His closed eyes

14

Ik lag met Harry in mijn armen. Ik weet zeker dat hij dacht dat ik sliep, want zachte korte snikjes kwamen boven mij vandaan. Ik draaide me een stukje om en een geschrokken snik klonk door de kamer. ''lou?'' fluisterde hij heel zachtjes. Ik antwoordde niet, en deed of ik sliep. Weer begon hij te snikken en ik voelde iets nats op mijn hand. ''Harry, wat is er?'' vroeg ik. Hij schoot omhoog uit het bed en stond naast me. ''Hey, gaat het wel?'' vroeg ik terwijl ik rechtop ging zitten. Ik pakte het zaklampje van mijn nachtkastje en scheen ermee in zijn gezicht. Zijn ogen waren rood en zijn lippen opgezwollen. ''Haz... Wat is er?'' Een snik verliet zijn lippen en hij viel in mijn armen. ''Harry, praat met me! Wat is er?'' Hij begon alleen maar harder te huilen en ik had geen idee wat ik moest doen. ''Har-'' Er viel een wolkje stof van het plafond. Ergens in de kamer viel een vaas om. Ik keek om me heen en zag dat de muren trilde. ''Wat?'' in eens viel er een stuk beton van het plafond en het lande naast het bed. ''Een aardbeving?'' Zei Harry in paniek. Er viel nog een stuk plafond en ik sprong weg. Harry sprong mee, maar schreeuwde het uit. Ik trok hem mee richting de kleding kast en ging er in zitten met de deuren dicht. De kast viel om naar de zijkant en een harde klap tegen de kast deur deed Harry schreeuwen.

