His closed eyes

25.

Harry pov.

''Harry? Harreyy!'' Louis schreeuwt bezorgd door de badkamerdeur heen. ''Harry? Wat ben je aan het doen daarbinnen? Harry.'' ''Louis ik ben me-'' Ik word onderbroken door en luide knal en mij scheermesje valt op de grond. 'Harry! Ik dacht dat je zou stoppen.'' Ik lach zenuwachtig. En draai mijn bovenarm van hem af. ''Maar ik scheerde gewoon mijn gezicht, Louis.'' Hij zucht opgelucht. ''Gelukkig.'' Hij slaat me op mijn bovenarm, maar natuurlijk de verkeerde. Ik adem scherp in en knipper snel tranen weg. "Harry? Wat is er?'' Ik schud mijn hoofd en probeer te glimlachen. ''Draai je om.'' Zucht Louis. Ik schud van nee. Louis grijpt mijn armen vast en draait me een halve slag. ''Je zei dat je je gezicht aan het scheren was! DAT IS NIET JE GEZICHT!'' Zegt Louis met tranen in zijn ogen. In eens zijn mijn blote voeten heel interessant. Ik kijk naar Louis zijn gezicht. Slechte beslissing... Er stromen tranen over zijn wangen en hij heeft zijn ogen dicht. Ik zucht een schokkende zucht uit en loop langs hem heen naar mijn kamer. Ik hoor voetstappen achter me en iemand pakt mijn pols. ''Waarom nog steeds, Harry? Je... Je zou stoppen.'' Zegt Louis. Terwijl ik verder loop. Louis loopt achter me aan terwijl hij mijn pols vast blijft houden. ''Harry. Ik vroeg je wat.'' Ik besluit het te negeren en schud mijn arm in de hoop dat hij mijn pols los laat. ''HARRY EDWARD STYLES, WAAROM DOE JE DIT NOG STEEDS!'' Schreeuwt Louis. Hij pakt mijn gezicht zodat ik hem aan MOET kijken. Ik zie een pijnlijke blik in zijn ogen. ''I-IK WIL ER NIET OVER PRATEN OKE!'' Snauwde ik terug. ''Waarom niet, Harry? Ik wil je helpen! Alsjeblieft je kan hier niet mee door gaan.'' Ik sloeg zijn handen van mijn gezicht. ''Je wilt me helpen? JIJ BENT ANDERS WEL DE REDEN DAT IK DIT DOE! ALS JIJ ER NIET WAS GEWEEST HAD DIT ALLEMAAL NOOIT GEBEURD!'' Een flits van pijn gleed over zijn gezicht. De tranen sprongen in zijn ogen, en ik heb meteen spijt van wat ik zei. ''Lou-'' Hij heft zijn hand en slaat met zijn platte hand op mijn wang. Ik val op de grond en kijk niet op. Meteen erna hoor ik mijn kamer deur dicht slaan. En de deur naast mijn kamer ook open en dicht gaan. Ik ga rechtop zitten en wrijf over mijn wang. Heeft hij me net echt geslagen? Wat boeit het ook. Ik verdiende het. Net zoals de rest van de pijn die ik al gevoeld heb. Ik verdien het. Ik ben lelijk. Dik, een eikel, ik kan vreselijk zingen en bovendien ben ik waardeloos. Ik ga in mijn bed liggen en sluit mijn ogen. Als mijn eigen snikken een beetje stiller worden hoor ik luide snikken uit de kamer naast me komen. Mijn hart doet pijn omdat ik weet dat het mijn schuld is. Dat zie ik een flits en een zachte rommel in de verte. Onweer op klaar lichte dag? Nouja... Het is Schotland daar veranderd het weer snel. Ja, we zijn hier gisteren aan gekomen. En vanavond is ons concert. Ik kijk naar buiten en hoor nu een harde knal. Uit de kamer naast me hoor ik een gil en ik ren zonder na te denken meteen naar Louis' kamerdeur. Als ik er voor sta twijfel ik of ik wel naar binnen moet gaan. Dan hoor ik een weer een klap en aan de andere kant van de deur een verstikkende snik. Zonder na te denken open ik de deur. Louis zit op de grond en heeft zijn armen om zijn knieën geslagen. Zijn ogen kijken recht vooruit en hij wiegt heen en weer, ''Het gaat wel weg... Niks aan de hand...'' Fluistert hij tegen zichzelf terwijl luide snikken zijn mond verlaten en tranen over zijn wangen stromen. Ik loop naar hem toe. ''l-Lou? Ga-at het w-wel?'' Vraag ik zachtjes. Ik ga door mijn hurken zitten en kijk hem aan. Hij kijkt even naar me Hij sprong in mijn arm en ik hield hem vast. Zijn hele lichaam trilde en hij legde zijn gezicht in mijn nek. ''Het spijt me zo, Lou. Ik meende dat niet. H-Het is gewoon dat ik niet meer zonder kan. Ik verdien pijn. Ik ben waardeloos.'' Zeg ik terwijl ik zelf ook begin te snikken. ''J-Je bent w-wat?!'' Zegt Louis. ''I-Ik ben wa-ardeloos!'' Roep ik terwijl ik me op de grond laat vallen en me oprol tot een bal. ''HARRY!'' Schreeuwt Louis terwijl hij me op zijn schoot trekt. ''H-Het spijt me z-zo verschrik-kelijk Louis.'' Huil ik. Ik schaam me dood. Ik ben net een baby. ''O Hazza... Sssh Het komt goed. Geloof me. Je moet alleen stoppen met snijden. Het haalt je problemen niet weg, Hazz. Alsjeblieft stop er mee. En je bent niet waardeloos. Je bent mij zo veel waard, Harry. Je bent me het aller meeste waard van alles en iedereen die ik heb.'' Zegt Louis terwijl hij met zijn vingers door mijn haren streelt. ''M-Maar Eleanor d-dan?'' Hij tilt mijn hoofd op en kijkt me even aan. ''Misschien zelfs wel meer dan Eleanor.'' Ik staar hem vol ongeloof aan en er rollen nog steeds tranen over mijn wangen. Hij veegt met zijn duim rustig mijn tranen weg, en geeft me een kus op mijn voorhoofd. ''Ik hou van je, Hazz. Vergeet dat nooit. Je bent mijn beste vriend, en ik vertrouw je mijn leven toe.'' Ik kijk hem aan en geef hem een kleine glimlach. Hij trekt mijn hoofd tegen zijn borst aan en ik sla mijn armen om zijn middel. ''Hetzelfde geld voor mij, Lou.'' Hij geeft me een kneepje in mijn schouder en dan staat hij op. ''Kom op. Laten we ons wat opfrissen voor het concert.'' Ik knik en we staan op.