DELİKANLI KIZLAR

26

Baran

Dolu gözleriyle karşımda bana bakıyordu. Öğrenmiş miydi? Neler oluyordu? Niye ağlıyordu kardeşim. 1-2 adım gerileyip gözlerimin içine baktı. Bizimkiler ise benim gibi hareket etme yetisini kaybetmiş gibi dikiliyorlardı. Ağzından kaçan hıçkırıkla kaşlarımı çattım. Neler oluyor böyle? Elinde ki kağıt yere düşerken geriye dönüp koşmaya başladı. Hızlı adımlarla yere düşen kağıdı aldım. Gördüğüm resimle yerime çivilenirken Aslının gittiği yola baktım.

Öğrenmiş.

Kağıdı elime alıp peşinden koşmaya başladım. Bizimkiler de peşimden. Aslıyı gördüğüm de daha da hızlanıp kolundan tutup kendime çevirdim. Ani bi hareketle kolunu benden kurtarıp geriledi.

-Aslı, kardeşi...

Suratıma yediğim tokatla başım yana savrulurken cümlemi bitiremedim. Aslının bağırışıyla ona döndüm.

-Bana kardeşim deme! Benim abim yok! Olamaz!

Göz yaşlarından öpüp sarılmak istiyordum ona. Gözünden düşen her damla canımı yakarken onun içi nasıl yanıyordur, kim bilir.

-Sen benim kardeşimsin. Ben senin abinim.

Göğsümü yumruklamaya başladı.

-Hayır! Benim abim yok! Benim ailem kızlar! Sen benim hiçbir şeyim değilsin!

Ellerinden tutup onu durdurdum. Gözlerim dolmuştu ama ağlayamazdım. Şimdi kardeşimin göz yaşlarını dindirme zamanıydı, ağlama değil.

-Kardeşimsin.

Sesim sakin çıkmıştı. Mavi gözlerini mavi gözlerime dikti. Ani bi hareketle kendini geri çekip bağırmaya devam etti.

-Öyle mi? Kardeşin miyim!? O zaman nerdeydin 17 yıldır! Neden bi abim olduğunu ben daha yeni öğreniyorum lan!

-Herşeyin bi açıklaması var.

Bizimkiler tam yanımızda durmuş bizi izliyorlardı. Ecem çoktan ağlamaya başlamıştı.

Aslı dizlerinin üzerine çöküp ellerini kulaklarına dayadı.

-Hayır, hayır! Yok, benim abim yok! Benim tek ailem kızlar!

Bağırarak bu sözleri söylemeye devam ederken 3 kız koşarak yanımıza gelip Aslının yanına diz çöktü. Onlara doğru bi adım atmıştım ki adının Selin olduğunu hatırladığım kız eliyle durmamı işaret etti.

-Aslı, kardeşim bak biz geldik, buradayız.

Aslı başını kaldırıp kızarık gözlerle kızlara baktığında önünde oturan Buseye sarıldı. Hepsi ağlıyordu.

-Benim abim yok. Benim ailem sizsiniz.

Kızlar ağlayarak onu yatıştırmaya çalışırken tek yaptığım izlemekti. Emre yanıma gelip elini omzuma koyduğunda ona baktım. Sonra tekrar Aslıya. Kızlar Aslının kollarından tutup arkalarını döndüler. Hep beraber yürürken İpek yanıma geldi. Tam karşımda durup derin bir nefes aldı.

-Ona zaman vermelisin. Hemen kabullenmez ki Aslı seni, aileni.

Sesi sakindi. Ben bağırır diye düşünüyordum.

-Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.

Sesim çaresiz çıkmıştı. Çaresizdim çünkü. Acı bi gülümseme geçti dudaklarından.

-Sadece bekle.

Arkasını dönüp kızlara yetişti. Gözden kaybolana kadar arkalarından baktım. Kardeşim beni kabul edecekmiydi?