Selamun aleyküm..
Uzun zamandır yoktum (tam 2 yıl olmuş ) , bu süre zarfınca beni çok merak edenler olmuş. Haklısınız. Ben de yaşamıştım aynı duyguyu. " Nasıl bırakıp gidiyorlar yaaa anlamıyorum. O kadar okura ulaş , sonra sessiz sedasız bırak git. ! Çok saçma ." Demiştim... empati kurma konusunda pek de iyi değilmişim, gördüm ve yaşadım.
Çok zaman oldu cidden .
Ben korktum sanırım.. Çünkü psikolojik olarak bir çöküş yaşadım. Hiç bir şeyi yapamıyorum , beceremiyorum diye düşünüyordum.. Sadece kitabımı değil , kendimi de bıraktım. Ya bunu da mahvedersem diye çekindim , salıverdim. 'Olduğu gibi kalsın, boşver' dedim hep kendime.
Ah ne kadar zordu düşünmek..
İsmini dahi dilime getirmek istemedim. Aklımdan geçince gülümseyip kovuşturdum hemen.
Artık yapamam dedim , bitti .
Bitirdim içimde tamamen.
Sonra ne oldu bilmiyorum.
Yeni insanlar tanıdım , yeni şiirler , yeni şarkılar keşfettim.... ve büyüdüm.
Düşüncelerim değişti. Karakterim eskisi kadar zayıf değil , güçlendi. Ayaklarımın üzerinde durmayı öğrendim sonra koşmayı...
Artık her hangi bir şeyin benim için ne kadar önemli yada ne kadar önemsiz olduğuna kendim karar verebiliyorum.. Hayat savaşımda tek başıma dik durabiliyorum.. İnsanlara gereksinim duymuyorum. Ben tek başıma yetiyorum kendime. Duygularımın ve insanların duygularının esiri değilim. Özgürüm.
Millet ben döndüm! En azından yarım kalan bir hikaye olmayacak , tamamlanacak..
13•04•2020
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UĞULTU
Spiritualité●●● Bir yürek , kaç acıyı omuzlar ? Aşk , aile , sevgi , nefret , öfke , intikam... Hangi birini sineye çekip , hangisine karşı koyabilir ? Peki zaten yüreği yaralı bir adamsa. Ne omuzundaki yükü hafifletir ? Nefsi arzular mı, ilâhi aşk mı? Gel...
