His closed eyes

6.

Hey sorry, Ik zou eigenlijk gisteren al up daten, maar ik had toetsen en maakwerk voor vandaag voor school dus ik had geen tijd. Sorry, maar hier een nieuw hoofdstukje.

Harry pov.

Ik wilde dat ik op het moment net Louis kon communiceren. Hij zat daar maar met een rare uitdrukking op zijn gezicht. Hij werd gebeld door Paul.

P: Paul L: Louis

P: ''Louis kom zo snel als je kunt naar de studio! Hier kunnen we je bescherming bieden!'' Ik keek zelf ook een beetje verbaasd door wat ik hoorde.

L: ''Eh... Denk je wel dat het zo een goed idee is om mij dan ALLEEN helemaal naar de studio te laten komen.''

P: "...''

L: ''Ik dacht ik vraag het maar even, want eerlijk gezegd durf ik niet naar buiten.''

P: "Kom nou maar gewoon! Er gebeurt vast niks."

En daarmee hing hij op. Louis zuchtte en stond toch maar op om weg te gaan. Ik voelde een raar gevoel dat er iets zou gaan gebeuren dus had ik ook een sterke drang om mee te gaan. Ik kon gewoon dwars door de deur en door de auto. Dat was even slikken want ik verwachte pijn, maar die was er niet! Jippie... Liever voelde ik wel pijn omdat ik nog leefde! Maar goed ik zweefde dus maar mee en zat achterin de auto. We reden een heel lang stuk totdat we bij een koffie zaakje aan kwamen. Hij liep naar binnen en ik volgde.

''Hey El...''

''WAAR WAS JE NOU GISTEREN AVOND? IK HEB DE HELE NACHT OP JE ZITTEN WACHTEN!''

''Heb je het nieuws niet gezien ofzo?''

''nee... Hoezo.''

''Nou... kijk eh... Harry, hij ligt i...in het''

Verder kon hij niet meer, want hij liet zich op de grond vallen en begon te huilen. Het deed mij pijn om hem zo te zien.

Louis pov.

"Wat is er met Harry?" Vroeg Eleanor bezorgt. Ik nam een diepe zucht en zei: "Hij heeft zichzelf gisteren neergestoken en nu ligt hij in een coma... en... het HET IS ALLEMAAL MIJN SCHULD!" "WAT? Nee, Louis ik weet zeker dat jij hier niks aan kon doen." "Ja, maar ik begon tegen hem te schreeuwen en hij was al deprisief! Toen heb ik het nog net iets erger gemaakt." "Maar waardoor kregen jullie die ruzie?"

Ik dacht even na... mocht ik dit wel vertellen? Wilde Harry wel dat zij het zou weten? Maar ik wilde dat ze het zou weten, maar wat als hij wakker word en dan boos word... ik besloot het maar gewoon te zeggen.

"Luister, Harry is verliefd op mij. En niet zo een beetje ook, het deed hem super veel pijn als ik met jou was en hij trok het gewoon niet meer. Ik zei tegen hem dat als hij ons niet kon accepteren, ik zijn gezicht niet meer wilde zien en ik hem niet mijn vriend kon noemen..." "WAT? Hoe lang liep hij hier al mee rond? Hij had het gelijk moeten vertellen, dan hadden we hem kunnen helpen!" Zei Eleanor. ''Ik weet het niet, maar nu is het dus mijn schuld.'' ''Louis, nee dat is het niet. Harry wilde dit zelf, Wat had je kunnen doen? Hij zou het waarschijnlijk in ieder geval wel hebben gedaan, ook als je dat niet had gezegd. Kijk Louis. Het enige wat we nu kunnen doen is hopen dat hij wakker word, en als hij wakker word gaan we hem erdoorheen helpen. Oké?'' zei Eleanor met een zucht. Ik knikte langzaam, en zei dat ik moest gaan. Ze gaf me een kus, maar deze voelde op de een of andere manier lang niet zo liefdevol, passievol en echt zoals die van Harry voelde. Zijn lippen waren veel zachter en ze paste precies op die van mij.

Na een poosje bereikte we eindelijk de studio. Ik stapte uit en deed de auto deur dicht. Ik draaide het slot om en stak de straat over. In eens kwam er een Zwart bestelbusje keihard aan rijden. Ik kon me niet meer bewegen en voelde een harde stoot in mijn rug, en hoorde piepende banden en het was net alsof ik Harry mijn naam hoorde schreeuwen. Ik voelde dat ik hard tegen de grond smakte en opende mijn ogen. Ik lag op de straat en keek naar mijn benen. Ik schrok me helemaal dood. Ik lag 2 meter van een enorme plas met bloed, maar... het was niet van mij. En niemand ander bleek het te zien, want toen ik het vroeg, zei iedereen dat mijn hoofd zo een harde klap had gemaakt dat ik dingen zag die er niet waren.

Harry pov.

Na een het gesprek met Eleanor besloot Louis eindelijk om weg te gaan. Toen we bij de studio aan kwamen keek hij bang om zich heen. Hij stapte uit en ik ging mee. Toen hij begon de straat over te steken kwam er een zwart bestel busje als een gek aan rijden. Ik wist dat het zinloos was en dat ik waarschijnlijk toch door hem heen zou rennen, maar Ik rende naar hem toen en schreeuwde: "LOUIS!"

Ik duwde hem heel hard in zijn rug zodat hij weg vloog en voelde zelf een keiharde klap op mijn buik en borst. Meer voelde ik eigenlijk niet. Ik lag op mijn rug en voelde een raar gevoel bij mijn benen. Ik keek op en mijn enige reactie was: ''Oh...Wauw." Ik lag in een plas met bloed en mijn benen zaten aan het wegdek vast geplakt. Ik dacht aan Louis en dat het misschien zijn bloed was. Ik keek achterom en zag Louis op de stoep zitten. Starend naar de plek waar ik lag. Ik had het gevoel dat hij me zag dus ik zwaaide, maar hij zag me niet. Hij kroop naar me toe en haalde zijn vinger door het bloed. Dat zat aan zijn vinger maar niemand anders bleek het te zien. HHHMM... misschien kan ik hier iets mee doen. Ik liet mijn vinger door het bloed glijden zodat er letters ontstonden.

Oops. Hi!

Ik wist dat hij het zag, Want hij bleek er duidelijk van te schrikken. Het bloed begon te verdwijnen en Louis keek om zich heen alsof hij mij zocht. ''Oh Lou... Ik ben zo dicht bij je...'' zei ik zachtjes. Ook al wist ik dat hij me niet hoorden. Mijn ''benen'' begonnen weer hun normale vorm aan te nemen. En nu begonnen ze ook super veel pijn te doen. Ik kroop de studio in met Louis en begon in een hoekje te gillen. Wauw dit deed nog meer pijn dan als er iemand door mij heen liep. Maar Louis leefde nog. Dus het was de pijn wel meer dan waard.

Toch nog een hoofdstuk. Ik was wel al begonnen, maar had geen tijd gehand om het af te maken. Dus nogmaals Sorry! Bij 5 reads en 1 reactie update ik weer.