Susan's Revenge

-27-

Ik was uiteindelijk drie kwartier kwijt geweest maar ik stond nu voor het juiste adres. Herman woonde duidelijk in een buitenwijk, er stonden weinig huizen en de lege plekken waren opgevuld met bosjes. Ik ging aan de overkant van het straat staan aan de rand van zo'n bosje en belde met mijn gsm weer naar zijn nummer.

Ik wist dat hij op me wachtte aangezien al het licht in het huis nog aan stond. De telefoon ging twee keer over toen ik opeens zijn stem hoorde. 'Susan ben jij dat?' vroeg hij snel. 'Ja ik ben het, ik ben aangekomen. Ik sta voor je huis,' zei ik snel. Twee tellen later zag ik een figuur voor het raam verschijnen 'waar ben je dan? Ik zie je niet,' hoorde ik aan de lijn.

'Ik sta wat afgeschermd. Euh Herman, er is iets wat je niet van me weet....' begon ik maar. Beter nu maar zeggen dat hij straks zich dood schrikt en direct een staak door mijn hart zou duwen.... Niet zoveel zin in. 'Ik sta aan de rand van het bosje aan de overkant van je huis. Ik zie jou wel staan,' zei ik maar.

'Susan wat bedoel je met "er is iets wat je niet van me weet"?' hoorde ik hem argwanend zeggen. 'Herman ik weet niet hoe ik het je moet vertellen. Maar.... Laten we het er op houden dat ik een goede reden heb om van mezelf te walgen,' zei ik kleintjes. Ik stapte uit de schaduw van de bossen en liep dichter naar het huis toe.

Ik wist dat Herman me nu kon zien en de straatverlichting zorgde er voor dat ik echt wel zichtbaar was. Ik glimlachte benepen naar hem en hing mijn gsm op. Herman verdween achter het raam en deed al snel de deur open. Ik liep traag naar hem toe maar hield nog een drie tal meter afstand.

'Hallo Herman,' zei ik zachtjes en keek hem voorzichtig aan. Herman leek me te observeren 'je lijkt op je moeder,' was op het moment het enige wat hij zei. Ik glimlachte verlegen 'Livian en ik lijken veel op elkaar. Dus zij lijkt dan ook veel op mama. Herman glimlachte aardig.

'Je bent één van hen he?' vroeg hij plots. Ik keek hem een beetje geschrokken aan en sloeg mijn armen beschermend om me heen. Ik kneep mijn lippen samen en keek naar beneden. 'Het is Francus zijn schuld,' zei ik alleen zachtjes. Ik hoorde hem geschrokken snuiven, ik keek hem snel weer aan 'Herman maakt u geen zorgen. Ik ben niet zoals hem, ik haat hem.... Ik haat hem,' het laatste kwam er niet uit zoals geplant. Er rolde een snik uit mijn mond en voor ik het wist begonnen de tranen weer te lopen.

Nee! Niet nu! Wanhopig probeerde ik die weg te vegen, maar ik wist nu toch al dat ik er als een gewond konijn uit zag. 'Ach kom meisje toch, hier, neem mijn zakdoek,' zei Herman snel en overbrugde de afstand die net nog tussen ons lag. Ik nam trillerig zijn zakdoek aan en begon mijn ogen te deppen.

'Kom mee naar binnen kindje, hier op de stoep is zo afstandelijk, daarbij het is buiten best wel fris,' zei hij rustig en sloeg een arm om me heen waardoor hij me naar binnen bracht. Hij zette me rustig op de bank neer en bleef op me neer kijken terwijl ik de tranen probeerde weg te werken.

'Het spijt me van u zakdoek,' mompelde ik zachtjes toen ik eindelijk de kraan had weten dicht te zetten. Herman bleef me triest aan kijken 'het is goed zo, hou hem maar bij. Ik begin te begrijpen waarom je aan de telefoon zo vreemd gedroeg. Je was natuurlijk bang dat als je eenmaal hier was en er zouden andere jagers bij zijn ze je dood zouden maken,' zei rustig.

Ik knikte even kort 'en eigenlijk had Nicolas me verboden om contact op te zoeken met u. Hij vind het te gevaarlijk, wat het natuurlijk ook is.' Herman glimlachte kort 'ja dat begrijp ik wel, maar je bent natuurlijk een puber voor iets. Vertel me eens wie is die Nicolas? Zijn naam komt me bekent voor maar volgens mij heb ik hem niet op de lijsten zien staan.'

Ik keek hem moeilijk aan 'u gaat ons toch niet opjagen als ik vertel wie hij is?' Herman grinnikte even 'Susan, alleen de vampiers die op de zwarte lijst staan jagen we op, degene die geen wetten overtreden doen we geen kwaad.' Het stelde me in ieder geval een beetje gerust.