Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 11 ~Αποφάσεις...~

  Τα μάτια μου είναι κλειστά και δεν κάνω οτιδήποτε άλλο από το να αφήνομαι. Τα χείλη του κινούνται ακόμη απαλά στα δικά μου και εγώ κοντεύω να χάσω την ανάσα μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα, αλλά ταυτοχρόνως είναι τόσες πολλές οι σκέψεις στο κεφάλι μου, που σχηματίζουν ένα κουβάρι αλλόκοτων στιγμών και πραγμάτων. Με είπε όμορφη, με φίλησε, μου είπε ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου... Τι κάνω εδώ; Φεύγω σε λίγες ώρες και... Ωωω Θεέ μου νομίζω πως είμαι χαμένη υπόθεση. Νιώθω κάτι μέσα στα χείλη μου που κινείται δειλά στην αρχή αλλα μπερδεύεται απαιτητικα στη συνέχεια. Μου παίρνει λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβω πως είναι η γλώσσα του και η ανάσα μου γίνεται ακόμη πιο γρήγορη ξαφνικά. Αν ηδονή αποκαλούσα και μόνο το γεγονός οτι κοιτούσα το πρόσωπο του παλιότερα, αυτό που νιώθω τώρα είναι το πιο απόλυτο, το βαθύτερο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, πάθος που θα μπορούσε ποτέ να φτάσει άνθρωπος. Δεν έχω καταλάβει πόση ώρα έχει περάσει ώσπου τα χείλη του απομακρύνονται από τα δικά μου και νιώθω τα χέρια του στα μάγουλα μου πάλι.
 «Χαίρομαι που είμαι ο πρώτος...» λέει σίγουρος για τον εαυτό του και τον κοιτάζω.
Η αλήθεια είναι αυτή. Είναι ο πρώτος. Δεν ξέρω όμως άμα πρέπει να τον αφήσω να το καταλάβει. Αν πω ''ωω harry και εγω χαίρομαι'' θα μας περάσουν για ρομαντική ταινία της δεκαετίας του '40 τύπου ''notebook''. Aν πω ''εε δεν είσαι ο πρώτος'' θα φανώ χαζή, γιατί φαίνεται απελπιστικά πολύ ότι ναι, αυτός είναι ο πρώτος που με φιλάει.Έτσι αποφασίζω να μη πω τίποτα. Γυρνάω το θέμα αλλού. Στο τέλος μας, πριν καν αρχίσουμε.

 «Πετάω για Αθήνα σήμερα. Στις 4 πρέπει να μαι στο αεροδρόμιο...»

Το πρόσωπο του σκοτεινιάζει σε δευτερόλεπτα και συσπάται στεναχωρημένα σαν να προσπαθεί να συγκρατηθεί. Κοιτάει το ρολόι του. Είναι ήδη 10 και κάτι το πρωί. Ύστερα τον βλέπω να σκέφτεται. Είναι σχεδόν σαν να βλέπω το μυαλό του να δουλεύει μόνο και μόνο επειδή του πρόσωπο του είναι τόσο εκφραστικό.
 «Δεν θέλω να σε χάσω» λέει τελικά και με κοιτάζει μέσα στα μάτια ξανά. Όταν κοιτάζει τα μάτια μου, Θεέ μου, είναι σαν μια ξηρή αφυδατωμένη έρημος να λούζεται από έναν καταγάλανο ωκεανό. Μια μάχη χαμένη από το πρώτο δευτερόλεπτο.
 «Ούτε εγώ θέλω να σε χάσω.» ψιθυρίζω και κοιτάζω το πρόσωπο του. Τέλειο. Σαν θεός.
 «Έλντα...» ψιθυρίζει μόνο. «Έχεις ιδέα από πότε έχω να ερωτευτώ, έτσι κεραυνοβόλα, όπως ερωτεύτηκα εσένα; Έχεις ιδέα για όλες τις κοπέλες που μου πλάσαρε το μάνατζμεντ; Όλες ήταν ψεύτικες. Εσύ είσαι η μόνη αληθινή κοπέλα που ερωτεύτηκα ποτέ. Και έτσι θέλω να παραμείνει. Δεν θέλω να σε χάσω...»  
 «Δηλαδή τι προτείνεις;» λέω κοιτάζοντας τον. «Να είμαι εγώ στην Ελλάδα και εσύ στην Αμερική; Να είσαι για τουρ και εγω να διαβάζω για εξεταστική; Harry, σοβαρα; Πόσο πιστεύεις ότι θα κρατήσει όλο αυτό;»
«Όσο θέλουμε εμείς να κρατήσει.»
«Δεν είσαι ρεαλιστής.»
«Είμαι ερωτευμένος.»
«Ή απλά ενθουσιασμένος»
«Τι εννοείς;»
«Εννοώ...» παίρνω μια βαθιά ανάσα «Εννοώ ότι δεν με ξέρεις. Πρέπει να γνωρίσεις τον άλλον για να τον ερωτευτείς. Να τον ζήσεις. Nα γευτείς όλες του τις πλευρές. Εσύ με γνωρίζεις ελάχιστα, δεν μπορείς να μου ζητάς κάτι τέτοιο. Όχι έτσι.»

