His closed eyes

4.

Louis pov.

Ik werd wakker in Harry zijn bed omdat mijn telefoon afging. Ik dacht dat ik bij hem samen in bed lag, maar toen ik mijn ogen opende lag hij niet naast mij. De beelden van gisteren avond schoten weer door mijn hoofd. Hoe kon het nou gebeuren?! Ik pakte mijn telefoon op.

"Hallo met Louis Tomlinson"
"Dag meneer Tomlinson met dokter Johnson. Je vriend is wakker en ik wil je daar even iets over vertellen''
Ik sprong op en rende naar beneden. '' HARRY IS WAKKER! BRENG MIJ NAAR HET ZIEKENHUIS NU! ALSJEBLIEFT IEMAND!'' Alle 3 de jongens stonden op en we renden naar de auto.

We reden naar het ziekenhuis. ''Wij komen voor Harry styles'' zei ik tegen de receptioniste. Ze gaf me zijn kamer nummer en we ''renden'' naar boven. De dokter kwam ons te gemoed lopen. ''Er kan maar 1 iemand Harry bezoeken en tegen diegene wil ik ook even vertellen wat er aan de hand is.''

De jongens deden allemaal een stap achteruit omdat ze vonden dat ik moest. Ik keek ze dankbaar aan voordat ik met dokter Johnson een kantoortje in liep. ''Het gaat dus goed met Harry dat hij weer wakker is?''
''Nou eigenlijk Meneer Tomlinson het gaat helemaal niet goed.'' ''WAT?'' ''Kijk Meneer Styles ligt in een ernstige situatie. Het is een weinig voorkomend fenomeen. De buikwond was niet heel ernstig, Maar de klap tegen het tafeltje heeft ernstige schade bezorgd aan zijn hoofd. Het is zo dat zijn hoofd snel wil helen, maar dat zal hij niet aankunnen met zo een grote wond. We moeten hem in coma brengen om hem rustig te laten helen, en zelfs dan is het de vraag of hij het zal overleven. Over een half uurtje moeten we hem in coma brengen. Meer kunnen wij helaas niet betekenen, U kunt nog een half uurtje bij hem langs en dan moet u vaarwel zeggen.''

De dokter liep weg en het voelde alsof er zo juist een mes in mijn hart was gestoken. Harry moest in coma, omdat hij het anders niet zou overleven, en als hij wel in coma was zou hij alsnog kunnen overlijden. Ik had maar een half uurtje en besloot naar Harry te gaan.

Ik liep zijn kamer binnen. Zijn normaal rood gekleurde wangetjes waren krijt wit en zijn lange volle glanzende haar was slap en dof. Ik ging naast hem zitten en hij keek me niet eens aan. ''Hey Harry. Hoe voel je je?'' geen antwoord. ''Harry, please reageer op me... Het spijt me zo verschrikkelijk'' Nog steeds geen reactie van Harry. Er liep een traan over mijn gezicht. ''Hazza ik weet dat je me negeert, en dan je niet al weg bent van de wereld, maar alsjeblieft zeg iets tegen me! Zeg op zijn minst dat je me haat!''

Ik zag dat hij een beetje opveerde toen ik Hazza zei. Toen hield ik het niet meer. Ik barste in tranen uit en huilde: ''Haz alsjeblieft over een half uur ga je in coma! Weet je dat? Je moet me zeggen dat je me vergeeft, ander wil ik niet meer verder leven!''

Ik legde mijn hoofd op zijn schoot en begon te huilen als een baby. In eens voelde ik 2 armen om me heen en ik voelde iets schokken op mijn schouders. Ik keek op en keek in 2 prachterige, maar waterige ogen van Harry. ''Het spijt me zo Haz! Alsjeblieft vergeef me!'' huilde ik uit. Hij trok me op bed en we huilden in elkaars armen. ''Ik zal het je altijd vergeven Boo! Hoe zou ik dat nou niet kunnen?''

