I was a wolf, and she my moon

Hoofdstuk 28

Hoofdstuk 28
Jacob p.o.v

'Waar is ze naartoe?' Schreeuw ik naar James. James krimpt in elkaar bij mijn toon. 'Tokyo...' Mompelt hij. Ik grom agressief. 'Waarom?'

Mijn wolf piept luid, bij het idee dat Kayla naar Tokyo gaat, zo ver weg van mij.

De deur gaat open en Maya loopt naar binnen. 'Jackson belde me net. Hij zei dat ze binnen nu en een kwartier het vliegtuig in gaan.' Ik grom luid en trap agressief tegen mijn bureau aan, die met mijn laptop en al het papierwerk erop tegen de muur aan knalt. 'Jacob, doe rustig.' Ik grom opnieuw en loop naar Maya toe. 'Vertel me niet wat ik moet doen, Maya.'

Maya buigt haar hoofd en ik loop m'n kantoor uit. 'Je haalt het vliegveld niet meer. Het is één uur rijden.' Zegt James, die achter me aan loopt. Ik grom nog een keer gefrustreerd. 'Waarom weet jij dit eerder dan ik?'

James p.o.v

Zijn ogen zijn zwart en ik hoor zijn hartslag versnellen. Ik kijk naar zijn vingers, waar klauwen uit zijn gekomen. 'Omdat Kayla mij eerst heeft gebeld.' Zeg ik. Kayla had me duidelijk verteld het Jacob iets later te vertellen dan dat ik het te horen zal krijgen, om te voorkomen dat hij dadelijk voor haar neus staat. Ze had gehuild en gezegd dat ze hier wou blijven, maar ze wou het niet riskeren dat Jacob met haar vader ging "bemoeien", of te wel: hem aan stukken zou scheuren. Jacob is de laatste paar maanden erg rustig en is zelden agressief, maar als het om Kayla gaat...

'Wat!' Blaft hij in mijn gezicht. Ik probeer mezelf rustig te houden, maar dat is nogal moeilijk als Jacob zo voor me staat. 'Jacob, Kayla wou zelf dat ik je het later zou vertellen.' Probeer ik. Jacob's ogen worden zo zwart als ze kunnen zijn en zijn hoektanden komen door. 'Maar wie is hier de Alpha, Kayla of ik?' Gromt hij. Ik zeg niks, maar blijf Jacob aankijken.

Jacob pakt mijn keel vast en gooit me met een klap naar achter. Maya slaakt een gil en ze wilt naar me toe rennen, maar Jacob houdt haar tegen. 'Als ik jou was, zal ik je mate maar leren wie de Alpha in deze roedel is, anders houdt hij het hier niet lang vol.' Sist hij, waarna hij de deur uitloopt.

Jacob p.o.v

Mijn hoofd bonkt en ik merk hoe graag mijn wolf eruit wilt. Hij wilt rennen, zijn energie kwijt raken. Ik probeer rustig adem te halen, maar Kayla's verdriet, die ik voel door haar mark, maakt m'n wolf gek. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak. Ik ga haar gewoon bellen.

'Jacob?' Hoor ik haar zachtjes zeggen. 'Kayla? Waarom heb je niks gezegd?' Grom ik. Ze is even stil en ik hoor dat ze het moeilijk heeft. 'Wees alsjeblieft niet boos.' Zegt ze en ik hoor haar stem trillen. 'Blijf hier. Ik kom je zo ophalen van het vliegveld...-' 'Jacob, hij is mijn vader. Ik kan niet eens naar je toe.' Onderbreekt ze me. 'En je moeder dan? Kan die niet helpen?' Vraag ik. 'M'n moeder heeft geen ouderschap meer, Jack.' Zegt ze.

Dan begint ze te snikken en ik ga eerlijk zijn... Haar gesnik breekt mijn hard. 'Kayla...' Mompel ik zacht en haal mijn hand door mijn haar. Ik zucht. Oké Jack, zet je eigen gevoel aan de kant en wees niet zo egoïst.

'Babe, luister even naar me...' Zeg ik zacht en leun tegen een boom aan. 'Ik weet dat het niet leuk is, maar ik zorg dat we contact krijgen. Jij gaat daar maar school en nieuwe vrienden maken. Je hebt Jackson bij je en ik weet zeker dat hij je zal helpen.' Zeg ik en haal diep adem.

