Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 19 ~Liam's part~

  «Ξέρεις που θα πάμε τώρα;» λέει ο Harry μέσα στο χαμόγελο, όταν μπαίνουμε ξανά στο αυτοκίνητο μετά το φαγητό. Το παντελόνι του είναι ακόμη κάπως βρεγμένο και προσπαθώ να μην το κοιτάω για να μη γελάσω αφού είπε χαρακτηριστικά ''Θα σε τιμωρήσω αργότερα.Κανείς δεν κοροϊδεύει τον Harry Styles!!!''
 «Που θα πάμε;» του χαμογελάω και εγώ. «Θα μου πεις ή πάλι πρέπει να το βρω μόνη μου;»
 «Mα φυσικά και θα το βρεις μόνη σου πριγκίπισσα! Δεν έμειναν και πολλά άλλωστε...»
 Σκέφτομαι λογικά. Είναι ακόμη Σεπτέμβριος άρα δεν μπορούμε να κάνουμε παγοπέδιλα. Τι ειρωνικό να έχουμε κάνει όλα τα παρτ του night changes χωρίς το δικό του παρτ μέσα... Σπίτι δεν πάμε ακόμα άρα δεν είναι το παρτ του Niall.
Άρα τι μένει;;
 ΌΧΙ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ.
 ΌΧΙ ΌΧΙ ΚΑΙ ΌΧΙ!
 «Θα με πας στο λούνα παρκ;;;» του χαμογελάω με το ύφος ''Ωωω Θεέ μου είσαι τόσο υπέροχος μπορείς άνετα να με εκμεταλευτείς ύστερα από αυτό''
 «Ναι μικρή μου» λέει και μου αγγίζει απαλά το χέρι. Με χαϊδεύει για λίγο έως ότου να σταματήσω να χαμογελάω και όταν καταλαβαίνει πως αυτό δεν πρόκειται να γίνει, το παίρνει, για να αλλάξει ταχύτητα στο δρόμο. Έχουμε βγει πλέον έξω από τη πόλη και οδηγούμε στον περιφερειακό. Λογικά έψαχνε κάτι που να μην είναι ούτε πολύ κοντά ούτε πολύ μακρυά από το ξενοδοχείο και γενικά τις τοποθεσίες που ήμασταν πρόσφατα.
Μ αρέσει που τα έχει κανονίσει όλα από πριν. Είναι όμορφο να ξέρω πως η τελευταία μου μέρα στο Λονδίνο θα περάσει έτσι. Με κάποιον που όχι μόνο δείχνει να με νοιάζεται επικίνδυνα πολύ, αλλά έχει κανονίσει να είναι όλα τέλεια, για μένα.
Καταλαβαίνω ότι φτάνουμε όταν στρίβουμε εκεί που υπάρχει μια πινακίδα που λέει ''irvin leisure ltd''. Βλέπω μια τεράστια ρόδα από μακρυά και τότε είναι που καταλαβαίνω ότι η βραδιά θα περάσει τέλεια!
 Κοιτάω το κινητό μου και εκπλήσσομαι δυσάρεστα που η ώρα έχει πάει 8. Πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος μαζί του. Μακάρι αυτό να συνέβαινε και στην ιστορία στην Γ' λυκείου, αλλά είναι γνωστό σε όλους μας πλέον ότι ο Θεός δεν υπάρχει! Αύριο τέτοια ώρα θα είμαι στο αεροδρόμιο στην Αθήνα... Θεέ μου δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι! Και μάλλον, ακριβώς επειδή δεν θέλω, φτάσαμε.
Ο Harry παρκάρει το αυτοκίνητο και η διασκέδαση είναι απλά μπροστά μας, με σάρκα και οστά! Μπαίνουμε μέσα και μου χαμογελάει. Φυσικά πληρώνει και τα 2 εισιτήρια, παρά τις όποιες ενοχλήσεις μου, και έχει ζητήσει από τους υπευθύνους να μην ενοχληθούμε από κανέναν. Δεν είμαστε μόνοι στο λούνα παρκ, προφανώς, αλλά μάλλον είναι λιγότερα άτομα από όσα περίμενα για αυτόν ακριβώς τον λόγο.
 Έρχεται μπροστά ακριβώς από τα μάτια μου και με κοιτάζει.
 «Λοιπόν που θες να πάμε πρώτα;» λέει ενθουσιασμένα. «Θες να πάμε στα φουσκωτά;;;» συνεχίζει, μάλλον γιατί είναι τα μόνα που μπορεί να δει μπροστά του.
Πάντως μπορώ να το πω. Τα φουσκωτά είναι μεγάλα, πολλά και πολύχρωμα. Ένα είναι ένα ολόκληρο μικρό καστράκι, ενώ ένα άλλο ένα μικρό βαγόνι τρένου. Θέλω να πω, χμμ, αν ήμουν 5 χρονών μπορεί και να μου άρεσαν όλα αυτά!