Ik keek hem aan en zag een beetje kleur in zijn wangen. Hij keek weer naar beneden. ''Je zult mijn brief wel al gelezen hebben of niet?''
''Ja, Hazz dat heb ik en ik wil er over praten, want ik weet dat je niet meer verder wilt, maar zonder jou wil ik ook niet meer Hazza... Ik heb je nodig.'' Hij slikte en ik zag dat hij het er moeilijk mee had. ''Maar je weet dus dat ik... dat ik...'' '''Verliefd op me ben? Ja... dat weet ik''

Er liep een traan over zijn wang. ''sorry lou... Het spijt me daarvoor ik... Ik weet niet of ik zo wel voor mijn leven wil vechten lou...'' ''WAT HAZZ! NEE JE KUNT ME NIET ZOMAAR ALLEN LATEN!'' De tranen prikten achter mijn ogen. ''Ik weet het Louis, maar als ik jullie zie dan doet het pijn... Het doet pijn te weten dat wij nooit zo zouden kunnen zijn, en wat ik ook geprobeerd heb ik kon mijn liefde voor jou niet uit doen, en.... en dat zal ook nooit kunnen. Dus ik weet het niet lou. Ik weet niet of ik het wel wil dit allemaal.''

''Hazz je moet me het beloven''
''wat?'' vroeg hij schor ''Dat je zult blijven vechten! Alsjeblieft! Voor mij...'' ''ik...ik denk het niet lou... Ik wil gewoon niet meer. Ik kan toch niet in pijn verder leven?'' ''Meneer Tomlinson, het is tijd om vaarwel te zeggen.'' ''WAT? NEE, NIET NU AL!'' meneer alstublieft zei de dokter. ''NEE IK GA NIET HIJ MAG NIET DOOD GAAN EN...'' ''MENEER ZEG VAARWEL NU HET NOG KAN! WE ZULLEN WEL MOETEN ALS U HEM NOG EENS WILT ZIEN DUS DOE HET NU!'' Ik stond te trillen.

Ik keek Harry aan. Hij zag er slecht uit, maar in zijn ogen was nog duidelijk mijn lieve Hazza te zien, die ik echt niet kwijt wilde. Hij MOEST bij me blijven. Dan maak ik het wel uit en blijf voor altijd alleen, het kan me niet schelen Hij MOET en ZAL bij me blijven! Ik liep naar hem toen en trok hem in een knuffel. Ik fluisterde in zijn oor: ''alsjeblieft Hazza, kom terug bij mij hierna! Alsjeblieft?'' ''Ik weet het niet lou, Ik wilde niet voor niets dood... Misschien is het beter zo''

Ik hielp mezelf uit zijn knuffel en voelde dat ik huilde. Hij huilde ook, want hij keek naar beneden. Ik weet niet waarom ik het deed, maar hij moest terug komen. Ik tilde zijn kin op keek hem in zijn ogen en zoende hem. Zodra zijn zachte lippen de mijne raakte wilde hij terug trekken. Maar ik pakte zijn hoofd en bewoog zachtjes mijn lippen tegen de zijne. Ik voelde hem ontspannen, en dat was niet het enige gevoel. Het voelde alsof 1000 vlinders door een lucht vol zonnen stralen en vuurwerk heen vlogen nu in mijn buik waren. Dit gevoel was 1000 keer sterker dan wanneer ik Eleanor kuste.

Harry pov.

Hij kuste me gewoon. Ik schrok me dood! Maar toen hij me terug duwde toen ik wegtrok wist ik dat hij het meende en het niet deed zodat ik wakker zou worden. Hij liet los en fluisterde gebroken. ''alsjeblieft?'' Toen liep hij de kamer uit.

De dokter legde me uit wat er ging gebeuren, en dat ik de rest zelf zou moeten doen. Ik lette er niet eens zo veel op. Ik kon mijn gedachtes gewoon niet weg krijgen van het geweldige gevoel dat ik zonet heb gevoeld. ''Meneer Styles? We gaan het nu doen.'' Toen besefte ik dat ik weg zou gaan van deze wereld. Ik knikte en voelde me alsnog gewoon normaal.

Ik weet niet wat de doctoren met me deden, maar ik verloor langzaam het bewustzijn. Maar ik moest glimlachen, nog steeds door wat Louis net deed. Ik MOEST terug komen voor hem, al bleven we alleen maar vrienden. Alleen baalde ik ervan dat Louis nu dacht dat ik niet wilde terug komen, nu zou hij in angst moeten afwachten... Omdat hij totaal niet wist of ik wel of niets zou doen... Ik wilde dat ik hem kon vertellen dat ik voor hem zou vechten en niet zou opgeven. Alleen voor hem.

Na 5 reads update ik weer.