Susan's Revenge

-24-

'Je hebt wat!? Nee! Nee! Nee! Catheleine ik had het je gezegd, dat doe je niet! Susan en Liv zijn niet jou eigendom, daar mag je niet mee doen waar je zin in hebt! Je weet dat ze mijn verantwoordelijkheid zijn en je kan dus echt niet achter mijn rug dingen liggen te bedisselen zoals mijn meisjes liggen uithuwelijken!' tierde Nicolas tegen Cathy zodra ze de waarheid had op gebiecht.

Ondertussen had Nicolas me helemaal achter zijn rug geduwd en hield me beschermend vast, alsof het leek dat Sil en Cathy soort van grijpgrage handjes had en als zombies naar me toe zouden grijpen. Gelukkig deden ze dat niet, ik zou Sil zijn uitdrukking als ziek beschrijven. Als hij een mens was geweest was hij nu twee tinten bleker geweest, maar hij leek in ieder geval niet echt goed te weten hoe hij zich moest gedragen.

Catheleine keek een beetje schuldig, ik wist dat ze om ons gaf, dat was me echt wel duidelijk, dat had ze toch op haar manier aangegeven. En ik had ook de indruk dat uiteindelijk haar vader en overgrootvader degene waren die haar die opdracht toch gegeven, ook al had ze toen al Nicolas die belofte gedaan.

'Nicolas, rustig maar,' zei ik zachtjes en probeerde achter zijn rug uit te geraken. 'Hoe kan ik nu rustig blijven Susan!? Ik kan gewoon mijn eigen familie niet vertrouwen of ze geven mijn meisjes gewoon weg aan wild vreemden!' riep hij hard en draaide naar me toe.

'Dit huwelijk gaat niet door Catheleine, je bent de kinderen hun voogd niet meer. We vertrekken! Nu meteen,' vervolgde Nicolas woest richting Cathy. Ik keek Nicolas verbaasd aan 'hoezo is Cathy onze voogd niet meer?' mengde ik me er weer tussen.

Nicolas keek gestoord weer naar mij 'ik ben vrij gesproken en heb nu ook het officiële voogdij van jullie gekregen, dus Cathy hier kan ons niets meer opdringen, en jullie zeker niet meer aan vreemde kerels uithuwelijken. Susan haal je zusje en pak jullie spullen, we blijven hier echt geen nacht langer meer.'

Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan maar hij reageerde er niet op. Zoals het nu weer ging vond ik dan ook weer niet gepast, uiteindelijk had ik Silvester niet eens kunnen verdedigen. Het leek er echt op dat hij Catheleine wou overtuigen me niet te laten trouwen, net op het moment dat Nicolas binnen kwam.

'Nicola-''Susan, spreek me niet tegen! Ga je spullen pakken,' brieste Nicolas naar me. Ik zag dat zijn ogen zwart kleurde toen hij zijn blik weer op Catheleine richtte. Shit, hij was echt behoorlijk kwaad op Catheleine. Ik zuchtte diep, om nu ook maar één van de twee te kunnen verdedigen had ik de vastberadenheid niet om tegen Nicolas in te gaan, hij was net terug en eigenlijk wou ik met zijn terugkeer ook geen ruzie maken. Daarbij wist ik niet zeker of Catheleine had gehandeld door de opdrachten van haar voorouders en/of Silvester echt Catheleine wou aan spreken om onze verloving te verbreken.

Zolang ik dat niet zeker wist kon ik geen van beide verdedigen. Ik zuchtte nog eens diep en draaide me om en liep traag de balzaal uit.

.

'Susan waarom moeten we onze tassen alweer pakken? Waar gaan we dan naar toe? Catheleine zou toch voor ons zorgen? Je gaat toch niet zeggen dat we gaan weglopen? Susan, zeg nu eens wat!' jammerde Liv nu al een tijdje. Ik wist nog steeds niet goed hoe ik het moest brengen. Ik vond daarbij ook niet echt dat ik degene was die Liv moest vertellen dat Nicolas terug was.

Die eer wou ik hem echt zelf gunnen. Ik gooide dus nog wat van Liv haar kleren in haar koffer. 'Wil je ook de kleren die Cathy voor je gekocht heeft mee nemen?' vroeg ik zonder op haar laatste tirade te reageren. 'Susan! Aarg! Geef antwoord!' bromde ze luidkeels.

'Ik denk dat ik wel je vragen kan beantwoorden Liv,' hoorde ik opeens achter ons. Liv draaide zich geschrokken om, ik niet aangezien ik de deur al had open horen gaan. 'Nicolas!' gilde ze en ik keek toe hoe ze naar hem toe stormde. Nicolas grijnsde breed en ving haar in zijn openstaande armen op. 'Aah mijn lieve kleine meid!' zei Nicolas opgetogen 'ik denk dat jou zuster vond dat ik jou zelf moest vertellen dat jullie weer met mij mee gaan van plaats dat ze dat zelf zou vertellen,' vervolgde Nicolas en wierp even een blik op mij.