UĞULTU

- 39 -

Yaa aşk olsun... O kadar unutkan olmuşum ki ; hikayemdeki karakterin adı Sema iken , çoğu yerde Merve demişim. . Ve kimse kalkıp ta 'hop! Yanlış yazıyorsun yahu!' Demiyor..

Aşırı derecede bir düzenleme gerekli hikayemize...

Ah bir dee... Daha yeni yeni gördüğüm yorumlar var. Elimden geldiğince yorumlarınıza cevap vermeye çalışıyorum. . Hakkınızı helal edin.. ^^

Bomba gibi bir bölüm oldu, hadi keyifli okumalar..

Beliz Vera

Tıpkı dün gibi bu günde sabah Karel kapının önünde bekliyordu. Yol boyunca sessiz kalmıştık.
Kafeye vardığımız zaman ise hiç birbirimize bakmadan ayrılmıştık..

Tam olarak çözemiyordum onu. Onu sevdiğimi biliyordum. Onun da beni sevdigini biliyordum. Ama hiç bir şey olduğu yoktu. Sanki aramızda hiç bir şey yokmuş gibi.

Akşam vakti çıkmadan önce gelecek mi diye bekledim. Fakat gelmemişti. Belki gelir, yolda karşılaşırız diye düşünüp, karanlık sokaklarda tek başıma yürüdüm. Ama yoktu.

Tüm yol botunca bakınıp durmam boşaydı. Yine bir bulmacanın içine saklanmıştı, onu asla bulamayacaktım, çünkü ben bulmacalardan nefret ederdim.
Hiç bir zaman sevememiştim... çünkü bizim evde bulmacaları hep annem çözerdi. O kendisine sakladı ve ben hiç bulamadım..

Yatağın içinde bir o tarafa bir bu tarafa dönüp durdum. Gözlerim uykusuzluktan ağrımaya başlamıştı. .

Bu nedenledir ki zora gelemiyor, düşündürücü şeylerden uzak duruyorum. Yokluğunu hissettiğim insanı bu şekilde hatırlamak hiç hoşuma gitmiyordu. Bunu lisedeyken Matematik öğretmenimle tartışmıştım.

Gereksizdi ama ben doğru veya yanlış söylediğim şeyin her zaman arkasında dururdum.. Ama şimdi...

Yorganı üzerimden ittim. İçimdeki sıkıntı geçecek türden değildi.

"Ya sabır..."

Şimdi ise harama bulaşıyorum yavaş yavaş. Üstelik farkında olduğum halde karşı koyamıyorum.

Başka şeyler düşünmeli ve bu konuyubir yerde bitirmeliyim. Yoksa iyice kafayı yiyeceğim...

...

Yatağın üzerinde öylece duracağıma kalkıp kitap okusam daha iyi değil mi? Öyle ya , kitaplığımda yeni kitaplar vardı. Belki içlerinden biri iyi gelirdi bana.

Işığı açmaya gerek duymadan kitaplığıma yöneldim. Gelişi güzel bir kitabı elime aldım ve çalışma masama oturdum. Nasıl bir şey olduğu hakkında hiç bir fikrim yoktu. Bu yüzden bir sayfayı açtım ve okumaya oradan başladım...

"Vera " bir yandan omzumu dürtüyor, diğer yandan kulağımın dibinde bağırıyordu babam. Gözlerimi uykusuzluktan açamıyordum.

"Beliz Veraa!" Sesimin sabahları kalın ve hırıltılı olduğunu biliyordum. Yüksek sesle konuşmaktansa sessizce mırıldandım.
"Efendim baba?"

"Kızım kalk hadi?"

Kalkmak mı? Bütün gece kitapların sayfaları arasında gezip durdum. Ne ara sabah oldu ki? Daha uyuyamadım bile..

"Beş dakika daha.."

"Kızım kalk. Leyal aşağıda seni bekliyor."

"Tamam kalkıyorum"
Gözlerimi açmadan yatakta doğruldum. Gün ışığı gözlerimi rahatsız etmişti.. Bir süre gözlerim kapalı öylece bekledim..