gedrocht grijnsde zijn enge scherpe en vieze tanden blood en gooide zichzelf van de balustrade af waardoor hij voor ons terecht kwam.

Liv gilde weer en begon luid te huilen, snel verstopte ik haar achter mijn rug en probeerde haar de woonkamer in te duwen. De man liep traag een dreigend op ons af en ik zag nu dat het gedrocht een man was, een hele enge man met vies en vettig lang haar. Zijn lange regenjas was kapot en hij zag er niet uit als een mens.

Zijn mond was zo groot en vertrokken dat hij bijna tot aan zijn oren kwam, zijn ogen waren gitzwart en zijn zwarte aderen kon ik zien lopen in zijn nek en gezicht. Hij richtte langzaam zijn hand op en zag dat hij geen echte handen meer had, het waren net een soort van klauwen. Lange en dunne klauwen die hij zachtjes over mijn gezicht streelde. Ik voelde hoe hij mijn gezicht open snee en een snik verliet mijn keel.

'Ach ach mijn kleine heldje, zo dapper en zo zoet. Ga je nu toch huilen? Dat is toch nergens voor nodig?' hoonde hij met een enge vervormde stem. Voor ik iets kon zeggen of doen, stortte hij zich op mijn lichaam. Ik voelde dat hij mijn keel openreet en hoe hij mijn lichaam vol sneeën zetten met zijn nagels. Ik snikte weer en viel op mijn knieën, ik hoorde op de achtergrond hoe mijn zusje het uit gilde. Het volgende moment werd het zwart voor mijn ogen en hoorde ik alleen nog maar een doffe bons toen ik op de grond neer viel.

.

'Jij vuile klootzak! Wat heb je gedaan! Je weet heel goed dat kinderen niet mogen genomen worden! Een heel gezin! Hier komen we nooit ongeschonden uit! De mensen zullen er achter komen, dankzij jou zullen ze ons weer ontdekken! En die kinderen! Je hebt ze de rest van hun leven gemarkeerd!' hoorde ik op een gegeven moment vaag op de achtergrond. 'Ach stel je niet aan Nicolas, de mensheid is hier te lomp voor om een bedenking bij het bovennatuurlijke te leggen, ze zijn te kortzichtig, te naïef om het zelfs maar te overwegen. En ach die kinderen? Ik heb in geen tijden meer jong vlees doorboord, al die stomme wetten, je bent vergeten hoe het was om een echte vampier te zijn Nicolas,' bromde een rauwe stem.

'Maar als jij je toch zo'n zorgen maakt om die kinderen neem jij ze toch onder je hoede, ze zouden perfect passen tussen al die jonge studentjes van je. Twee mensen kinderen in transformatie tussen allemaal vol bloed vampier kinderen, kan lachen worden denk je ook niet Nicolas?' lachte de rauwe stem.

Een stem gromde 'je had nooit die kinderen moeten nemen! Je weet wat voor gevolgen dat heeft! Er is niet voor niets een wet op gelegd om geen kinderen te doden aangezien hun genen niet volgroeid zijn!' gromde de andere stem. 'Ach Nicolas hou op met je op te winden, die enge blik van je helpt niet. En je hoeft me echt geen les te geven wat een beet wond bij een mensenkind doet, tuurlijk weet ik dat die kinderen nooit meer dit huis verlaten als zonnekinderen. Maar wat moest ik anders toen dat kleine serpent me betrapte bij haar ouders, je mag ze mij part overnemen. Een stel van die huilebalken hoef ik er echt niet bij hoor,' zeurde de rauwe stem.

'Wat denk je dan! Ik zou hun nooit aan jou overlaten! Je zou eigelijk berecht moeten worden voor deze wandaad!' riep de stem uit. 'Mooi we zijn daar dus over uit? Dan ben ik weer door, adios amigo!' Een harde windvlaag raakte mijn beschadigde wangen en een kleine kreun ontsnapte mijn lippen, waarom was ik niet dood?

'Ben je al wakker meisje?' hoorde ik een zachte stem dicht bij me, ik wist niet wat ik moest doen. Het enige wat ik kon doen was nog een keertje kreunen. 'Het komt goed meisje, ik zal voor jullie zorgen. Voor jou en je zusje,' zei de stem zachtjes en ik voelde een zachte hand over mijn haren gaan.

En nu stond ik met mijn zusje voor de drempel van ons nieuwe huis, Nicolas was de directeur van een school. Hij had ons verteld waarom wij het overleefd hadden en onze ouders niet, het bleek dat onvolgroeide kinderen, kinderen die nog niet waren gaan puberen. Als die kinderen werden gebeten door een vampier zelf er eentje werden op lange termijn, het proces zou jaren duren had Nicolas tegen ons gezegd en had ons beloofd ons allebei te helpen.

Volwassen mensen konden niet veranderd worden, hun genen waren al te vast geschroeid en stonden niet meer open voor extra veranderingen, het gif zou hun hart stil leggen van plaatst muteren.

Ik keek op mijn kleine zusje neer, zij had ook een klein koffertje vast. Haar knuffel giraf had ze onder haar arm omklemt, ze had nog steeds tranen in haar ogen. Het was ondertussen drie dagen geleden en Nicolas had ons eerst ergens anders ondergebracht om ons te verzorgen en weer op krachten te krijgen. Ook moest hij blijkbaar wat dingen regelen voor de menselijke politie had hij gezegd. Het had me niet echt geïnteresseerd, wij waren onze ouders kwijt en we waren gedoemd om net zo'n monsters te worden zoals dat ding dat mama en papa had vermoord.

Nicolas glimlachte weer zwakjes toen ik op keek 'kom maar verder, ik heb gevraagd of ze warme chocolademelk wilde maken voor jullie,' zei hij vervolgens en ik liep samen met mijn zusje over de drempel van ons nieuwe leven. Een leven op een school vol van die monsters.

-----

Jaaaah! Het eerste hoofdstukje van Susan's Revenge. Dat betekend dus dat de laatste stemgoal van Akaya's Destiny met vlag en wimpel geslaagd was! En nog iets, jullie zijn zo ver over de goal gegaan uiteindelijk dat het verhaal de 3.000 stemmen is gepasseerd! Proficiat voor jullie allemaal! Ik hoop dat dit stukje bij iedereen in de smaak is gevallen? Ik denk dat jullie wel merken dat dit een proloog is ;) het volgende deel begint namelijk vanaf dat Susan vijf jaar ouder is :)

Zo voor nu gaat dat het zijn, ik ga nog niet direct vast plaatsen, ik weet zelfs nog niet wanneer de eerst volgende update is. Ik heb nu zes stukken op voorraad staan en dat is veel ste weinig om nu al een vaste dag te prikken voor de update dag. Maar ik laat het jullie weten zodra het volgende deel online komt en wanneer en welke dag de update dag word ;) (waarschijnlijk vrijdag, zoals gewoonlijk)

Ik zie jullie snel weer ;)

Groetjes Jessie.

Vragen? Gooi ze maar bij de reacties :p