Με κοιτάζει σαν κουτάβι που είναι έτοιμο να κλάψει. Ό,τι είπα, σαν να έχει χτυπήσει ένα ευαίσθητο νεύρο στο κορμί του, τον έχει κάνει τσιτωμένο και χίλια κομμάτια την ίδια στιγμή.
 «Δώσε μου χρόνο.» λέει μόνο. «Δώσε μου χρόνο να σε μάθω λίγο παραπάνω. Δώσε μου μια ευκαιρία, κάτι. Σου ορκίζομαι ότι αν δεν το αντέχεις όλο αυτό δεν θα σε ξαναενοχλήσω. Αλλά θέλω να σου δείξω ότι αξίζει να το εμπιστευτείς όλο αυτό.»
Μιλάει έντονα, τα χέρια του σφίγγονται σε γροθιές. Έχει κάνει μια παύση όμως φαίνεται ότι θέλει να πεί και κάτι άλλο. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και με κοιτάζει ξανά. Τα χέρια του, σε δευτερόλεπτα μετακινούνται. Το ένα αγγίζει το χέρι μου και χαιδεύει τα δάχτυλα μου, ενώ το άλλο ακουμπά το στήθος μου. Τη καρδιά μου.
«Εδώ Έλντα, εδώ τι σου λέει να κάνεις; Αν σου λέει να τα παρατήσεις επειδή όλο αυτό δεν είναι ρεαλιστικο, καλώς. Αλλά αν, έστω και λίγο, τρέφεις κάποιες ελπίδες ότι όλο αυτό μπορεί να πετύχει, μείνε. Μείνε σ' αυτό.»
Το σκέφτομαι για λίγο. Ξέρω τι θα του πω από το πρώτο δευτερόλεπτο που άρχισε αυτό τον μονόλογο. Δεν ξέρω όμως πως να εκφράστω. Οπότε αποφασίζω ότι ένα φιλί είναι ο καλύτερος τρόπος...

«Λοιπόν τι θέλεις να κάνουμε;» ρωτάει και μου δείχνει τις σακούλες με τα πρωινά. «Η φίλη σου περιμένει κάτω. Και σας χρωστάω και μια βόλτα στη πόλη μου.» χαμογελάει.
«Όλοι μαζί;» εκπλήσσομαι ευχάριστα και τον αγκαλιάζω.
«Ναι, όλοι μαζί» απαντάει και φιλάει τα μαλλιά μου. Αφού λοιπόν τρώμε και τις 3 σακούλες με πρωινά που έχει φέρει μαζί του, αφού σκουπίζω εκατό φορές το μέτωπο του που έχει γεμίσει σοκολάτα από τα πολλά ντόνατς, αφού ανταλλάσσουμε λίγα ακόμα γλυκά, παιχνιδιάρικα φιλιά, παίρνει το χέρι μου προστατευτικά στο δικό του. Κλείνουμε τη πόρτα του δωματίου, κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον, και αυτό ήταν. Είμαστε έτοιμοι να κατέβουμε και να απολαύσουμε μια βόλτα στο πρωινό Λονδίνο...