His closed eyes

9

Louis pov.

Dat was hem. Ik heb met HEM aan de telefoon gepraat! Hoe kan dat? Boeit me ook niet, hij wilde met mij praten! En hij was het echt. Ik ben dus niet gek geworden.

Ik was op weg naar het ziekenhuis met Gemma. De hele weg was het stil. Toen we in het ziekenhuis aankwamen, liepen we meteen door naar Harry.

''Hey broertje!'' hoorde ik Gemma zeggen. Ze loopt naar hem toe en geeft hem een knuffel. Ik kijk naar het apparaat waar zijn hartslag op te zien is. Af en toe hoor je een piep. Ik durf niet naar Harry te kijken. Ik ben zo bang om hem zo te zien. Hij ligt aan allemaal draden en slangetjes en zijn gezicht is krijtwit. Ik durf hem gewoon niet zo te zien. Het is me al een paar keer gelukt, maar iedere keer als ik hem zie ziet hij er slechter uit.

Ik ga voor het raam staan en kijk wat naar buiten. Toch wil ik hem zien. Ik draai me om en zucht. Waarom ziet hij er nou nog slechter uit dan gisteren. Ik wil dat hij er beter uit ziet en zijn ogen open doet. Hij MOET wakker worden. Ik loop naar het bed en ga naast Gemma zitten. "Hij ziet er slecht uit Louis..." zegt ze zachtjes. Ik knik en sla een arm om haar geen. "Mijn moeder wilde vandaag Harry komen bezoeken, dus die zal hier zo wel zijn."

"Ik wil wel even weg gaan, als jij en je moeder graag samen bij Harry willen zijn?" Zeg ik.

"Nee Louis, ik wil dat jij er bij bent. Jij bent degene die het verhaal goed kent."

Ik knik weer en pak Harry zijn hand. Hij is koud en bleek. Ik slik. Het is zo moeilijk om hem zo te zien. En zo wil ik hem ook helemaal niet zien. ''Gaat het wel, Louis?'' Vraagt Gemma in eens. ''Huh? Ja, nee het gaat wel, alleen... Hij ziet er zo slecht uit...'' Ze knikt en we zijn weer stil.

''MIJN KIND! WAT HEBBEN ZE GEDAAN MET MIJN KIND!" horen we in eens vanaf de deur komen. Anne staat met haar handen in haar haren en met een krijtwit gezicht. Tranen beginnen zich te vormen in haar ogen en ze rent naar Harry toe. ''Het is goed Harry, mama is nu bij je.''

Ze pakt zijn handen vast en ze zit te huilen. Gemma gaat naast haar zitten en slaat haar armen om haar moeder heen. Samen zitten ze te huilen, en ik... ik sta er nog al ongemakkelijk bij. ''W-wat is er ge-gebeurd?'' Vraagt Anne aan mij. Ik begin alles te vertellen en er lopen tranen over mijn wanen.

Als ik klaar ben staat Anne op. '''HET IS DUS ALLEMAAL JOUW SCHULD DAT MIJN KIND HIER DOOD LIGT TE GAAN? HOE DURF JE NOG BIJ HEM IN DE BUURT TE KOMEN! WAT DENK JE W-''

''MAM! Stop, Dit is niet Louis zijn schuld! Hij wist hier niets vanaf!'' ''Maar hij zei tegen hem dat hij zijn vriend niet meer was en-'' ''Nee, mam. Louis was boos. En ik kan het wel begrijpen. Ik en Harry hadden vroeger toch ook wel eens ruzie? Dan zeiden we ook dingen die we niet meenden. En dat is in dit geval ook gebeurd. Als Louis had geweten wat Harry van plan was en wat hem ECHT dwars zat had hij dit nooit gedaan. Toch, Louis?'' Ik knik en voel dat er nog steeds tranen van mijn wangen af stromen.

''H-het spijt me echt zo-zo verschrikkelijk, Ik zou mijn leven ge-geven om hem hier terug te laten zijn.'' Snik ik. ''O, Louis. Het spijt me. Het is gewoon omdat ik zijn moeder ben, en ik wil mijn kind niet zo zien.'' Ze trekt me aan mijn armen in een knuffel. Dan begin ik echt te huilen.

Ze heeft gelijk. Het is mijn schuld dat Harry in het ziekenhuis ligt en ik had het kunnen voorkomen.

''AU!'' Ik kijk achter me en zie een bal uit de speelgoedkist voor kinderen bij mijn voeten liggen. ''Wat is er Louis?'' Vraagt Anne aan me. ''Nee, ik had een steek in mijn buik. meer niet.'' Ik kijk nog eens naar de bal en weet dat het Harry was. ''thanks Harry.'' fluister ik sarcastisch.