Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 4 ~Harry~

Harry's POV
Πάντα κοιτάζω το ΄κοινό. Η αλήθεια είναι, πως λατρεύω την άμεση επικοινωνία με τα πρόσωπα τους, τα χαμόγελα τους όταν μας κοιτούν, την αγάπη που φαίνεται στο βλέμμα τους. Είναι ό,τι θα μπορούσα ποτέ να ζητήσω για να μαι ευτυχισμένος. Να βλέπω τη χαρά τους όταν τις κάνουμε να αισθάνονται όμορφα με τον εαυτό τους. Όλες οι φανς μας είναι τόσο όμορφες, μα λίγες από αυτές πραγματικά το καταλαβαίνουν. Το βλέμμα μου περιπλανιέται μέσα σε γελαστά πρόσωπα καθώς τραγουδάμε το little things. Χαρά. Μόνο αυτό μπορώ να δω μέσα τους και έτσι το χαμόγελο ανταποδίδεται σε όσα περισσότερα πρόσωπα μπορώ. Ζητούν ένα άγγιγμα, ένα σ' αγαπάω, να προσέξω ότι υπάρχουν και εγώ τους το δίνω. Η ΚΑΘΕΜΙΑ ΤΟΥΣ, Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ. Ύστερα όμως βλέπω ένα πρόσωπο που δεν μοιάζει με τα χαρούμενα άλλα. Είναι δακρυσμένο, κρύβει μέσα του πόνο και φαίνεται ότι σε διάφορα σημεία είναι πιο συναισθηματικό από άλλες φορές. Αμέσως, καταλαβαίνοντας σε πια σημεία είναι περισσότερο ευάλωτη, συνειδητοποιώ πως έχει πρόβλημα με τα κιλά της. Τα μισώ αυτά τα λυπημένα πρόσωπα. Μισώ να βλέπω όχι δάκρυα συγκίνησης, αλλά πόνου στα μάτια τους. Με τόσες συναυλίες, έχω μάθει πια να ξεχωρίζω τη διαφορά. Τα δικά της λοιπόν, είναι δάκρυα λύπης. Όταν το τραγούδι σχεδόν τελειώνει παρατηρεί πως τα μάτια μου είναι πάνω της. Είναι πραγματικά όμορφη. Έχει ένα φωτεινό χαμόγελο πλέον, και τα μάτια της γυαλίζουν από χαρά. Τα μαλλιά της, Μακρυά και όμορφα, μπορώ να τα διακρίνω μεχρι το στήθος της ενώ ο,τι περιττό κιλό έχει, δείχνει υπέροχο πάνω της. Ενώ με κοιτάει εκπληκτή και εκστασιασμένη μαζί, της χαρίζω ενα χαμόγελο, ξέροντας πόσο το έχει ανάγκη τώρα.
«You are beautiful, I love you» ψιθυρίζω και τη κοιτάζω, ξέροντας πως αυτή τη στιγμή είμαι το μόνο που ακούει. Το χαμόγελο της αστράφτει ενώ έρχεται πιο μπροστά στο κοινό θέλοντας να μου πιάσει το χέρι. Χαμογελάω γλυκά και σκύβω όσο περισσότερο μπορώ έως ότου να τη φτάσω. Όταν με αγγίζει πιάνει σφιχτά το χέρι μου, και με διαπερνάει ένας ηλεκτρισμός. Το είχε ανάγκη αυτό το άγγιγμα. Μόνο από την εντονότητα, από τη πίεση που ασκεί πάνω στο χέρι μου μπορώ να το καταλάβω. Της χαμογελάω ξανά και αφήνω το χέρι της ήρεμα, ο ηλεκτρισμός ωστόσο παραμένει στην ατμόσφαιρα και πλανάται εδώ κι εκεί. Πιάνω τον εαυτό μου να τη ξανακοιτάει, μη μπορώντας να χορτάσω αυτό το χαμόγελο της. Σε μόλις 5 λεπτά από τη πρώτη εκείνη επαφή έχω ακόμη έχω την ανάγκη να τη κοιτάζω μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ οτι είναι καλά, και οτι δεν της θύμισε κάποιος επόμενος στίχος τον πόνο που κουβαλάει μέσα της. Και τότε, σαν αστραπή σχεδόν που πάει να με σκοτώσει έρχονται στο μυαλό μου τα λόγια του Niall. «Έχω ερωτευτεί φαν» είχε πει μία μέρα. «Έχω ερωτευτεί φαν μέσα στο κοινό μα δεν την ξαναείδα ποτέ»