Susan's Revenge

-8-

'Oke wat ga je voor vanavond maken Nicolas? Ik rammel namelijk,' zei ik direct toen ik binnen liep. Nicolas draaide zich grijnzend naar me om en schudde even zijn gezicht. 'Waar heb je zin in Susan?' vroeg hij me. Ik draaide met mijn ogen, alsof hij niet wist waar ik zin in had.

'Spaghetti?' lachte hij. 'Deuh! Wil je dat maken! Please!' zei ik enthousiast. Nicolas lachte even 'waar dat goede humeur opeens vandaan?' vroeg hij lachend terwijl hij zich naar de keuken beende. 'Eigenlijk geen idee, misschien omdat ik weet dat ik morgen nog eens een dagje vrij heb,' zei ik maar. Ik hoorde Nicolas grinniken vanuit de keuken.

'Het zal nog even duren, ga anders even wat anders doen Suus,' zei hij vervolgens. Ik zuchtte even. He ik had me toch al zo'n honger. Ik ging even met mijn handen door het haar en bedacht me dat het nog wel eens een wasbeurt kon gebruiken. 'Dan ga ik even douchen,' gaf ik toe en liep richting de badkamer.

Het was een korte douche die behoorlijk verfrissend was na zo'n lange school dag, ik hoorde mijn maag enorm tekeer gaan en ik keek dus ook even beklemmend naar mezelf in de spiegel. Ik zuchtte even en nam mijn borstel waarna ik mijn lange krullende zwarte haren probeerde te ontwarren, dit was werkelijk een wereldramp. Mijn zusje en ik hadden onze krullen van moederskant gekregen en ondanks dat ze mooi waren was het een hel om het te verzorgen, ik had al vaker klaar gestaan om het gewoon allemaal af te knippen maar dan werd ik weer door Liv overhaalt om het niet te doen.

Ik grinnikte om de laatste herinnering en schudde mijn hoofd even. Ik ging snel naar mijn kamer en trok verse vrijetijdskleding aan om me daarna snel weer naar de keuken te begeven, de honger was weer opgekomen en ik rook Nicolas beroemde tomatensaus al vanuit mijn kamer.

Ik ging al snel mijn kamer uit en wist me snel aan tafel te zetten op het moment dat Nicolas de pot met spaghetti op tafel zette. Hij grijnsde naar me omdat het zo gepland leek. 'Liv kom je ook aan tafel?' riep Nicolas richting de woonkamer, al snel voegde Liv zich mee aan tafel en gluurde over de rand van de grote pot heen.

'Heb je ook kaas geraspt?' vroeg ze direct en ik zag Nicolas grijnzen. Hij schoof haar een schaaltje met de geraspte kaas toe en nam vervolgens een lepel om onze borden vol te scheppen. Toen ik eindelijk mijn bord weer voor mijn neus had kon ik niet wachten om alles in één keer naar binnen te lepelen.

'Je doet alsof je in geen dagen meer fatsoenlijk gegeten hebt Suus, je moet wel kauwen hoor!' lachte Nicolas me toe. Ik keek hem geërgerd aan en deed toch maar wat hij zei. Nam nu rustiger een hap, kauwde langzamer en slikte het door. Weer schepte ik een lading op en begon weer aan het kauw proces toen ik wat gewaar werd. Ik ging langzamer kauwen en merkte dat het erger werd. Ik keek een beetje moeilijk en slikte het met moeite door.

Ik keek vies naar mijn bord, wat was dat nu? Ik kon gewoon de lekkere tomatensaus niet meer gewaarworden. Weer schepte ik wat op en kauwde traag, weer het zelfde effect. Wat was dat nu? Het voelde alsof ik op iets kauwde waarvan de textuur me opeens tegen viel omdat de smaak was weg gevallen, alsof ik op glibberige sliertjes kauwde en niets meer dan dat.

'Susan waarom kijk je opeens zo moeilijk?' vroeg Nicolas me. Natuurlijk was mijn vieze blik hem niet ontgaan. 'Ik weet het niet? Heb je soms iets anders met de spaghetti gedaan?' vroeg ik hem en nam snel een slokje van mijn water, wat gelukkig niets aan veranderd was omdat water gewoon smaakloos was.

'Nee hoezo?' vroeg Nicolas. Ik fronste 'nou omdat ik niets meer proef, de smaak is gewoon weg.' Nicolas keek me even met geschrokken ogen aan maar dat was dan ook maar heel even. 'Susan ik weet al wat het is, en het spijt me om het zo te zeggen, maar ik vermoed dat je smaakpapillen zich hebben aangepast,' zei hij rustig en traag alsof hij zeker wilde weten dat ieder woord me bereikte.

Mijn ogen verwijde zich 'bedoel je... dat ik niets meer kan proeven?! Nooit meer?!' stootte ik uit. Nicolas keek me even triestig aan 'geen mensenlijk voedsel in ieder geval, sorry Susan maar we wisten dat het er aan kwam.' Ik keek nu onbegrijpelijk naar mijn bord spaghetti die naar me lonkte maar nooit meer de voldoening kon geven die ik altijd had gehad. Ik merkte amper dat er een traan over mijn wang liep 'maar als ik dit niet meer kan eten hoe moet ik dan overleven? Of duurt het nu niet meer zo lang?'