I was a wolf, and she my moon

Hoofdstuk 14

Hoofdstuk 14
Jacob p.o.v

Ik verberg mijn gezicht in mijn handen.

Bloed...

Ik grom en sta op. Mijn wolf wilt Kayla. Mijn vampier Kayla's bloed. M'n ouders hebben me letterlijk opgesloten in huis. Ze hebben wat bedacht. Ze denken dat als al het bloed uit mijn systeem is, ik me beter kan ontwikkelen op dierenbloed of het hele bloed gebeuren zal laten en op mensen voedsel zal leven. Ik zal ook kunnen jagen, net als de wolven in onze roedel.

Maar of ik vertrouwen heb in het plan? Nee! Mijn vampier is lastiger dan mijn wolf. Het irriteert me meer dan ooit sinds ik Kayla ben tegengekomen. Elke keer als ik haar zie, denk ik aan haar bloed. Onze combinatie werkt niet.

Ik kijk in mijn spiegel en kijk recht in twee rode ogen. Ik heb honger. Vreselijke honger zelfs. Ik let me op mijn bed neerploffen en pak mijn mobiel.

Ik heb allerlei gemiste berichten en er is ook paar keer gebeld, voornamelijk door Kayla. Ik zucht en typ haar nummer in, waarna de telefoon maar even overgaat.

Kayla p.o.v

'Hee babe.' Hoor ik Jacob zeggen. 'Jack? Waar ben je?' Vraag ik bezorgd. 'Rustig. Ik ben gewoon thuis.' Zegt hij grinnikend. Ik plof op mijn bank neer. 'James zei het al, maar waarom spreek je met niemand?' Vraag ik onrustig. Ik heb me echt zorgen gemaakt...

'Ik had even tijd voor mezelf nodig.' 'Een week lang? Als je tijd voor jezelf nodig hebt, zeg dat dan gewoon.' Mompel ik. 'Je klinkt onrustig? Wat is er?' Ik haal mijn schouders op, wat hij dus niet kan zien. 'Ik heb al paar dagen niet goed geslapen. Je moet stoppen met aan me denken s'nachts, ik slaap niet.' Jacob begint te lachen. 'Sorry babe. Ik wist niet dat je daar al last van zal hebben.' Grinnikt hij.

'Kan ik langs komen?' Vraag ik. Ik klinkt als een stalker, maar elke cel in m'n lichaam wil naar hem toe. Jacob is even stil. 'Nog niet. Mijn ouders willen al het bloed uit mijn systeem hebben. Dat duurt nog wel even. Ik heb al vijf dagen niks gegeten of gedronken, op water na.' Vertelt hij. Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Wat? Hoe dan?' 'Mijn vampieren kant heeft wat onsterfelijkheid mee gebracht. Ik kan wel dood, maar niet door niet te eten. Ik word alleen zwak. Voor de rest niks.' Zegt hij. Ik schud mijn hoofd in ongeloof. Wat een raar lichaam heeft die jongen ook.

'Wanneer zie ik je weer?' Vraag ik. Jacob is even stil. 'Ik weet het niet. Ik moet eerst helemaal zwak zijn, dan kan ik mijn normale patroon opbouwen, zonder bloed. Ik gok binnen anderhalve week.' Ik bijt op mijn onderlip. 'Luister, we spreken elkaar regelmatig oké.' Zegt hij. Ik knik langzaam, niet dat hij dat ziet. 'Ja, weet ik. Ik mis je alleen.' Zeg ik zacht. 'Ik houd van je.' Zegt Jacob. 'Ik ook van jou.' Zeg ik en hang op.

Ik zucht en laat me achterover vallen op de bank. Het slaat nergens op. Één zoen en ik ben volledig geobsedeerd door die jongen. Elke dag, elk uur, elk kwartier, elke minuut. "Ik lijk wel een stalker" Denk ik bij mezelf.

'Hee, wat lig je er depressief bij.' Zegt Jackson, die met een bak chips de kamer binnen komt. Ik ga rechtop zitten en schud mijn hoofd. 'Er is niks.' Mompel ik. 'Ga je me niks vertellen?' Vraagt hij. Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Wat?' Jackson zucht en zet de bak chips op tafel, waarna hij naast me neerploft. 'Ik kan je telefoon gesprek horen, sukkel. Ik hoor meer dan jij doorhebt.' Zegt hij serieus. Ik kleur rood. Jackson zucht en is even stil.

'Je weet alles, dus ik denk niet dat ik je hoef te waarschuwen.' Zegt Jackson en kijkt me aan. Ik schud langzaam mijn hoofd en kijk naar mijn nagels. Jackson zucht opnieuw en staat op als de telefoon gaat.

'Hee pap.' Zegt hij met een glimlacht. Zijn gezicht betrekt ineens. 'Wat? Alweer?' Vraagt hij. Jackson laat een dierlijke grom horen en geschrokken kijk ik hem aan. 'Doe het nog harder. Dan weet papa het ook!' Sis ik naar hem. Jackson rolt met zijn ogen. 'En Kayla dan? Je bent al ruim een maand weg!' Hoor ik hem zeggen. Een naar gevoel bekruipt me. 'Ja best. Doe wat je wilt.' Zegt hij boos en hangt direct op. Jezus, hij is echt boos.

'Wat is er?' Vraag ik bezorgd. 'Papa blijft daar, vanwege het nieuwe filiaal dat er komt.' Zegt Jackson. Ik frons en laat me naar achter vallen. Ik kan wel zeggen dat ik boos ben, me verbaas, me verdrietig maakt en al die dingen, maar mijn vader is er simpelweg nooit. Hij is hooguit twee weken thuis en is dan weer weg. Jackson daarentegen kan zich er enorm pissig om maken, omdat hij bezorgd om mij is. Hij zegt dat ik een een vader nodig heb en niet alleen een broer die voor me zorgt.

'Laat het gewoon, Jackson. Hij doet gewoon wat hij wilt. Dat heeft hij altijd gedaan en zal hij altijd doen.' Zucht ik en ga weer rechtop zitten. Jackson schudt zijn hoofd uit onbegrip voor m'n vader, maar gaat dan weer naast me zitten.

'Ik vind het gewoon vervelend. Het is morgen je zestiende verjaardag en hij is er niet eens. Ik zucht. Ik was het helemaal vergeten. Morgen word ik zestien. Luchtig haal ik mijn schouders op. 'Dan gaan wij wat leuks doen samen. Daar hebben we hem niet voor nodig.' Zeg ik. Hij glimlacht en ik druk een kus op zijn wang, waarna ik naar boven loop.