Susan's Revenge

-26-

Ik zat buiten op een schommel die voor de jongste leerlingen eigenlijk bedoelt was en keek naar de sterren. Mijn les met Mevrouw Youke was voor vandaag ook weer afgelopen. Ze was heel blij met de vorderingen die ik had gemaakt wat mijn beheersing betreft.

Ik zuchtte diep en mompelde sarcastisch tegen mezelf 'een gelukkige 16de verjaardag Susan, vanaf nu begint je leven.' Jammer genoeg voelde ik me niet echt jarig en ik wou eerder dat mijn leven eindigde dan dat het begon, maar goed ik moest niet klagen.

'Gelukkige verjaardag Susan,' hoorde ik zachtjes achter me. Ik keek om en zag Maaike onzeker op een afstandje staan. Ze keek een beetje beteuterd en het was duidelijk dat ze niet zeker wist of ze dichter bij wilde komen. Ik glimlachte bedrukt en niet echt met overtuiging. Het was voor haar genoeg aanmoediging om dichterbij te lopen en zachtjes naast me te komen zitten op de aangrenzende schommel.

Voor een poosje zwegen we gewoon en keken we ieders naar een andere kant uit. Het was dat ik haar op een gegeven moment moedig een hap lucht hoorde nemen 'Susan, het spijt me,' zei ze fluisterend. Ik zuchtte diep, ik wist dat het haar speet. Ik had ondertussen zoveel meegemaakt dat eigenlijk mijn woede voor haar op de achtergrond en onbelangrijk was geworden.

'Dat weet ik,' zei ik net zo zachtjes terug en ik keek haar aan. Maaike draaide haar gezicht naar me en haar blik stond bijna smekend. 'Wat er is gebeurd is erg, maar ik weet dat je het zo niet bedoelde. Het was de macht van het moment, ik weet heus wel dat je mijn zuster of mij geen bewuste pijn wilde aan doen,' vervolgde ik.

Maaike haar blik was zo bedrukt, ik wist dat ze zo in huilen zou uitbarsten. 'Maaike, het is goed zo. Ik vergeef je, en Liv die heeft dat ook al lang gedaan,' zei ik zachtjes en glimlachte zuinig. Maaike snufte en ging snel met haar duim over haar oog om een bloedtraan op te vangen.

'Wil... Wil je weer vriendinnen zijn?' vroeg ze piepend. Ik moest even een lachje inslikken omdat ze zo typisch als Maaike klonk. 'Ik wil het proberen, maar dan moet je me beloven als ik besluit je iets niet te vertellen dat je me vertrouwt en het niet persoonlijk op vat,' zei ik rustig.

Maaike begon nu helemaal te snikken en knikte hard met haar hoofd 'ooh Susan ik beloof het, ik zweer het. Ik vertrouw je, ik zal nooit meer zo iets doen,' hakkelde ze over haar snikken heen. Ik glimlachte even en keek toen weer recht voor me uit. 'Zou je aanwezig willen zijn op mijn über saai verjaardagsfeestje dat Nicolas nu stiekem snel probeert in elkaar te flansen?' vroeg ik grijnzend.

'Deuh! Natuurlijk wil ik op je über saai verjaardagsfeestje aanwezig zijn... Alleen.... Ik heb wel geen über saai cadeautje voor je gekocht,' zei ze een beetje grappend. Ik grinnikte even 'het is niets, jou über saaie aanwezigheid is genoeg.' Ondertussen zaten we allebei wat te lachen, het ging nog niet zoals het vroeger was, een beetje opgelaten. Maar ik wist dat als we weer goed aan onze band zouden werken dat het beter zou gaan over een tijdje. Tijd heelt alle wonden zoals ze wel eens zeggen.

Ik stond op en keek haar aan 'kom, ik verwacht namelijk dat ze zo willen beginnen.' Ik glimlachte naar haar en Maaike stond glimlachend op. We liepen samen rustig naar binnen toe. 'Susan, als ik vragen mag. Je moet er niet op antwoorden als je niet wilt, maar hoe gaat het met je? Hoe waren de laatste paar weken dat je hier weg was?' vroeg ze zachtjes, alsof ze niet wist of ze me dat kon vragen.

'Natuurlijk mag je me dat vragen Maaike, maar dat is een lang verhaal. En voor dat soort gossip nemen we beter een ander moment dan nu, want geloof me, je gaat er om moeten gillen,' zei ik grinnikend en duwde de deur van de woning open.

Uiteraard hadden Liv en Nico hun best gedaan om de boel te versieren, en ik was dan ook enorm verbaasd om Catheleine bij het tweetal te zien staan. Uiteraard begonnen ze te zingen toen ik binnen kwam, al was de verbaasde blik van Nicolas niet te ontbreken toen ik Maaike mee naar binnen bracht.