Susan's Revenge

-23-

Mama mia! Negen uur s'avonds! Serieus, waarschijnlijk zou Liv nu echt niet meer te genieten zijn. Ik sprong snel uit mijn nest en trok snel het gene aan wat ik gisteren ook aan had. Hoe had ik me zo kunnen overslapen? Misschien gisteren toch teveel van het goede geweest.

Zodra ik me snel had om gekleed draafde ik de kamer uit om richting de woonkamer te gaan. Ik wist bijna zeker dat Liv daar wel op me zou wachten. Ik was nog net niet de kamer binnen en zag haar dan ook in de bank met een boek zitten. Ik ging naast haar zitten en ze keek fronsend van haar boek op.

'Waar bleef je nou? Ik had je bijna wakker gemaakt, maar ja dat mocht ik niet meer van je,' berispte ze me koel. 'Sorry overslapen, en goed dat je het niet gedaan hebt. Je weet dat het riskant is om me te wekken,' zei ik zelf. 'Jij krijgt voor je verjaardag een wekkerradio,' zei Liv alleen.

'Fijn dat je nu wel onthouden hebt dat ik over een anderhalve maand jarig ben,' grijnsde ik en wiebelde met mijn wenkbrauwen om haar aan te herinneren hoe het vorig jaar was gelopen. Liv kreeg een lichte blos, je kon het niet echt een blos noemen. Het was gewoon haar blik waarbij normaal een blos bij hoorde, maar die kreeg ze sinds haar drie jaar al niet meer. Het was in ieder geval duidelijk dat ze de Garfield pyjama nog niet vergeten was, was ook niet moeilijk ik had hem zelfs mee ingepakt naar hier toe.

'Fijn dat je dat even vernoemd Susan, dan zal Liv in ieder geval niet de enige zijn die met iets aan komt. Het zou anders behoorlijk vervelend zijn als we niet eens je verjaardag kunnen vieren,' zei Christine. Ik keek haar verstoord aan 'wie zegt dat ik die ook wil vieren met jan en alleman.' Christine keek me glimlachend aan 'je word niet iedere dag zestien, dat moet zeker gevierd worden.'

Ik zuchtte en draaide me van haar af. Haar nichtje en neefje, hoe noemde ze ook alweer. Lillianne en Marco, hadden me blijkbaar even aangekeken maar toen ik mijn blik hun kant op richtte gingen ze onverstoord verder met schaken. Ik had niet echt met hun gepraat sinds ze hier waren, misschien een beetje onbeleefd van me. Maar aangezien ze familie zijn "van de knul die mijn man moet worden", had ik ook niet echt de behoefte om contacten te leggen met deze vampiers.

Ze waren hoe dan ook familie van Sil, en ik wou omkoperij zo goed als mogelijk voorkomen. Ik richtte me weer op Liv 'sorry, ik weet dat ik te laat ben, ik zal mijn best doen het niet nog een keer te doen,' zei ik dan maar droog tegen haar. Liv begon te grijnzen 'ja en zeker doen want de volgende keer wek ik je wel, zelfs als ik aan je waarschuwing denk.' Ik draaide enkel met mijn ogen.

'Ik ga even wat uit de keuken gappen, ik vrees dat de tafels nu wel zijn afgehaald,' zei ik tegen haar en liep achteruit de ruimte weer uit. Sowieso dat ik niet echt in de buurt van die familie wou wezen. Daarbij kon Catheleine nog niet zo lang weg zijn, ik wilde hoe dan ook proberen hier uit dit giga landhuis te ontsnappen en me naar het hof te begeven.

Zoals verwacht waren de tafels al leeg geruimd en ik wist dat ze een tussendoor snack pas in de late nacht zouden serveren, dus begaf ik me snel naar de keuken toe. Het was er nu drukker dan de laatste keer dat ik er was aangezien nu alle bediendes met de afwas bezig waren. Ze keken dan ook verbaasd op toen ik binnen liep en richting de koelkast ging.

'Lady Susan, kan ik je helpen?' vroeg dan ook een jongeman die rond de 25 oogde, ik wedde er om dat hij minstens tien keer zo oud was, maar ik ging het hem echt niet vragen. 'Ik was te laat voor het voeden, zou ik alsjeblieft nog wat kunnen krijgen anders word het een lange dag,' zei ik voorzichtig en trok een paar puppy ogen op.

De jongeman glimlachte even en deed de koelkast open 'wat lust je het liefst?' Ik moest mezelf even bedwingen om geen gezicht te trekken, met een stalen gezicht zei ik dan maar ook 'doe maar gewoon wat je het snelst vast hebt.' De bediende knikte glimlachend en greep een willekeurige zak. 'Wilt u dat ik het nog voor u inschenk in een glas?' vroeg hij nog.