I was a wolf, and she my moon

Hoofdstuk 32

Hoofdstuk 32
Kayla p.o.v

Voordat ik ook nog maar de voortuin uit ben, ren ik tegen James aan. Bezorgd kijkt hij me aan en pakt mijn schouders vast. 'Hé La, rustig. Wat is er aan de hand?' Vraagt hij bezorgd en ik zie paniek in zijn ogen ontstaan. Mijn ademhaling is onregelmatig en ik haal schrokkerig adem. 'Lijken... Er liggen l-lijken in de woonkamer.' Huil ik. Geschrokken kijkt hij me aan. 'Wat? Van mensen?' Ik knik. 'Jacob heeft ze... Heeft ze...' James trekt me in zijn armen. 'Shhh, rustig.' Probeert hij, maar ik voel dat hij ook niet weet wat hij moet doen. 'Waarom zet hij zijn gevoel niet gewoon weer aan?' Snik ik. James laat me los. 'Weet ik niet.'

Zijn hartslag versneld.

'Je weet het wel. Je hartslag versneld.' Zeg ik fel. James zucht. 'Luister, ik weet het niet zeker, maar als een weerwolf, of in dit geval een hybride iets ergs mee maakt, wilt zijn wolf hem nog wel eens... Verlaten.' Zegt James moeilijk. Verward kijk ik hem aan. 'Wat bedoel je?' James zucht diep.

'Dat Jacob's wolf er misschien niet meer is.'

Een beetje paniekerig kijk ik hem aan. 'Wat? Wat bedoel je?' 'Dat zijn vampier kant het misschien wel heeft overgenomen en dan heeft hij kans dat zijn wolf ja... Weg is gegaan. Of te wel: gewoon niks meer doet, omdat het geen zin heeft. Zijn wolf heeft hem letterlijk verlaten, omdat hij een lange tijd zijn gevoel uit heeft staan, hij komt maar zelden terug...' Legt James uit. Ik haal diep adem. 'Okay, ik los dit op oké. Net als vorige keer...'

James schudt langzaam zijn hoofd. 'Wat is er?' Vraag ik gang. 'Kayla... Als hij zijn wolf kwijt is...' James stopt midden in zijn zin, maar ik begrijp het al. Als hij zijn wolf kwijt is, voel ik niet meer als zijn soulmate. Ik ben hem kwijt. Ik schud alleen maar mijn hoofd, terwijl de tranen opkomen. 'Kayla...' Probeert James.

Ineens voel ik een flits langs me heen en kijk ik recht in de ogen van Maaike, die me grijnzend aankijkt. 'Wat doe jij hier?' Roep ik uit. Maaike begint te lachen. 'Jacob wilden dat ik de familie van zijn vader voor hem zal vinden. Nou, hier ben ik!' Zegt ze grijnzend. 'Maar...' Ik voel de tranen weer op komen, maar ik bijt hard op mijn lip om ze binnen te houden. Ik ga niet huilen, helemaal niet voor haar.

'Sorry lieverd, maar Jacob's wolf...' Ze leunt naar me toe. 'is er niet meer.' Zegt ze zacht in mijn oor. Ik grom hard en James trekt me bij haar vandaan. Ik voel me machteloos, duizelig en misselijk. Mijn hoofd tolt, maar tegelijkertijd ben ik zo moe.

'Kom op, James. Je kan haar nog hoop geven, maar je weet net zo goed als mij dat het einde spel is. Als zijn vampier kant het eenmaal heeft overgenomen, weet je zelf ook dat ze zelden terug komen. Jacob hoort bij ons.' Zegt ze en verdwijnt in een flits.

Ik voel met mijn vinger aan de mark, die ik voel verdwijnen. Een enorme pijn schiet door mijn hoofd heen, maar is ook binnen een paar seconde weg. Net als de mark.

Ik schud huilend mijn hoofd. Hij is mijn soulmate. Dit kan niet zo zijn.

James wilt me nog tegenhouden, maar ik ruk letterlijk de voordeur van Jacob's huis kapot, terwijl een luide piep door m'n oor gaat, allemaal van de duizeligheid. 'Jacob?' Roep ik paniekerig. Snel ren ik richting zijn slaapkamer, waar zijn geur vandaan komt. 'Jacob, alsjeblieft!' Roep ik huilend. Dit kan hij me niet aandoen. Hij kan me niet alleen laten. Hij kan dit gewoon niet doen. Dit gebeurd niet.

Ik gooi zijn slaapkamerdeur open en stop met lopen. Direct sta ik stil, terwijl de tranen over mijn wangen lopen. De balkon deuren staan wijd open en ik voel de koude wind de slaapkamer binnenkomen.

Ik sluit mijn ogen even en haal diep adem, maar loop dan toch naar zijn bureau toe, waar een briefje op ligt, met een klein stukje tekst erop, dat snel in het onderste rechter hoekje was geschreven. Een stukje tekst wat ik nooit meer zal vergeten.

I was a wolf,
and she my
moon