Na een paar minuten probeerde in de kastdeur open te maken, maar die ging niet open. Ik greep naar mijn broekzak voor mijn mobiel, maar besefte dat die nog op mijn nachtkastje lag. Een kleine snik deed me uit mijn gedachtes halen. ''Harry?'' ''Louis, gaat het?'' Vroeg hij zachtjes. Ik wilde hem tegen me aantrekken, maar hij schreeuwde van pijn. Ik liet los en de zaklamp viel op de grond. ''De zaklamp!'' Ik klikte hem aan en scheen op Harry. Er liep bloed langs zijn bleke gezicht en hij had zijn ogen stijf dicht van pijn. ''Wat is er Harry. Waarom schreeuwde je?'' ''I-Ik denk dat mijn sleutel-sleutelbeen gebro-ken is...'' Zei hij zachtjes. ''Maar hoe!'' Zei ik gefrustreerd. ''Dat brok plafond viel op mijn schouder.'' ''SHIT!'' schreeuwde ik. ''Heb je veel pijn?'' Hij schudde zijn hoofd van nee, maar zijn gezichtsuitdrukking zei iets anders. ''Waarom huilde je?'' ''Omdat mijn schouder pijn doet en-'' ''IK BEDOEL DAARNET HARRY! DAT WEET JE BEST!'' Hij kromp in een en begon weer te snikken. ''Harry... Vertel het me nou. Ik kan je helpen.'' Hij kroop zo ver mogelijk bij me vandaan en mompelde: ''Beloof je dat je niet boos word.'' ik knikte en kroop een stukje naar hem toen. ''Je... Daarnet in je slaap... Je... Je zoende me, Louis... Op mijn mond, en je bleef Eleanors naam maar herhalen. Ik wilde je wegduwen, maar je greep mijn armen beet en kneep hard in mijn boven armen. Je bleef maar doorgaan, en ik kon niet weg... Het spijt me zo. Ik had het harder moeten proberen. Maar ik kon niks. HET SPIJT ME ZO! IK BEN ZO EEN STOMME IDIOOT!'' schreeuwde hij en de tranen liepen over zijn wangen. Had ik echt gedacht dat hij Eleanor was. Ik pakte zijn armen en keek ernaar. Er zaten blauwe plekken op zijn boven armen. Dit verklaarde dus ook waarom zijn lippen opgezwollen waren. Ik had hem gezoend. ''SHIT!'' Ik schreeuwde en Harry keek me bang aan. Hij snikte en zei toen zachtjes: ''Ik weet het, ik ben zo goor! Ik had je van me af moeten duwen, maar je deed me pijn en ik durf-de niets en-en-en...'' Hij kon niet eens meer praten van het snikken. Ik schudde mijn hoofd. ''H-Het spij-t me zo-zo Lo-LOUIS! Bli-jf niet bo-os alsje-alsjeblieft?'' ''Harry, ik ben degene die sorry moet zeggen. Het spijt MIJ zo. Ik trok hem naar me toen en sloeg zijn armen om hem heen. Hij legde zijn hoofd op mijn borstkas. Zachte snikken zijn lippen en zijn schouders gingen hard op en neer. Ik voelde me zo schuldig. Hij is verliefd op me en ik zoen hem terwijl ik Eleanors naam zeg. ''Sssh Hazz, het is oke. Je hoeft je niet vies te voelen dat ben je niet. Het spijt me zo!'' Ik voelde zelf ook een traan van mijn wang afrollen. Ik wist dat ik hij zo veel pijn had nu. Ik trok hem nog dichter tegen me aan, maar liet hem meteen los toen hij keihard begon te gillen. ''HARRY!'' ''m-mijn sleu-telbeen.'' Hijgde hij uit. Ik trok zijn shirt een stukje weg en op zijn schouder was een blauwe plek en best veel bloed te zien. Hij had veel pijn dat kon je zo wel zien. ''Hier'' Ik trok een van de kledingstukken uit de kast en maakte er een mitella van. Het duurde even. Er was veel geduld nodig en er werd hard geschreeuwd(door Harry) voordat ik dat ding eindelijk klaar had. Harry ademde zwaar en zat in een hoekje. Ik wilde hem naar me toe trekken, maar hij sloeg mijn armen weg. ''Harry?'' ''n-nee, lou. I-Ik kan dit niet.'' Ik zuchtte luid en draaide me van Harry af. Ik snapte het eigenlijk wel. Hij was geschokt. Zou ik ook zijn als mijn grote liefde me op mijn mond zoende. ''Het komt wel goed. Mensen zullen ons wel vinden. Je bent oke.'' Hoorde ik Harry zeggen. Praatte hij nou in zichzelf? Het zou toch niet? Hij schommelde heen en weer in het hoekje van de kast. We hadden geluk dat de kast op deze manier was gevallen, want nu konden we rechtop zitten en liggen. ''Harry, Gaat het wel? Je bent toch niet claustrofobisch?'' Hij keek me aan en schudde van nee. ''Wat is er dan? Je praat in jezelf.''

Hij keek me even aan en keek snel weg. ''Ik wil liever niet met jou in zo een kleine ruimte zijn.'' Wist hij uit te brengen. ''Pardon?'' Zei ik op een iets te gemene toon. Harry kromp in een en zat te rillen. ''Het spijt me.... Sorry....Ik bedoelde het niet zo.'' Mompelde hij zachtjes. De tranen stroomden weer over zijn wangen. ''Nee, Harry. Kom gewoon hier. Ik weet dat je het niet wilt, maar je hebt er behoefte aan.'' Ik hield mijn armen open en zonder te aarzelen stortte hij zich er in. Zijn schouders schokten en zijn hoofd schoot af en toe een stukje op.

Harry huilt nooit zo veel. Het is gewoon te veel voor hem. In een kast met Louis Tomlinson zitten? ZIJN CRUSH! Ik trok hem nog dieper in mijn knuffel en bleef maar nutteloze dingen tegen hem zeggen. Ik maakte patroontjes op zijn arm en later begon ik namen in zijn haar te schrijven. Hij werd hierdoor heel rustig en zijn ogen begonnen dicht te vallen. ''Welterusten, lou.'' Wist hij nog net uit te brengen voordat hij zijn hoofd liet zakken en zachte snurkgeluidjes uit zijn mond kwamen. Ik glimlachte en deed zelf ook mijn ogen dicht. ''Trustee, Hazza.''