Godver, ik kan hier niet gaan zitten janken. Ik ben een Alpha, for god sake!

Kayla's gesnik gaat over in huilen en ik merk nu ook dat ik het moeilijk krijg. 'Jacob?' Vraagt ze. 'Ja?' Zucht ik. 'Jackson roept me, ik moet gaan....' Zegt ze zacht. Langzaam haal ik adem. 'Maak je geen zorgen en we houden contact, oké?' Kayla maakt een instemmend geluid. 'Ik hou van je.' Snikt ze zacht. 'Ik ook van jou...' Ik hang op en verberg mijn gezicht in mijn handen, maar huil niet. Ik ga niet huilen, helemaal niet als Alpha zijnde. Langzaam laat ik me tegen de boom aanzakken en ga zitten.

'Jacob?' Verbaasd kijk op en zie dat Alice aan komt lopen. 'James heeft me door gelaten.' Zegt ze en bijt op haar lip. Alice was vroeger mijn beste vriendin. Ze was als een zus voor me, maar sinds mijn vampier kant steeds meer op kwam dagen en letterlijk de controle overnam, zijn we uit elkaar gegroeid. Ze had geprobeerd me te helpen, maar alles wat ze zei, negeerde ik.

Ik knik langzaam en weet even niet wat ik moet zeggen. Ik heb Alice al zo lang niet gesproken. 'Dus... Kayla is naar Tokyo?' Zegt ze en gaat naast me zitten. Opnieuw knik ik en kijk naar de bergen, die om het territorium heen staan.

'Jack?' Ik kijk haar aan. 'Wil je me beloven dat je niet...' Ze stopt midden in haar zin, maar ik knik. 'Nee Alice, ik zal niet opnieuw een seriemoordenaar worden.' Zucht ik sarcastisch en leun met mijn hoofd tegen de boom. Mijn hoofd bonkt van Kayla's emoties, die ik aanvoel door de mark. 'Zo bedoel ik het ook weer niet. Ik... Ik heb je gewoon gemist.' Zegt ze zacht. Ik kijk haar opnieuw aan en ben even stil. 'Ik jou ook.' Zeg ik. Alice glimlacht en laat zich achterover in het gras vallen.

'Jack?' Ik leun opnieuw tegen de boom aan. 'Hmm?' Vraag ik en sluit mijn ogen. 'Je hebt je vader nooit gekend, toch? Nu Kayla... verhuist is, waarom ga je dan niet op zoek naar zijn familie?' Vraagt ze. Ik denk even na, maar schud dan mijn hoofd. 'Ik wil niks met mijn hybride gebeuren te maken hebben, dus ook niet met andere hybride's.' Alice gaat in de kleermakerszit zitten. 'Maar als je biologische vader een hybride was, kan het toch ook zijn dat één van zijn ouders een vampier was en de andere een weerwolf.' Ik knik. 'Of hij was een weerwolf die door een vampier gebeten is, of andersom.' Vertelt ze verder. Ik ga rechtop zitten. 'Waarschijnlijk een weerwolf, aangezien hij Alpha was.' Alice knikt. 'Hier, aanwijzing 1! Waar was zijn roedel? Dat weet je moeder misschien wel!' Roept ze enthousiast. Ik begin te lachen. 'Ho ho! Ik wil niks over hem te weten komen.'

'Maar Jacob, je kan dan meer over je vampier-kant te weten komen, dat wilde je toch altijd zo graag!' Zegt ze. Ik zucht en knik. Ze heeft gelijk. Hoe hard ik het ook zal ontkennen dat ik niet benieuwd ben naar mijn biologische vader's familie, zal ik toch altijd nieuwsgierig blijven...
'Denk er in elk geval over na!' Zegt ze. Ik zucht en knik. 'Ik zal er over na denken.'

___________________________
Hallo hallo!

Oh god... ik voel me zo stom... Ik had serieus dit hoofdstuk 2 dagen geleden af, dus ik was trots op mezelf. Ik kijk dus vandaag bij me meldingen.
"Hee...? Niemand heeft het hoofdstuk gelezen"

Nou applaus voor mij weer... Ik had het dus niet geüpload. -.-' Ja, zo slim ben ik dan ook wel weer.

In elk geval bedankt voor het lezen! 😅

Much love,
Wolflovex ❤️