«Κάποια άλλη πρόταση;» λέω και τον κοιτάζω απρόθυμα για τη λύση που προτείνει. Το πρόσωπο του παίρνει ένα γλυκό κουταβίσιο βλέμμα στεναχώριας και είναι πραγματικά τόσο αστείος. Ωστόσο αυτό δεν κρατάει πάνω από 5 δευτερόλεπτα.
«Στο καρουζέλ;» λέει και με κοιτάζει ελπιδοφόρα. «Στο τρενάκι κάμπια;»
Γελάω βλέποντας το τρενάκι κάμπια σχεδόν μπροστά μου λίγο πριν ξεκινήσει ο γύρος. Άτομα φωνάζουν, γελάνε, τσιρίζουν χαρούμενα για να ξεκινήσει.
Αλλά μαντέψτε. Είναι περίπου... χμμ 5 χρονών!
«Harry αυτά είναι για μωρά!»
«Εεε τι λες το καρουζελ είναι ρομαντικό!» διαμαρτύρεται.
«Ναι τι ρομαντικό να πηγαίνεις σαν χελώνα με αλογάκια! Είναι ειρωνικό, αν το σκεφτείς, τα άλογα τρέχουν γρήγορα.» Γελάει.
«Ωραία πρότεινε εσύ κάτι!»
«Πάμε στις κούνιες που πετάνε;» λέω ενθουσιασμένα και τον βλέπω να ξεροκαταπίνει. Ωωω Θεέ μου ο μεγάλος Harry Styles φοβάται τα παιχνίδια του λούνα παρκ.
«Εεεμ, Έλντα, διάλεξε κάτι πιο... ακίνδυνο»
«Έλα ρε ψυχή μου, πάμε, δεν θα πάθεις τίποτα!»
Μένει για λίγο, με κοιτάει και χαμογελάει πλατιά. «Πως το πες αυτό;»
«Δεν θα πάθεις τίποτα λέω» Ανοιγοκλείνει τα μάτια για μια στιγμή, και ύστερα καρφώνει τα δικά μου.
«όχι αυτό...» λέει και χαμογελάει ακόμα σαν μικρό παιδι, ενώ τα χέρια του έρχονται στα μάγουλα μου. «Το ψυχή μου»
 Του χαμογελάω και εγώ, και τώρα είμαι εγώ αυτή που κάνει τη πρώτη κίνηση και τον φιλάω γλυκά στα χείλη αγκαλιάζοντας τη μέση του.
 «Λοιπόν, πάμε;» του λέω με puppy eyes.
 «Άντε πάμε.» συμφωνεί με μισή καρδιά.  

  Έχοντας επιβιβαστεί, είναι στη κούνια ακριβώς από πίσω μου και με κοιτάζει.
 «Μήπως να κατέβω;» λέει φοβητσιάρικα.
 «Έχεις υψοφοβία;» τον ρωτάω περίεργη και η απάντηση που παίρνω με κάνει να γελάσω.
 «Δεν φοβάμαι τα ύψη, μην εκτοξευτώ πουθενά και γίνουμε πραγματικό night changes εδώ μέσα φοβάμαι.»
 Και ξεκινάμε.
 Οι κούνιες κουνιούνται στον αέρα, πάνω κάτω και εγώ δεν μπορώ να κοιτάξω μπροστά εφόσον ο Harry φοβάται τόσο πολύ. Έχω τον νου μου πίσω. Και καλά κάνω δηλαδή αφού κάθε 5 δευτερόλεπτα το μόνο που ακούω είναι:
 «ΕΛΝΤΑ»
 «ΕΛΝΤΑ»
 «ΕΛΝΤΑ»
 Ωωω Θεέ μου από τη μία μου φαίνεται τόσο αστείο, από την άλλη όμως, τον λυπάμαι λίίίίίγο που φοβάται.
Με δυνατή φωνή, το μόνο που λέω είναι, «κλείσε τα μάτια, είναι όμορφα έτσι...» και για λίγο σταματάει να φωνάζει το όνομα μου.
 Το ίδιο κάνω και εγώ.
 Και όσο είμαστε στον αέρα, καταλαβαίνω ότι έτσι χάνονται οι στιγμές σαν και τον άνεμο.

Doesn't even drive you crazy, just how fast the night changes? σκέφτομαι από μέσα μου, και νομίζω πως ταιριάζει τελείως στην περίσταση αυτή τη στιγμή.

Γυρνάω για λίγο πίσω, να δω αν είναι καλά, και βλέπω, πως έχει αφήσει τα χέρια του από τη κούνια. Πετάει, με κλειστά τα μάτια, και αφήνει την ελευθερία του να τον καθοδηγεί. Δεν μου θυμίζει τίποτα άλλο εκτός από άγγελο... Όταν οι κούνιες σταματάνε, τον ρωτάω πως ένιωσε.
