I was a wolf, and she my moon

Hoofdstuk 16

Hoofdstuk 16
Jacob p.o.v

Ik stop mijn auto en James en ik stappen uit. Mijn ogen zijn zwart en mijn ademhaling is snel. 'Reageert ze nog steeds niet?' Vraag ik en loop naar haar voordeur. 'Nee, maar bijna iedereen die voor het eerst veranderd valt flauw.'

Ja, Kayla veranderd.
Nee, ik weet niet hoe.

'Maar hoe krijgen we de deur...-' Met een ruk gooi ik het handvat eraf, waardoor ik de deur open kan trekken. 'Blijf hier en bel Jackson.' Zeg ik tegen James en loop snel de trap op, richting Kayla's kamer.

Kayla ligt met haar ogen gesloten op haar bed. 'Kayla? Schatje, wordt wakker.' Zeg ik en wrijf over haar wang. Kayla schiet ineens omhoog, waarbij direct de tranen in haar ogen schieten. Ze pakt haar been vast en begint te huilen. 'Ssssh... Rustig maar.' Zeg ik en trek haar tegen me aan. 'Wat is er aan de h-h-hand?' Huilt ze.

Zal ik het haar vertellen? Ze is duidelijk aan veranderen, maar hoe weten we niet echt. Jackson heeft het weerwolf-gen gekregen en was dus bij zijn geboorte al een weerwolf, Kayla heeft dus blijkbaar ook een weerwolf-gen, maar veranderd nu pas.

Ik kijk haar aan. 'Luister, we weten niet hoe, maar je veranderd.' Kayla kijkt me angstig aan. 'Wat?' Piept ze verward. 'Je veranderd in een weerwolf.' Kayla schudt angstig en verward haar hoofd. 'Ik wil niet. Jacob, ik wil niet.' Snikt ze. Ik druk een kus op haar voorhoofd. 'Ik weet het, babe. James is beneden en belt Jackson, hij zal zo thuiskomen.' Ze knikt verward.

'Ga rustig liggen, veranderen duurt lang.' Zeg ik en duw haar zachtjes richting haar kussen. Kayla gaat snikkend liggen en sluit haar ogen, terwijl ze verder huilt. 'Kom je naast me liggen?' Snikt ze. Ik twijfel, maar schud dan mijn hoofd. 'Ik zal hier eigenlijk niet eens mogen komen. Zoals ik al had uitgelegd: ik wil je geen pijn doen.' Zeg ik en druk een kus op haar voorhoofd. Het enige wat me van de dorst heeft weerhouden, is mijn wolf die gek wordt van bezorgdheid.

Kayla sluit haar ogen weer. 'Probeer te slapen, hoe onmogelijk dat ook lijkt.' Kayla schudt haar hoofd, terwijl ze verder blijft huilen.

Mijn wolf word helemaal gek. Ik probeer rustig te blijven, maar mijn wolf maakt me onrustig. Ik kijk in de spiegel en zie dat mijn ogen helemaal zwart zijn.

James loopt zachtjes de kamer in. 'Jackson komt eraan.' Ik knik en kijk weer naar Kayla. Ze ligt stil, maar ik voel waar ze pijn heeft, dat vrijwel elk bot in haat lichaam is. 'Hoe gaat het met Kayla?' Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. James is even stil. 'De aanraking van je mate kan helpen. Toen ik veranderen, nam Maya veel van mijn pijn weg.' Ik zucht. 'Ik ben bang dat ik mezelf niet kan controle.' Zeg ik.

'Ik vertrouw je.' Zegt Kayla zacht. James knikt naar Kayla, als teken dat ik het moet doen en loopt naar beneden. Fack it ook. 'Schuif op.' Zeg ik. Kayla schuift moeizaam een stukje opzij en ik ga naast haar liggen. Ik trek haar tegen me aan en voel hoe erg ze trilt. 'Dank je.' Zucht ze opgelucht.

Ik voel haar spieren in haar hele lichaam aanspannen en ze begint weer te huilen. Ik trek haar dichter tegen me aan. 'Sssssh...' Sus ik. Ze gaat rechtop zitten en buigt voorover, waarbij de tranen over haar wangen lopen. Ik ga ook rechtop zitten en druk een zachte kus op haar wang. 'Mijn rug doet pijn.' Huilt ze. Ik wrijf zachtjes over haar rug, waarbij haar spieren iets ontspannen. Kayla ademt diep in en uit. Zo zitten we dan. Mijn wolf wordt onrustiger, maar ik heb altijd geleerd om kalm te blijven als iets verkeerd gaat.

Ik spits mijn oren en hoor Jackson stem beneden. 'Jackson is er.' Zeg ik en sta op. Een paar seconde later loopt Jackson paniekerig de kamer in.

Hij knikt naar me als begroeting en hurkt naast Kayla's bed neer. 'Hé, ik wist niet dat je kon veranderen, ik had ook thuis moeten blijven. Ik had natuurlijk ook voor de zekerheid moeten...-' 'Jackson ik heb hoofdpijn.' Piept Kayla. Jackson's lippen vormen een kleine grijns en hij drukt een kus op zijn zus zijn haar. 'Sorry La.' Zegt hij. 'Probeer wat te slapen.' Zegt hij en staat op. Kayla knikt en gaat lichaam.

Jackson knikt naar de gang, waarna ik een kus op Kayla's wang druk en met hem mee loop.

