DELİKANLI KIZLAR

33

Ulaş

Okula geldiğimiz de her zaman ki yerimize geçip oturdum. Etrafa boş boş bakarken dün Baranın anlattıkları geldi aklıma. Kardeşine yapılanlarla, Asrın denen çocuğun yaptıkları, Aslının arkadaşları için çırpınışı. Gerçekten güçlü bir kızdı. Bu inkar edilecek birşey değildi. Baran ve Aslı böyle olmadan önce yani, daha tanışmadan önce Baranın Aslı için ağlayışı geldi gözlerimin önüne. Hatırlamak ve bir daha yaşamak istemiyordum o anı.

Baran ve hepimiz beraber Aslının okulunun çıkışına gitmiştik o gün. Bu ilk gidişimizdi zaten oraya. Hepimiz hararetli bir şekilde konuşurken iki kızın koşarak okul bahçesinin duvarına yaslandığını görmüştük. Baran hızla yerinden ayrıldığın da ona baktık.

-Aslı.

Hepimiz dehşetle kızlara baktık. Hangisi olduğunu bilmiyorduk.

-Hangisi?

Emre kızlardan gözlerini ayırmadan sormuştu.

-Mavi gözlü olan.

Sesi titremişti. Kardeşimi ilk defa böyle görüyordum. Kızlara dikkatle baktığım da beklediğim manzara bu değildi. Kardeşinin kaşından ensesine doğru kan akıyordu. Dudağının kenarı patlamış, oradan da hafif kan geliyordu. Avuç içini açıp yüzünü buruşturduğun da ben de ona eşlik etmiştim. Eli kanıyordu. Kim ne yaptıysa bana hırpalanmıştı. Yanında ki arkadaşına birşeyler söyleyip okul bahçesine girip gözden kayboldular. Bakışlarımı Barana çevirdim. Çaresiz hissediyordu. Bunu gözlerinden anlıyorduk.

Buğranın evine girdiğimiz de Baranı koltuğa oturttuk. Oradan ayrılıp bara gitmiştik. Baran fena halde kafayı buldu tabii. Çok içmezdi, arada bi eğlencesine. Hatta bara bile gitmezdi. Bu ilkti belki de. Ellerini yüzüne yaslayıp derin derin nefesler aldı. Biz de karşı koltuğa oturduk.

-Ben onu koruyamıyorum. Kardeşimi koruyamıyorum. Kim ne yaptı da o hâle geldi ki benim güzelim. Ben nasıl abiyim lan nasıl?!

Hiç birimiz cevap veremiyorduk. Sadece bakıyorduk. Bu durum da olan bi insana ne denir di ki? 'Boşver kardeşim geçer' mi?

-Baran, kardeşim yapma. Bak kardeşin sapa sağlam. Onun yaşadığını biliyorsun. Bu yetmez mi?

Kızarık gözleri Emreyi bulduğun da bedenim kasılmıştı. Kardeşim, ağlıyordu.

-Onun canı yanıyor! Birileri kardeşimin canını yakıyor! Ve ben burada öylece oturuyorum.

Sessiz ağlayışlarına sessizlikle karşılık verdik. Buğra yanına gidip elini omzuna koyduğun da başını kaldırdı. Buğra onu kendine çekip sarıldığın da omuzlarım düştü. Ne Baran ne de o kız bu hayatı hak etmiyordu.

-Sana diyoruz daldın gittin!

Ecemin dürtmesiyle kendime geldim.

-Kusura bakma dalmışım, ne diyordun?

Gözlerini devirdi.

-Zil çaldı hadi.

Başımla onaylayıp ayağa kalktım. Ellerimi cebime koyup bizimkilere başımla selam verdim. Aslıya baktığım da donuk bi şekilde etrafa bakıyordu. Önüme dönüp okul binasına girdik. Kızları sınıfa bıraktıktan sonra biz de sınıfa girdik. Baran yanıma oturduğun da Buğra arkasını döndü.