Susan's Revenge

-14-

'Susan?' fluisterde Liv zachtjes na een tijdje? 'Je mag me zo niet zien Liv, je moet even wachten,' zei ik zachtjes. 'Susan, ik heb je gemist,' zei Liv zachtjes en ik hoorde haar mijn richting uit kruipen. 'Nee Liv, je mag me zo niet zien! Ik zou je alleen maar bang maken,' zei ik wanhopig en draaide me van haar af.

Liv luisterde niet en ging tegen over me zitten 'maar je bent niet gevaarlijk, toch?' vroeg ze me zachtjes? Ik bewoog even met mijn blote voeten op het koude marmer. 'Ik zal jou nooit pijn doen Liv, maar ik ben wel degelijk gevaarlijk,' zei ik zachtjes en probeerde mijn gelaat van haar weg te draaien.

Liv wrong zich tussen mijn benen en omhelsde me hard. 'Ik heb je zo gemist Susan,' fluisterde ze me toe. 'Ik jou ook Liv, ik jou ook.' En legde vertwijfeld en voorzichtig mijn hand-klauwen om haar heen. Een traan liep weer over mijn wang toen ik besefte dat ik zo dankbaar was haar nog te hebben.

Liv trok zich een beetje van me terug en wilde mijn haren weg vegen, toen ik mijn hoofd schudde 'niet doen Liv, ik zie er erg eng uit.' Dat hield haar blijkbaar niet tegen en opende zijn haren alsof ze twee gordijnen open deed. Ik keek haar angstig aan, als ze nu zou gillen zou mijn hart breken. Ze deed dat alleen niet, ze ging met haar handen over mijn wangen heen en ging heel voorzichtig met haar vingers over de aderen. Ik knipperde even mijn ogen omdat er weer een traan ontsnapte.

'Niet huilen Susan, grote zussen huilen niet,' zei ze zachtjes. Ik voelde dat zijn mijn traan weg veegde en met haar vingers over mijn gesloten oogleden ging. Ik liet haar maar. Haar vingers zochten blijkbaar heel mijn gezicht af want ik voelde uiteindelijk dat met een tweetal vingers over mijn lippen gingen.

'Liv, toe... je, je moet dit niet doen,' en ik nam heel voorzichtig haar handje van mijn gezicht af. Ze keek verwonderlijk naar mijn vreemde handen, en die draaide ze dan ook voor haar neus rond. 'Zo apart,' zei ze zachtjes. Ik knipperde verbaasd mijn ogen, dat zouden niet mijn woorden zijn als ik haar was.

Ze liet mijn hand los en ging met haar twee handen over mijn gezicht heen weer, het stelde me gerust dat het haar niet deed terug deinzen en ik zette toen het proces in gang om mijn uiterlijk weer netjes te verbergen achter een menselijk masker. Mijn normale hand greep eentje van haar en ik gaf een kusje op.

'Lieve Liv, laat me nooit meer zo schrikken,' zei ik zachtjes en nam haar weer in mijn armen. Liv knuffelde me net zo hard terug. 'Susan, niet zo hard,' mompelde ze alleen even. Ik moest er om lachen.

'Aah daar zijn jullie!' hoorde ik Nicolas plots roepen vanuit verder uit de gang. Liv en ik lieten elkaar los en keken hoe Nicolas met een drafje naar ons toe snelde. Toen hij bij ons was knielde hij voor ons en keek ons bezorgd aan. 'Zeg alsjeblieft dat Francus weg is?' vroeg ik hem. Nicolas knikte 'ja, hij zei dat hij gezien heeft wat hij wilde zien en is toen weer vertrokken.' Liv keek even naar ons beide en vroeg toen 'die Francus is die enge man die onze ouders heeft vermoord he?'

Nicolas en ik keken elkaar even aan, ik wist dat het niet meer zoveel zin had om tegen Liv te liegen, ze zou er op en dag toch wel achter komen. 'Ja dat was hij,' zei ik alleen. 'Waarom liet hij toch zoveel van zich horen?' vroeg Liv zachtjes. Weer wisselde Nicolas en ik een blik uit. 'Omdat hij Susan mee wilde nemen zodra ze haar verandering had afgemaakt. Hij had namelijk verwacht dat ze nu een slechte vampier zou zijn,' zei Nicolas duidelijk. Liv keek me met grote ogen aan 'je gaat toch niet met hem mee he?!'

Ik lachte even kort. 'Susan is toch ook geen slechte vampier? Anders had ze jou niet komen redden. Al heb ik wel mijn vragen waarom je een leerling van mij heb verminkt Susan? Een zeker Maartje die jij vast en zeker wel kent,' zei Nicolas en hij trok zijn wenkbrauw naar me op.

'Ze had Liv vast aan haar enkel en schudde met haar! Ik moest iets doen. Wacht is echt erg verminkt?' zei ik verward. 'En hoe heb je ons eigenlijk gevonden?' vroeg ik hem. Nicolas schudde zijn hoofd. 'Met Maartje zal het wel goed komen, ze is natuurlijk woest op je, die verminking is morgen avond wel genezen. Maar dan alsnog jongedame! Zo'n geweld wil ik niet van jou zien!' zei hij streng.