I was a wolf, and she my moon

Hoofdstuk 12

Hoofdstuk 12
Jacob p.o.v

Ik zit samen met Kayla in de auto. Het was James zijn idee om ons "even alleen te laten." Wat verwacht hij dat ik tegen haar zeg?

'Dus... James heeft je alles verteld?' Vraag ik dan maar. Kayla knikt, ze lijkt nog steeds geschrokken. Maaike, Nathan en het hele groepje waar ik heel de nacht mee was, is compleet verdwenen. 'Gaat het?' Vraag ik, terwijl ik de snelweg oprij. Kayla knikt opnieuw. Haar stilte maakt me nerveus. 'Sorry dat ik je duwde.... Ik wilde niet maar...-' Kayla knikt voor de derde keer. 'Ga je heel de autorit knikken?' Vraag ik. Kayla schud haar hoofd. 'Ik ben gewoon moe.' Zegt ze en wrijft verlegen over haar arm. De geur van bloed komt me neus binnen en ik kijk haar kort aan. Ze heeft haar handen opgehaald toen ik haar op de grond duwde. 'Ben je bang voor me omdat jouw handen bloeden?' Vraag ik en let weer op de weg. Kayla kijkt me aan. 'Hoezo vraag je dat?' Vraagt ze. 'Ben je bang voor me of niet?' Vraag ik opdringerig en verstrak mijn grip om mijn stuur. 'Nee.' Antwoord ze zacht.

Ik zucht. 'Je hartslag versneld.' Zeg ik en tik op mijn stuur, terwijl ik strak naar de weg kijk. 'Hoor je dat?' Ik knik langzaam. 'Sorry...' Zegt ze zacht, zodat je het bijna niet hoort. 'Waarom heb je er nou geen last van?' Vraagt ze en kijkt me weer aan. 'Geen last? Van dat bloed bedoel je?' Ze knikt. 'Ik heb er wel last van, maar omdat ik net gedronken heb...-' Ik stop mijn zin. Ik wil nu letterlijk aan haar vertellen dat ik geen last van haar bloed heb, omdat ik een andermans bloed gedronken heb. Mijn lichaam voelt zich na een lange tijd weer sterk en snel. Ik heb niemand gedood, ondanks dat m'n gevoel uitstond. Nathan heeft me ervan weerhouden. Maar voor mij maakt het niks uit. Ik heb een groep vampieren, een groep mensen laten vermoorden, terwijl ik er naar keek en het ergste: niks deed.

'Ga je het vertellen?' Vraagt ze. Ik schud langzaam mijn hoofd. 'Je kan het zeggen.' Zegt Kayla zacht. 'Omdat ik net van iemand anders heb gedronken, is mijn dorst minder.' Zeg ik en zucht. Goed verhaal, man.

Het is even stil en ik kijk op de klok. Vier uur s'nachts en nog een kwartier naar huis. 'Ga je morgen naar school?' Vraagt Kayla. Ik adem opgelucht uit. Eindelijk een ander onderwerp. 'Jawel. Hoezo?' Kayla haalt haar schouders op. 'Het is vier uur s'nachts en je hebt geen slaap gehad.' Zegt ze. Ik grijns. 'Ik heb al een lange tijd geen slaap gehad.' Lach ik. 'Hoezo dat?' Vraagt ze verbaasd. 'Ik slaap niet. Dat komt van m'n vampier-kant.' Kayla trekt haar wenkbrauwen verward op. 'Je slaapt nooit? Ben je dan nooit moe?' Vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. 'Ik ben anders moe dan mensen. Tuurlijk kan ik moe zijn, maar dan heb ik rust nodig en geen slaap.' Leg ik uit. Kayla knikt langzaam en kijkt weer uit het raam.

Iets later, rij ik de straat in en stop ik voor Kayla's deur. 'Weet je broer dat je weg was?' Vraag ik. Ze schud haar hoofd. 'Hij ligt nog te slapen. Hopelijk blijft hij ook slapen, anders ben ik de lul.' Zegt ze en kijkt richting haar huis, waar alles donker is. Ik stap uit en loop mee richting de deur. 'Ik wil je bedanken.' Zeg ik en leun tegen een muur aan. Kayla knikt verlegen en kijkt naar de grond. 'Het maakt niet uit.' Zegt ze. Ze komt dichterbij en kijkt me aan. Mijn wolf gromt van verlangen en ik druk zachtjes mijn lippen of die van haar.

Kayla p.o.v

Mijn lippen tintelen, wat zich snel verspreid over mijn hele lichaam. Nu begrijp ik wat het hebben van een soulmate inhoudt. Ik zal hem nooit meer los willen laten.

Jacob laat me langzaam los en kijkt me aan, waarna hij een kus op mijn voorhoofd drukt. Ik glimlach verlegen. 'Welterusten.' Zegt hij zacht en laat me los. Ik glimlach opnieuw, waarna Jacob terug in de auto stapt en wegrijd.

Jacob p.o.v

'Verdomme Jacob!' Roept mijn vader, als ik het huis in kom. 'Weet je wel niet wat je gedaan hebt?' Ik zucht. 'Ja pap, ik was erbij.' Mompel ik en wil naar boven lopen. Ruw trekt hij me terug. 'Jij komt niet meer buiten, begrepen? Je krijgt thuis les en komt niet het territorium af.' Ik trek mijn wenkbrauwen ongelovig op. 'Ben je serieus? En Kayla dan?' Roep ik uit. 'Jacob, je hebt zestien mensen vermoord.' Sist hij naar me. 'Ik heb niemand vermoord.' Mompel ik. 'Je hebt mensen laten vermoorden. Dat komt op het zelfde neer. Heel de roedel was naar je opzoek, waar was je überhaupt?' Ik haal mijn schouders op. 'Een café en buiten, toen de politie kwam zijn we weggegaan. Toen kwam Maaike Kayla en James tegen. Kayla heeft me terug gehaald...' Zeg ik.

Mijn vader haalt zijn hand door zijn haar. 'We praten morgen verder.' Zucht hij. Ik twijfel even, maar loop dan toch naar boven. M'n moeder kijkt me vanaf haar kamer aan. Ze heeft haar ochtendjas en nachtjapon aan en ziet er oververmoeid uit. Ze glimlacht zwakjes naar me. 'Welterusten.' Zegt ze en sluit dan haar deur.