His closed eyes

21.

Eleanor pov. (Wacht whaat?)

"Hey, Eleanor. Wil je iets leuks gaan doen zo?" Vraagt Louis door de telefoon. "Lou, ik denk dat je misschien beter even iets met Harry gaat doen. Hij is de laatste tijd zo down. Hij heeft je nodig." Zeg ik terug. "Vind je dat niet erg dan?" "Nee, lou. Hij heeft je nodig. Ik ga wel even iets met Niall doen ofzo. "Oke, doei liefje." "Veel plezier, lou." Ik hang op en kijk hoe laat het is. 2 uur. Niall zal zo wel komen. Net als ik het denk word er op de deur geklopt. Ik open de deur en Niall staat op de stoep. "Hey..." zegt hij zachtjes. Hij ziet er verschrikkelijk uit. Zijn gezicht is bleker dan normaal, hij heeft grote wallen onder zijn ogen en zijn ogen zijn rood. "Hey, Ni. Hoe gaat het?" "Niet zo goed..." zegt Niall. Ik open de deur verder zodat hij binnen kan komen.

"Ik weet het niet, El. Ze was het 1e meisje waar ik echt van hield." Zegt Niall terwijl hij een slokje van zijn thee neemt. "En ze komt nooit meer terug." Voegt hij er nog snel aan toe. "Hoe weet je dat, Niall. Ze zei toch misschien?" Hij zucht. "Ja... maar ik heb geen hoop." "WAT? Niall waarom niet? Ze zei misschien, misschien is een kans, en een kans kun je nemen. Als hij iets waard is voor jou." Hij knikt. "J-je hebt gelijk. Misschien komt ze ooit wel terug!" Hij glimlacht en ik glimlach terug. "Nu we het toch over liefde enzo hebben. Wat moeten we nu doen aan Harry?" Vraagt hij. "Wij hoeven niks te doen aan Harry. Louis moet beseffen dat hij van hem houd. En dat hij meer van hem houd dan van mij." Zeg ik. Niall stikt in zijn thee. "J-jij weet dat L-Louis verliefd is op Harry?" Ik knik. "Ik ben zijn vriendin. Tenminste ik beschouw mezelf al een poosje niet meer zo, maar Louis behandelt me nog wel zo. Maar hoe hij alleen al naar Harry kijkt. Het is zo schattig en ook zo enorm duidelijk dat hij Harry leuk vind. Ik ga binnenkort met hem praten. Hij moet het zich beseffen, want Harry houd dit niet lang meer vol." Zeg ik. Niall slikt. "Hij heeft vanmiddag weer bijna zelfmoord gepleegd." Ik schiet omhoog uit mijn stoel. "WAT?" hij knikt en ik zie tranen in zijn ogen. "We kunnen hem toch niet weer verliezen, Eleanor. Louis moet het zich beseffen voor het te laat is." Ik knik. "Ik ga er alles aan doen om het hem te laten beseffen, Ni. Ik beloof het."

Louis pov.

"Harry, zullen we vandaag iets gaan doen samen?" Ik loop de kamer binnen en zie Harry. Hij zit op de grond en zijn hoofd ligt op het matras. Tranen rollen over zijn wangen. Ik zucht en loop naar hem toe. "Kom hier." Zeg ik en ik trek hem in mijn armen. Ik wieg zachtjes heen en weer en hou hem dicht tegen me aan. Het doet me zo veel pijn om mijn Harry zo te zien. Heeft Niall misschien gelijk. Hou ik op die manier van Harry? Snel schud ik mijn hoofd. Natuurlijk niet, je houdt van Eleanor. Maar Harry is zo kwetsbaar, lief, mooi en alles wat een prachtig persoon kan zijn. Waarom ziet hij dat zelf niet...

"Kom... kleed je aan. We gaan zo naar buiten. Je kunt hier prachtig wandelen." Ik trek hem over eind en loop de kamer uit. "Ik verwacht je zo beneden Harry! Anders zwaait er wat" Roep ik op een speelse toon.

Na een poosje komt Harry naar beneden. Hij heeft een zwarte skinny en een wit T-shirt aan. Hij pakt zijn jas en doet de deur open. "Ja? Zullen we gaan?" Vraag ik. Hij knikt en we lopen naar de auto. We hebben een huur auto zodat we niet heek erg opvallen. "Waar gaan we heen, Louis?" Vraagt Harry na een poosje. "Naar een bos. We gaan even een stukje wandelen. Even dat mooie hoofdje van je door laten luchten." Zeg ik met een knipoog. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hem blozen en ik grijns. De rest van de auto rit is het stil. Na een poosje komen we bij een bos aan. Op de parkeerplaats is het niet druk dus hopelijk in het bos ook niet.

Na een poosje lopen. Komen we op een pad uit met allemaal modderwortels en stenen. "Eem... zullen we terug gaan, Louis? Ik zie dit niet goed gaan." Zegt Harry terwijl hij zich omdraait. "Nee, wacht. Hier blijven jij. We gaan dit doen." Ik grijp zijn arm en draai hem weer terug. "Kom mee." Zeg ik en we lopen het pad in. Na 5 keer bijna uitglijden is het eindelijk zo ver. Mijn voet glijd weg en ik blijf achter een boomwortel haken. Ik gil en grijp om me heen. Gelukkig grijp ik iets vast. Alleen dat iets is Harry. Omdat hij het niet verwachte valt hij gewoon mee. Met een luide plof vallen we languit in een grote plas met modder. We zitten beide onder de drek en bladeren. Ik grinnik. "Ik zei toch dat het mis moest gaan." Mompelt Harry terwijl hij overeind komt zitten en me aan kijkt. In eens begint hij keihard te lachen. "Wat?" Zeg ik. "J-je gezicht zi-t onder de bl-blu-ber!" Lacht hij. Ik grijns en staar hem aan. "Wat?" Vraagt hij nu. "Je lacht. Ik heb je lach al lang niet meer gehoord. Ik heb hem gemist, Harry." Hij kijkt me even aan en glimlacht naar me. Dan staat hij op en steekt zijn handen uit. "Kom op. Ik krijg het koud." Ik pak zijn handen en hij trekt me overeind. We lopen door, en na veel glijden en struikelen, bereiken we eindelijk het einde van het pad. "Hoe ver is het nog, Louis?" Vraagt Harry. Hij staat tegen een boom aangeleund en ik kijk op een wegwijzer. "Ongeveer 2 km." Zeg ik na veel lezen. Hij zucht. "O kom op, Harry. Je bent toch geen watje?" Hij schudt van nee en trekt me richting onze eindbestemming. "Maar ik ben wel moe." Mompelt hij. Ik ga naast hem lopen. De zon schijnt door de takken en verwarmt mijn gezocht een beetje. Bijzonder voor Ierland. Duwt de zon zo fel schijnt. Er is geen wolkje te zien. Ik laat mijn hand vallen uit mijn zak. En op de een of andere manier vind hij zijn weg naar Harry zijn hand. Ik verstrengel mijn vingers door de zijne, en zo lopen we verder. Hand in hand. In een bos in Ierland. Harry heeft een glimlach op zijn gezicht en ik word warm van binnen. Hij is zo mooi. Zo wil ik voor eeuwig blijven lopen. Met een blije Harry.