His closed eyes

15

Harry pov.

Ik opende rustig mijn ogen, maar sloot ze gelijk weer van de pijn. Mijn schouder deed heel veel pijn. Ik ging rustig omhoog zitten en wilde opstaan... SLECHT IDEE! Ik sprong op en kwam keihard met mijn hoofd tegen de bovenkant van onze kast aan. Een klein gilletje kwam uit mijn keel en mijn ogen schoten dicht. Ik viel neer op de grond van de kast en nam beverig adem. Mijn hoofd bonkte en er waren rode vlekken voor mijn ogen. ''Harry?'' ik antwoordde door te kreunen en probeerde weer omhoog te komen, maar het ging niet. ''Harry? Wat is er?'' Louis zijn stem klonk bezorgd en ik gaf schor antwoord. ''Ja, ik sprong omhoog en vergat de kast. Ondanks dat ik pijn had hoorde ik Louis zachtjes grinniken. ''Het is niet grappig, Louis! Ik zie rode vlekken!'' Zijn lach stopte en ik voelde dat hij voor me ging zitten. Hij deed de zaklamp aan en scheen opzij.

''JEMIG, HARRY JE ZIET ER VRESELIJK UIT!'' ''En... bedankt. Leuk om te horen!'' Hij pakte mijn kin vast en draaide mijn hoofd zachtjes heen en weer. Toen hij te veel naar mijn gebroken schouder kwam ademde ik door mijn tanden in. Hij schrok en liet mijn kin los. Nadat hij een poosje had gestaard haalde hij rustig mijn T-shirt bij mijn gebroken schouder omlaag. ''Grote god... Dat ziet er niet goed uit. Hij moet hier uit.'' Hoorde ik Louis tegen zichzelf mompelen. Ik lachte en hij keek me vragend aan. ''Je praat in jezelf.'' legde ik uit.

Hij glimlachte en ik keek nu zo goed als dat het lukte zelf naar mijn schouder. Hij had gelijk. Het zag er niet goed uit. Mijn schouder was blauw en er zat een diepe snee in. Ik trok mijn shirt weer omhoog en sloot mijn ogen. Louis pakte me bij mijn andere arm vast en legde me voorzichtig tussen zijn benen. Ik lag met mijn rug op zijn buik en kon mijn hoofd op zijn schouder liggen. ''Heb je geen pijn als je zo ligt?'' Fluisterde Louis in mijn oor. Een koude rilling liep langs mijn ruggengraat. ''N-Nee zo gaat het wel. Hij knikte en ik sloot mijn ogen. Zijn handen hadden mijn haar gevonden en gingen er rustig door heen. Mijn gedachtes waren er niet bij. Ik moest steeds maar aan die zoen met Louis denken toen hij sliep.

Ik heb tegen hem gelogen en ik voel me slecht, maar we zaten opgesloten en dan zou hij niet eens meer aan me willen denken. Louis had niet Eleanors naam gezegd. Hij herhaalde de mijne. Hij zei mijn naam en rolde boven op me. Hij pakte rustig mijn gezicht vast en begon zijn lippen op die van mij te bewegen. Het ergste was dat ik hem niet stopte en hem terug zoende. Na een poosje besefte ik wat ik deed en begon hem van me af te duwen. Hij zei dat ik niet bang hoefde te zijn en begon in mijn armen te knijpen. Ik voel me zo smerig, niet alleen omdat ik hem terug zoende, maar omdat ik tegen hem loog.

Er liep een traan over mijn gezicht en ik veegde hem snel weg. Blijkbaar was het toch genoeg om Louis te laten merken dat ik me niet goed voelde. ''Harry? Heb je last van je schouder?'' Ik keek hem aan en knikte langzaam. ''Lieg niet tegen me, Harry. Ik ken je al langer dan vandaag. Ik zie dat je liegt.'' Zei hij rustig, maar ik hoorde dat hij het iets dringender bedoelde. Ik schudde van nee en ging rechtop zitten. Ik schoof bij hem weg, te beschaamd omdat ik moest huilen. Waarom ben ik zo een watje! ''Harry, je kunt me alles vertellen. Dat weet je toch?'' Ik knikte en liet een gedwongen glimlach zien. Maar Louis keek me zo raar aan dat die meteen weer verdween. ''I-Ik wil dit gewoon niet vertellen, Louis. Ik vertrouw niemand hier genoeg voor. Het is beschamend en ik voel me er smerig door.'' Toen ik zei dat ik niemand genoeg vertrouwden schoten de tranen in zijn ogen. ''Lou?'' Hij schudde van nee en draaide zijn hoofd van me af. ''Wat is er?'' Ik schoof naar hem toe en hij keek me aan. ''J-J vertrouwt me-me ni-et.'' Wist hij uit te brengen voordat hij zijn handen voor zijn gezicht sloeg. ''Nee, Lou... Alsjeblieft denk dat nou niet! Ik vertrouw jou meer dan iemand anders, maar ik schaam me hier dood voor', maar het ligt echt niet aan jou. Ik zweer het!'' Zijn schouders bleven maar schokken en ik wist niet wat ik moest doen. ''Lou... Alsjeblieft. H-Het spijt me... I-Ik wilde niet dat dat... je-'' Ik stopte midden in mijn zin en sloeg mijn handen voor mijn mond. Mijn zicht werd wazig en een warme traan landde op mijn hand. ''L-Lou.'' kon ik uit stotteren. Hij hoorde dat ik huilde want hij keek op. Ik zag pure wanhoop en pijn in zijn ogen en ik had zo een spijt van alles. Ik opende mijn ene arm en hij vloog er al in voordat mijn arm al helemaal wijd was. ''W-Waarom ni-et, Harry? W-Waarom ver-trouw je m-me niet?'' Snikte hij. ''Louis, ik vertrouw je met mijn leven en alles wat ik heb, maar ik wil het niet vertellen. Je haat me als ik het je vertel en ik wil dat niet, want je bent mijn beste vriend... En-En ik wi-il niet me-er Alleen zijn.'' de laatste zin kreeg ik er me heel veel moeite uit. Ik legde mijn hoofd in zijn nek en de tranen bleven maar komen. ''O Harry, Ik zou toch nooit zonder jou kunnen zijn! Je bent mijn beste vriend! Je kunt me echt alles vertellen, ook al heb je iemand vermoord! Ik zal je nooit laten stikken!" Zegt hij terwijl hij zachtjes door mijn haren aait. Ik knik en snik nog even door. "Toen... toen je me zoende je... Je zei Eleanors naam niet..." wist ik stotterend uit te brengen. "Wat? Wie haar naam dan? Zei ik wel een naam?" Ik zuchtte diep. "De mijne..." Louis keek eerst lachend, maar toen keek hij bang daarna beschaamde en daarna boos. Ik kroop een stukje naar achteren. "En ik zoende terug." Mompelde ik er zachtjes achteraan. "WAT!" Hij walgde van me ik kon het zien. Ik sloeg mijn arm om mijn hoofd om maar zo min mogelijk te horen van zijn geschreeuw.