I was a wolf, and she my moon

Hoofdstuk 23

Hoofdstuk 23
Kayla p.o.v

'Kayla? Babe?' Ik hoor vaag een stem naast me en kijk recht in een paar donkere ogen, waarna ik m'n ogen direct weer sluit. Hoofdpijn.

'Hé. Hoe voel je je?' Vraagt het paar donkere ogen bezorgd en gaat naast me op bed zitten. Ik schud even mijn hoofd. Mijn hoofd bonkt en ik voel me vaag.

'We zijn naar het ziekenhuis gereden, ze hebben de kogel uit je bovenbeen gehaald.' Hoor ik iemand anders zeggen. Ik kijk op en zie iemand staan. 'Jack?' Mompel ik. En sluit mijn ogen weer. Ik hoor gegrinnik. 'Jack als in Jacob of als in Jackson?' Ik ga recht zitten en open mijn ogen, waarna mijn beeld scherp stelt.

Jacob zit naast me en Jackson staat glimlachend voor mijn bed. 'Hé sis. Heb je pijn?' Ik knik en wil rechtop zitten, als er een enorme pijn door mijn been schiet. Ik kreun en Jacob pakt me gelijk vast. Jackson kijkt hem even waarschuwend aan, maar Jacob trekt zich er niks van aan.

'Wat zei je nou? Kogel?' Jackson grinnikt. 'Je bent flink vaag.'

'Ze hebben je net geopereerd, om de kogel eruit te halen. Doordat je snel heelt als een weerwolf, heeft je huid de kogel letterlijk ingesloten. Daardoor hebben ze je bovenbeen open moeten snijden.' Vertelt Jacob. Oh ja. Ik was beschoten.

'Maar waarom doet het dan zo pijn?' Mompel ik. 'Je heelt niet goed. Het vervelende met opereren van weerwolven is dat ze Wolfsbane in je wond moeten stoppen tijdens het opereren, anders blijf je helen tijdens de operatie.' Legt Jackson uit. 'Wat is Wolfsbane?' Vraag ik verbaasd. 'Monnikensap. Een plant waar weerwolven niet tegen kunnen. Je huid gaat branden, het doet pijn... Het werkt gewoon niet.' Zegt Jacob.

'Ik wil wel vanavond naar je verjaardag.' Zeg ik. Jacob schudt zijn hoofd. 'Oh nee. Je kan niet eens opstaan.' Zegt Jacob. Geïrriteerd kijk ik hem aan. 'Jacob! Het is je verjaardag.' Ik kijk om me heen en zie nu pas dat ik in een ziekenhuis lig. 'Je blijft of hier in het ziekenhuis of gaat naar huis. Als je hier blijft, ga ik pas later naar m'n verjaardag, tot jij slaapt. Als je naar huis gaat blijft Jackson bij je.' Zegt Jacob serieus. Ik kijk hem boos aan. 'Ik wil gewoon...-' 'Je hebt twee keuzes Kayla.' Onderbreekt Jackson me. Ik grom agressief naar hem.

'Zo zo, ik zal bijna geïntimideerd zijn.' Zegt Jackson sarcastisch. Ik rol met mijn ogen en sla mijn armen over elkaar. 'Ik ben geen klein kind.' Sis ik. 'La, je hebt s'ochtends een kogel in je been gehad. Je gaat niet mee.' Zegt Jacob serieus. Ik zucht. 'Best, ik ga wel naar huis.' Jackson knikt en seint naar de gang. 'Ik ga het even regelen.' Zegt hij en loopt de gang op.

'Je mag ook hier blijven hè?' Zegt Jacob bezorgd Ik knik. 'Weet ik, maar het is je verjaardag. Daarnaast wordt je Alpha.' Zeg ik en probeer op te staan. 'Babe, doe nou voorzichtig ander...-' Ik hink moeizaam richting de kast, maar struikel over mijn eigen voeten. Maar voordat ik op de grond beland, heeft Jacob me opgevangen. Hij grijnst en ik bloos. 'Wat zei ik je?' Hij tilt me op en zet me op een grote bank in de kamer.