'Ik weet dat we altijd niet even goed kunnen opschieten met elkaar, maar ik zie dat je echt om Kayla geeft.' Ik knik. 'Tuurlijk, ze is mijn mate.' Zeg ik vastbesloten. Jackson knikt langzaam en bijt op zijn lip. Aha, ze hebben dus dezelfde tik.

'Sinds wanneer veranderd ze al?' Vraagt hij. 'Ze belde me ongeveer drie kwartier geleden. Ze werd wakker van de pijn.' Jackson schudt zijn hoofd in onbegrip. 'Ik begrijp het niet. Ik heb al het weerwolf-gen meegekregen. Kayla blijkbaar ook, maar ik had verwacht dat ze dan ook als weerwolf geboren zal worden, net als de meeste.' Ik knik. 'Ik weet het, maar het komt wel vaker voor.' 

'En hoe gaat het met... Je bloed-probleempje?' Zegt hij vaag. Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Als je bedoelt of Kayla veilig bij me is is het antwoord ja.' Jackson zucht. 'Zo bedoel ik het niet. Ik hoorde dat jouw ouders je opgesloten hadden.' Ik grinnik zonder humor. 'Geweldig, mensen hebben een nieuw ding gevonden om over te praten.' Zucht ik. Jackson trekt zijn schouders op en leunt tegen de muur aan. 'Je bent een van de enige hybrides in Amerika, iedereen kent je.' Ik knik. 'Maar ja, het is waar. Ze willen eerst het bloed uit mijn systeem krijgen, om me zwak te krijgen.' 'En werkt het?' Vraagt Jackson. Ik haal mijn schouders op. 'Ik kan nauwelijks meer rennen, dus het werkt tot nu toe goed. Uiteindelijk moet het zo zijn dat ik nauwelijks op mijn benen kan staan, dan ga ik m'n eetpatroon opnieuw opbouwen. Bij vampieren werkt het, dus misschien ook bij mij.' Zeg ik. 'Ik hoop het voor...-'

Een luid geluid van vallende spullen komt uit Kayla's kamer vandaan. Ik ruk de deur open en zie een crème-kleurige wolf bang om zich heen kijken. Ze kijkt ons met licht blauwe ogen piepend aan. Jackson staat stil, maar ik loop naar haar toe. Ze piept luid. 'Heb je nog pijn?' Vraag ik. Ze schudt langzaam haar hoofd en ik glimlach.

'Ik heb honger...' Zegt ze zacht en likt langs haar hoektanden. Ik knik. 'Ik weet het, maar ik kan niet mee jagen.' Zeg ik en kijk naar Jackson. 'Ik ga wel mee.' Zegt hij en glimlacht naar Kayla. Jackson doet een stap naar achter. 'Ik ga naar beneden. Kom je zo?' Vraagt hij. Kayla knikt langzaam en Jackson loopt naar beneden.

Kayla p.o.v

Verward kijk ik naar mijn poten, dat normaal gesproken voeten zullen zijn. 'Ik had niet verwacht dat je zo snel zal veranderen. Normaal gesproken duurt het iets minder dan een dag.' Zegt Jacob en gaat op mijn bed zitten. Zijn ogen zijn nog steeds zwart. 'Verander terug, je kan moeilijk zo door je huis heen lopen.' Zegt hij grijnzend. Ik grinnik en spring bovenop hem. 'Het bevalt me wel. Ik kan je zo makkelijk aan.' Jacob grijnst en gooit me ineens hard van hem af, waardoor ik tegen de muur aan klap. Jacob gaat rustig rechtop zitten. 'Ik ben nu zwak en kan je nog steeds aan. Triest hoor.' Lacht hij. Ik grinnik.

'Hoe verander ik terug?' Vraag ik. Jacob grijnst en staat op. 'Je moet aan jezelf denken als mens. Aan elk detail op je gezocht en lichaam.' Zegt hij. Ik sluit mijn ogen en zie mezelf voor me. Grote bos krullen, fijn gezicht, tenger lichaam.

Ik open mijn ogen weer en sta recht, als mens, voor Jacob. In een flits staat Jacob voor mijn neus en drukt me tegen de muur aan. Ik bijt hard op mijn lip om een kreun binnen te houden. Jacob grijnst en kijkt me aan. Langzaam laat hij zijn handen over mijn heupen glijden. Héél licht met zijn vingertoppen. Kippenvel verspreid zich over mijn lichaam en de plekken waar zijn vingertoppen komen, begint te tintelen. Ik slik en haal diep adem. 'Ik... Ik moet naar beneden.' Adem ik uit. Jacob grijnst en in een flits lig ik op bed. 'Waarom zo ongemakkelijk, schatje?' Vraagt hij met een schuine grijns op zijn gezicht. Ik kijk hem aan en slik opnieuw. Jacob buigt naar voren en drukt een kus in mijn nek.

James loopt de kamer in en ik duw Jacob snel bij me vandaan. James grijnst en Jacob zucht geïrriteerd. 'Sorry voor het storen, maar Jackson wilt gaan jagen.' Grinnikt hij. Ik bijt ongemakkelijk op mijn lip en knik, waarna ik snel mijn slaapkamer uit.
___________________________
Hee hee!
Omdat het vorige hoofdstuk zo kort was, is dit extra lang. Bijna 1500 woorden. :)
Wat vinden jullie van het boek?
Nog enige ideeën, tips of kritiek?

Kusjes!