 «Όμορφα» λέει μόνο. «Χάρη σε σένα...»
 «Να πάμε στο στοιχειωμένο σπίτι λίγο πιο κάτω;;;» παρακαλάω και με κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα και με γουρλωμένα τα μάτια.
 «Δεν θα σαι με τα καλά σου!!!» λέει μόνο, στο τέλος όμως, ύστερα από 2000 παρακάλια, τον έπεισα.
 Δεν είναι σαν το γνωστό τρενάκι του τρόμου.
Εδώ απλά μπαίνεις σε ένα σπίτι, εσύ και ένα ακόμη άτομο, και προσπαθείς να λύσεις ένα μυστήριο σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Έρχονται τρομακτικά πρόσωπα και σου λένε την ιστορία τους και εσύ πρέπει να βρεις τι θα κάνουν...
 Ο Ηarry μου κρατάει σφιχτά το χέρι όταν μια κυρία με άσπρο φόρεμα γεμάτα αίματα μας λέει την ιστορία της. Δεν βλέπω τον Harry να παίρνει ούτε ανάσα, και εγώ θέλω να γελάσω γιατί ξέρω πως όλα αυτά είναι ψέματα αλλά δεν το κάνω, παρά βρίσκω, πως λύνεται το μυστήριο της γυναίκας, -πω, πω τι δύσκολο- η οποία με ευχαριστεί και μας αφήνει να βγούμε από το σπίτι.
 Ο Harry έχει γίνει κατακόκκινος σαν παντζάρι και έχει βουρκωμένα μάτια από τη πίεση.
Θεέ μου θέλω τόσο πολύ να τον φιλήσω για να ησυχάσει...
Είναι τόσο μα τόσο ταραγμένος...
 «Ψυχή μου» τον λέω ξανά έτσι μήπως γίνει λίγο καλύτερα. «Ένα παιχνίδι ήταν μόνο, ηρέμησε... Όλα είναι καλά τώρα»
 Σε δευτερόλεπτα είναι πάλι εντάξει.
 «Να διαλέξω εγώ παιχνίδι τώρα;»
Ωωω θεέ μου κάνει σαν μικρό παιδί.
Και οι δύο είμαστε παιδιά σήμερα.
Μας επιτρέπεται...
 «Διάλεξε.»
 «Πάμε στο μεγάλο τρενάκι» λέει και εγώ απαντάω πως έχει κάνει πρόοδο και μπράβο που επιτέλους δεν διάλεξε ένα παιδικό παιχνίδι. Με στραβοκοιτάζει και ύστερα χαμογελάει! Καθόμαστε μαζί στο βαγόνι και όταν ξεκινάει σε κεκτημένη ταχύτητα μου σφίγγει πάλι το χέρι. Ίσως να μην είμαστε στο παρτ του Zayn αλλά αυτό θα τον βοηθήσει σωστά;
 Σκύβω στο αυτί του όταν βλέπω ότι αρχίζει να φοβάται λίγο και ψιθυρίζω
«Just close your eyes and enjoy the roller coaster, that is life...»
Και το κάνει.
Κλείνει ξανά τα μάτια και απολαμβάνει.
 Και η υπόλοιπη νύχτα, μέχρι τουλάχιστον να γυρίσω στο ξενοδοχείο, πέρασε με δικά του παιχνίδια. Ανεβήκαμε στο καρουζελ, στο τρενάκι κάμπια, στο τραμπολίνο, στα φουσκωτα, σε ότι τον έκανε χαρούμενο, μόνο για απόψε.
Και... Στο παρτ αυτό του Liam, η μόνη αναποδιά που είχαμε, ήταν αυτή. Οι φόβοι του. Όμως ταυτόχρονα αυτό ήταν και το μεγαλύτερο προτέρημα της βραδιάς.
Κοιτώντας τον κατάματα πλέον, εκείνον και τους φόβους του, συνειδητοποίησα κάτι πολύ σημαντικό.
Ότι είναι άνθρωπος.
 Ο Ηarry Styles δεν είναι θρύλος, ο Ηarry Styles δεν είναι θεός. Είναι απλά άνθρωπος. Σαν εμένα. Σαν τη μητέρα μου. Σαν γενικότερα όλο τον κόσμο.
Ο Ηarry που ερωτεύτηκε μια απλή φαν σε μια από τις άπειρες συναυλίες.
Ο Harry που χαμογελάει ότι και να του πεις, ότι και να γίνει.
Ο Harry που δεν μπορεί να φάει μακαρόνια χωρίς κουτάλι.
Ο Harry που φοβάται τα παιχνίδια του λουνα παρκ, και πιο πολύ τη κυρία με το λευκό φορεμά.
O Harry.
O Harry Styles, που είναι απλά άνθρωπος.
Και είναι δικός μου...