His closed eyes

12

******1week later******

Harry pov.

Ik lig hier nu al 2 weken, en er is niets veranderd. Iedere dag komt Louis naar het ziekenhuis en gaat naast mijn lichaam zitten, en dan staart hij gewoon naar me voor 5 uur. Ik zucht en ga naar het raam. Precies een week geleden was ik bijna voor goed weg. Ik voelde mezelf letterlijk wegzuigen. Alsof mijn geeft in een stofzuiger getrokken werd. Sinds die dag is Louis alleen maar nog depressiever geworden. Hij eet bijna niks en iedere avond hoor ik hem snikken. Het is nu ook weer zo raar als toen ik ''de stofzuiger'' in werd getrokken, alleen nu verdwijnen er gewoon lichaamsdelen. Mijn linker arm en mijn rechter been zijn weg. Ik heb geluk dat ik kan zweven, anders had ik nu ergens als een rups liggen schuiven. Alleen het is zeer vermoeiend om nog te ''lopen''. Dus dat deed ik dan ook maar niet. We waren in het ziekenhuis en Louis zat zoals gewoonlijk naast mijn bed met mijn hand in zijn hand. In eens stak er iets in mijn rechterhand. Ik keek ernaar en zag dat ik langzamerhand (haha... langzamerHAND Ik ben zo grappig! *kuch kuch*) Mijn rechterhand ook aan het kwijtraken was. Na 3 minuten was mijn hele hand weg en liep ik met alleen nog een rechterarm en linkerbeen. Dat voelt even raar, want ik ben gewend dat ik gewoon al mijn lichaamsdelen heb. En het stak ook nog eens vreselijk. Ik ging naast mezelf op bed liggen. Rust. Het vermoorde me letterlijk om rust te hebben. Ik heb al een week tegen niemand kunnen praten. Ik zag ze wel, maar ik kon ze niks vertellen. Ik zuchtte luid en deed mijn ogen dicht.

Is dit een soort straf? Omdat ik iedereen in de steek heb gelaten? Is het mijn straf om voor eeuwig zonder armen en benen rond te zwerven? Dan wil ik nog liever iedere dag bij Louis en Eleanor zijn en ze zien knuffelen en zoenen en- Wacht wat zeg ik nou weer. Ik wil dit liever hebben dan dat. Dit is maar even pijnlijk, maar dat... Dat zal me altijd blijven kapot maken. Harry, dit wil je liever dan dat!

Ik wilde aan mijn haren trekken in frustratie, maar besefte dat ik alleen nog maar een stompje had. Ik rolde met mijn ogen en ging weer rechtop zitten. Gek. Het viel me op dat mijn moeder al een poosje niet meer geweest was. En Gemma ook niet. Wat zou er gebeurd zijn. Tot 3 dagen terug was mijn moeder iedere dag geweest. 3 dagen terug... het enige wat ik nog weet is dat ze mee en kus op mijn voorhoofd gaf en zei: "Ik hou van je Harry, je bent en blijft mijn baby." En Gemma is eergisteren nog geweest en die zei ook dat ze heel veel van me hield. Niet dat ze het normaal niet zeiden als ze weg gingen, maar dan kwamen ze terug.

''Meneer Tomlinson?'' Dokter Johnson kwam binnen en Louis keek op. ''Ja? Dat ben ik.'' zei hij zachtjes. ''Ik heb nieuws voor u meneer Tomlinson... En het is geen goed nieuws.'' Louis sprong omhoog en tranen vormden zich al in zijn ogen. ''u bedoeld toch niet slecht nieuws over Harry... Toch?'' Dokter Johnson zuchtte en liet zijn hoofd hangen. Louis slikte en er viel een traan op zijn wang. ''W-wat is er dan mis met hem? Hij ademt met die apparaten enzo.'' ''Louis, er is een kans dat Harry wakker word, maar er is een hele grote kans dat hij niet wakker word zoals hij was. De grootste kans is dat hij wakker word, maar dat hij nooit meer iets zou kunnen doen. Hij zou waarschijnlijk alleen kunnen zitten in een rolstoel. Hij zou niet kunnen zingen, praten, lopen en zelfs eten zou hij niet kunnen kauwen. Als hij wakker word is en een hele grote kans dat hij hersendood is. Ik heb het er met zijn moeder over gehad, en ze wil niet dat hij langer in coma ligt. Ze wilde niet dat Harry wakker werd en nooit meer iets zou kunnen doen. En de kans is zo klein dat hij normaal wakker zou worden dat ze wil dat we hem van de apparaten afhalen.'' Louis keek de dokter aan. Er gebeurde heel lang niets. Louis liet zich weer op de stoel zakken en pakte mijn hand weer. ''Maar... Maar hij mag niet dood gaan... Hij moet hier blijven.'' Fluisterde Louis. ''Het spijt me vreselijk meneer Tomlinson, maar vanmiddag zullen we hem van de apparaten af moeten halen.'' Louis knikt afwezig. Ik weet dat hij weet dat hij er niet veel aan kan veranderen. Dokter Johnson loopt weg en Louis gaat op bed zitten. ''Word wakker Hazza, Ik kan je niet laten gaan. Je moet hier blijven!'' Hij legt zijn hoofd op mijn borstkas en begint te huilen.

