Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 16 ~Αφέσου...~

  Η βροχή πέφτει πάνω μας σαν κατακλυσμός, οι δυνατές στάλες προσγειώνονται απότομα στα σώματα μας αλλά σχεδόν δεν μας νοιάζει. Χριστέ μου τον θέλω. Τον θέλω τόσο απελπιστικά πολύ. Είναι η πρώτη φορά που κλείνω τα μάτια και δεν νιώθω τίποτα να με εμποδίζει. Το μοναδικό φιλί του που με έχει κάνει να αφεθώ τόσο, ώστε να ξεχάσω να αναπνεύσω. Η γλώσσα του παίζει με τη δική μου ρυθμικά και άγρια την ίδια στιγμή, και το άρωμα του σε συνδιασμό με το άρωμα της βροχής, συνθέτει μία τέλεια μυρωδιά σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα το καλοκαίρι. Οι παλάμες του από τον σβέρκο μου, μετακινούνται σκληρές στα μάγουλα μου και με κρατάει εκεί δυνατά, ζώντας αυτή τη παθιασμένη στιγμή στο έπακρο. Η ανάσα μου τρέμει, και πριν βιαστώ να το σκεφτώ καταλαβαίνω ότι δεν είναι από το κρύο... Για λίγα δευτερόλεπτα τα χείλη του αφήνουν τα παραπονεμένα δικά μου και κλείνω ξανά τα μάτια. Νιώθω το φιλί του, αργό και ζεστό στον λαιμό μου και τεντώνομαι πίσω απολαμβάνοντας τη στιγμή, στο τέρμα της. Όλα είναι τόσο ξένα για μένα, κανείς ποτέ δεν με είχε φιλήσει πριν από αυτό το ταξίδι και τώρα στη μέση του πουθενά εκείνος μου φιλάει τον λαιμό...
I can die right now in his arms... }
Tα χείλη του γεύονται το δέρμα μου μαζί με τις σταγόνες της βροχής που προσγειώνονται απαλά στην καμπύλη του λαιμού μου ενώ τα δικά μου χέρια τραβούν ελαφρώς τα μαλλιά του ικετεύοντας για παραπάνω. Τον εμπιστεύομαι πέρα από το οποιοδήποτε άπειρο, ίσως για όχι κάτι παραπάνω ακόμη, αλλά για αυτό που έχει καταφέρει να μου προσφέρει τώρα. Την ΈΚΣΤΑΣΗ. Λίγο αργότερα τον νιώθω να ξεκολλάει από πάνω μου -όσο μας επέτρεπε να κολλήσουμε το αυτοκίνητο- και να χαμογελάει. Τον κοιτάω και εγώ. Nομίζω ότι αυτή τη στιγμή ντρέπομαι, οπότε παίρνω σχεδόν αμέσως το βλέμμα μου από το πρόσωπό του και κοιτάζω κάτω. Τα φλογερά του δάχτυλα αγγίζουν το πηγούνι μου.
 «Κοίτα με...» ψιθυρίζει και εγώ νιώθω πως δεν αντέχω με την ένταση της φωνής του. «Είσαι πανέμορφη. Μη το ξεχνάς ποτέ αυτό πριγκίπισσα!»
 Χαμογελάω και τον φιλάω πεταχτά, ενώ αρχίζω να ανατριχιάζω και ξέρω πως τη δεδομένη στιγμή είναι από το κρύο. Με κοιτάζει και γελάει. «Λοιπόν, είσαι έτοιμη για το επόμενο παρτ του night changes?» λέει μόνο και όπως έχω συνηθίσει τις τελευταίες μέρες, ξεκινάω το αυτοκίνητο χωρίς να πει ούτε μία παραπάνω κουβέντα...