Ik trek mijn broek een stukje naar beneden en zie een vieze, raar uitziende wond vlak onder mijn heup. Met een vies gezicht kijk ik er naar. 'Gadverdamme.' Jacob pakt mijn handen vast, waardoor ik hem aankijk. 'Komt door de Wolfsbane.' Nog steeds verbaasd kijk ik hem aan. 'Ben je ook allergisch voor Wolfsbane?' Vraag ik. Jacob knikt. 'Ja, alleen minder erg als een echte weerwolf. Mijn huid gaat branden, als jij het heel lang aan zal raken, zal je huid echt een brandwond creëeren. Ik ben meer allergisch voor verbena.' Zegt hij en gaat op de rand van de bank zitten. 'Hoe weet je dat? Heb je het ooit aangeraakt.' Jacob knikt. 'Tuurlijk. Toen ik klein was, waarschijnlijk een jaar of vijf, waren alle kinderen altijd heel nieuwsgierig naar me. Ik was veel sterker en sneller dan hun. Dus ze hebben een keer verbena door mijn water gedaan.' Grijnst Jacob. Verbaasd kijk ik hem aan. 'Voor wat?' Jacob haalt zijn schouders op. 'Geen idee. Ik vind het wel humor. Ik heb debiel zwart bloed op een van die jongens gekotst, dus het was karma. Grijnst hij. Ik grinnik zacht.

Jackson loopt de kamer binnen. 'Sis, we kunnen gaan.' Ik kijk op de klok. 'Het is al vijf voor twaalf s'avonds! Je moet naar je verjaardag!' Roep ik uit. 'Babe, rustig! Je bent wel iets belangrijker dan mijn verjaardag.' Zegt hij en drukt een kus op mijn voorhoofd. Ik glimlach en Jacob tilt me op, waardoor Jackson fronst. 'Niet te klef eh?' Grinnikt hij en loopt achter ons aan richting de auto.

Heel het stuk van het territorium ziet er prachtig uit. De bomen zijn volgehangen met lichten en er speelt wat muziek.

'Jacob!' Hoor ik iemand enthousiast.' Ik kijk om en zie Alice enthousiast naar ons zwaaien. In een flits staat ze voor ons neus en kijk me aan. 'Ik heb het gehoord. Lekker van je been zeg.' Ik knik. 'Ik kan voorlopig even niet lopen. Nou moet Jacob me dragen.' Zeg ik. Jacob grijnst. 'Niet dat ik er problemen mee heb hoor.' Zegt hij en loopt richting de auto, waar hij me in zet. Hij kijkt op en we zien dat Jackson nog met Alice aanpraten is.

'Fijn nou moet ik de hele tijd...-' Jacob drukt zijn lippen op die van mij en duwt me naar achter, zodat ik op de achterbank lig. 'Jack...' Kreun ik in zijn mond. Jacob grijnst en hij laat zijn hand over mijn mark gaan, die direct als een gek begint te branden. Op de fijne manier dan. Ik laat mijn handen door zijn haar gaan en ik hoor m'n hartslag versnellen.

Ineens horen we een harde klap op de auto, waardoor we omhoog schieten. Jackson trekt Jacob van me af. 'Ja Alpha, nou is het wel weer genoeg.' Zegt hij sarcastisch. Jacob grijnst en ik kleur rood. 'Ze is zestien. Meer dan handjes vasthouden sta ik niet toe.' Zegt hij met een serieus gezicht. Jacob knikt grijnzend. 'Maak je niet druk. Je zusje is netjes opgevoed.' Jackson kijkt me even aan en gaat dan in de autostoel zitten. Jacob geeft me een kus en sluit dan de deur. 'Gefeliciteerd.' Roep ik uit het raam, als we wegrijden.

Jacob zwaait even kort tot hij bijna uit het zich is verdwenen. Ik zie hem veranderen in een zwarte wolf en en kort daarna klinkt een luid wolven gehuil van de hele roedel, die met zijn allen huilen naar de maan.