Het wordt me in eens ook duidelijk waarom er lichaamsdelen verdwijnen. Ik ben langzamerhand aan het doodgaan. Langzamer hand begin ik het te beseffen en ik voel me paniekerig. Ik kom nooit meer terug. Louis zal dit niet kunnen handelen. Hij heeft het me verteld. Hij zei dat hij zonder mij niet meer verder wild. Maar toch. Als ik hem niet laat gaan en hem gelukkig laat zijn zal ik nooit rust kunnen vinden. Ik zucht en ga weer liggen. Louis ligt nog steeds op mij borstkas. "O boo..." zeg ik zachtjes. Louis kroop nog dichter tegen me aan, en legde zijn hoofd in mijn nek. Hij snikte en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Ik ging ''in'' mijn lichaam liggen, en voelde zijn warmte tegen mijn koude huid. ''Blijf Harry, Alsjeblieft? Ik heb je nodig.'' Hij klonk gebroken en ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan toen ik besefte dat ik de oorzaak was. Hij legde zijn hoofd weer in mijn nek en bleef zo liggen voor weet ik hoe lang. ''Je ruikt niet meer naar Harry. Je ruikt naar het ziekenhuis...'' ondanks alles vormde er toch een klein lachje op mijn mooie gezicht. In mijn arm tintelt er weer iets. Als ik kijk zie ik dat mijn rechterarm nu ook weg is. Een schokkende zucht verliet mijn lippen en er liep een traan over mijn wang. En toch moest ik lachen. Ik had nu alleen nog maar een been en di- Nee laat maar, ik heb ook geen benen meer. Ik lachte me helemaal dood. IK was nu alleen nog maar en romp en een hoofd. Het zag er zo raar uit. In eens schoot Louis zijn hoofd hoopvol omhoog. ''Harry?'' Ik keek naar Louis en hij keek naar onze handen. Ik zag dat Mijn hand in de zijne kneep.

De dokter kwam binnen en Louis schoot omhoog. ''U KUNT HEM NIET VAN DE APPARATEN AFHALEN! HIJ KNEEP ME NET. IK ZWEER HET!'' ''Meneer, we zullen wel moeten. Wat als hij zo meteen toch wakker word en hij hersendood is. Dan heeft zijn moeder een half dood kind! Dat kan niet gebeuren toch. U kunt nu maar beter afscheid nemen.'' Louis ging weer zitten en pakte me op bij mijn schouders. Hij sloeg zijn armen om me heen en gaf me een kus op mijn voorhoofd. ''Het spijt me zo Harry. Ik had het moeten zien... Dat jij je niet goed voelde. Ik ben een vreselijke vriend. Ik hou van je Hazza.'' Hij stond op en stond met een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht. Hij hield mijn hand vast en wilde hem niet los laten. ''Lou, laat me los. Het is oké. Ook al ben ik weg, ik ben altijd bij je. Laat me los lou... Laat me gaan.'' Hij liet mijn hand los en liep langzaam achteruit.

Ik keek hoe de doctoren mijn lichaam ontkoppelden van alle apparaten. Ik voelde mijn zachte hartslag. Ik keek nog een keer rond de kamer en sloot mijn ogen. Voorgoed.