Susan's Revenge

-17-

Het waren twee limousines geweest die voorreden. In ieder geval als ze vampiers oppakte deden ze het wel in stijl. Nicolas had ons nog heel snel in zijn armen genomen voordat we uit de zijne werden getrokken, Liv was beginnen huilen toen ze zag hoe Nicolas naar de andere limousine werd gesleurd. Ik had haar stevig tegen me aangetrokken en haar geprobeerd te troosten. Catheleine had ons richting de andere limousine begeleid en liet ons rustig instappen.

De chauffeur zette onze koffers in de kofferbak en liep weer naar de bestuurderskant. Een tweetal bewakerachtige vampiers stapte ook bij ons in en keken ons emotieloos aan, alsof we geen echte personen waren. Catheleine klopte geruststellend op mijn been 'het gaat allemaal wel goed komen kinderen, voor jullie het weten zijn jullie weer veilig. Ik zal voor jullie zorgen,' zei ze rustig.

Ik keek haar fronsend aan, ik was er helemaal niet zo zeker van dat we dit alles veilig gingen mee maken. Toen de auto begon te rijden keek ik even naar buiten toe, de school werd steeds kleiner en kleiner en ik zuchtte nog eens diep.

De rit duurde langer dan dat het volgens mij gehoeven had. We waren namelijk toch sneller te voet dan met de auto, maar volgens mij was het vooral om hun ego te strelen om te laten zien waarmee ze het konden veroorloven met rond te rijden. Ik moest uiteindelijk ook wel vast stellen dat als we te voet waren gegaan de rit voor Liv helemaal niet prettig was geweest.

Ik hoopte in ieder geval wel voor zonsopgang aan te komen aangezien we al vrij laat waren vertrokken. Liv was ondertussen met haar hoofd op mijn schoot gaan liggen en zag dat ze haar ogen had gesloten. Een arm van mij ruste op haar rug en mijn andere hand ging door haar haren heen. Ik wist dat ze het niet zo leuk vond, maar volgens mij had ze het niet helemaal gewaar.

'Nog een kwartiertje en we zijn er,' zei Catheleine uiteindelijk. Ik keek haar aan en zag haar terug kijken. Haar blik bleef op zijn armen rusten. 'Ze betekend echt heel veel voor je?' vroeg ze me. Ik knikte en keek op mijn zusje neer. 'Ze is de enige reden waarvoor ik leef. Als haar iets overkomt weet ik niet wat er van me zal worden,' gaf ik toe.

Catheleine zuchtte diep 'dan zal ik er alles aan doen om te voor zorgen dat jullie niet gescheiden worden.' Ik knikte dankbaar naar haar.

Uiteindelijk reden we door een gigantische poort heen en reden een belachelijke lange oprit op. 'Waar zijn we?' vroeg ik dus ook maar. 'Op het moment bij mij thuis. Het is te laat om nog naar het hof te rijden, dat doen we morgen avond. Nicolas word al wel aan het hof afgezet, maar jullie blijven alvast bij mij slapen. De raad is gewaarschuwd waar jullie verblijven dus daar hoef jij je ook niet druk om te maken,' vertelde Catheleine.

De deur werd voor ons open gemaakt en ik keek toe hoe Catheleine bevallig uit de auto werd geholpen. Zachtjes maakte ik Liv wakker en hielp haar ook de limousine uit. Zelf klom ik er ook met moeite uit en keek op naar het gigantische gebouw waar we nu voor stonden. Wow zeg niet dat we voor het huis van Lady Catherine de Bourgh stonden?

Wat een kast van een huis was me dat! 'Ik hoop dat jullie blik jullie al bevalt?' vroeg Catheleine. Blijkbaar stond Liv ook te gapen. Ik keek Catheleine weer aan 'waarom leeft u zo groot?' vroeg ik haar dan ook. 'Ik ben een prinses meisje, daar komen soms heel wat privileges bij,' en grijnsde naar me.

'Scott, kun je de tassen van de twee jongedames alvast naar de logeerkamers toe brengen? En neem degene die naast elkaar liggen, zo hoeven de meisjes niet naar elkaar te zoeken,' zei Catheleine tegen iemand die bovenaan de grote trap voor de deur stond. De heer Scott dribbelde al snel naar beneden toe en nam onze tassen over. Hij boog even voor Catheleine en liep toen weer weg.

Liv keek met een heel nieuwe blik naar de vrouw, ik vond het allemaal wat aanstellerig. Wie wou er nou dat er voor je gebogen werd? 'Kom meisjes, dan neem ik jullie mee naar binnen, er zijn een hoop vampiers die jullie willen ontmoeten,' glimlachte ze.