Back for you when the night changes |A Harry Styles Fanfiction|

Κεφάλαιο 22 ~Το άπιαστο~

  «Ηarry? Είσαι καλά?» λέω καθώς ξεκολλάω απότομα από την αγκαλιά του. Κοιτάζω τα μάτια του, πριν τα κρύψει, και, όπως υποψιαζόμουν φυσικά, είναι βουρκωμένα. «Ψυχή μου, όχι...» λέω καθώς αγκαλιάζω το πρόσωπο του και το τοποθετώ στο λαιμό μου. Είναι από τις λίγες στιγμές μαζί του που νιώθω πως εγώ τον φροντίζω και όχι εκείνος. Και μ αρέσει η ισοτιμία που έχουμε σ' αυτή τη σχέση αυτές τις φορές. Παιδεύω απαλά τον σβέρκο του και τα μπερδεμένα του μαλλιά για να τον κάνω να ηρεμήσει. Ξέρω πως δεν κλαίει. Δεν θα έκλαιγε ποτέ μπροστά μου, τουλάχιστον νομίζω. Όμως μπορώ άνετα να πω ότι βρίσκεται σε μια πολύ έντονη συναισθηματική φόρτιση. Και δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι...
«Το ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει αυτό...» λέω μελαγχολικά. «Είσαι σίγουρος πως εισαι διατεθειμένος να προσπαθήσεις για όλη αυτή τη σχέση;»Σηκώνεται απότομα και απλά με φιλάει τόσο έντονα, όσο δεν με έχει φιλήσει ποτέ. Τα βουρκωμένα ματάκια του γαργαλούν τις βλεφαρίδες μου, ενώ η γεύση του φιλιού του πλημμυρίζει ορμητικά τα χείλη μου.
Τόσες υποσχέσεις μπορούν να κρυφτούν σε ένα φιλί... Μου έχει δώσει ήδη αμέτρητες.
Ξεκολλάει και με κοιτάζει. Στα μάτια. Προσπαθεί να μου ανάψει μια φωτιά μέσα στο μυαλό μου, και να καώ μέσα της. Θεέ μου ποτέ δεν πίστευα ότι θα ένιωθα έτσι για κάποιον.
Μπορώ να γράψω ποιήματα μόνο από τα φιλιά του και το βλέμμα του.
Πάνω στο σώμα του.
ΕΛΝΤΑ ΤΗ ΤΥΧΗ ΜΟΥ ΜΑΖΕΨΟΥ!
«Να σου πω κάτι;» ψιθυρίζει και εγώ δεν μπορώ να ξεκολλήσω από το βλέμμα του. Είναι σαν μαγνήτης που με τραβάει μέσα του.
«Πολλές εξαρτήσεις υπάρχουν μωρό μου. Ειλικρινά. Και έχει τύχει να τις δοκιμάσω όλες. Τσιγάρο. Ποτό. Ναρκωτικά. Τα πάντα. Αλλά η μεγαλύτερη εξάρτηση είναι ο άνθρωπος. Η μεγαλύτερη εξάρτηση είναι η καύλα που νιώθεις μέχρι να ξαναδείς τον άλλον, ο εθισμός μέχρι την επόμενη φορά που θα κάνεις άλλη μια τζούρα από το άρωμα του. Η μεγαλύτερη εξάρτηση, έρχεται τις στιγμές που ο άνθρωπος είναι μακρυά και εσύ παρακαλάς να ταν εδώ μαζί σου. Και είναι σαν να θες να αγγίξεις το άπιαστο Έλντα. Γιατί ξαφνικά καταλαβαίνεις, ότι δεν υπάρχει κάποιος να αγγίξεις, ότι το μόνο που μπορείς να ακουμπήσεις είναι το κενό. Και έρχεται η στιγμή σε λίγες ώρες που θα γίνεις και εσύ κενό γαμώτο. Και δεν ξέρω πως στον πούτσο να διαχειριστώ κάτι τέτοιο, γιατί δεν το έχω ξανανιώσει. Δεν έχω ξανανιώσει να παρακαλάω για ένα ακόμη φιλί από μέσα μου δεν έχω ξανανιώσει να χάνομαι τόσο πολύ που να μου ξεφεύγει ο έλεγχος με τη κάθε παραμικρή σου κίνηση. Δεν έχω ξανανιώσει ερωτευμένος... Και ενώ τώρα είναι το πιο όμορφο συναίσθημα του κόσμου γιατί είσαι εδώ δίπλα μου, σε λίγο θα νιώθω την απουσία σου σε κάθε λεπτό της γαμημένης ύπαρξης μου.»
Θεέ μου. Αν αυτό είναι το μούδιασμα που λένε όλοι όταν μιλάνε για έρωτα, νομίζω πως το νιώθω στο πενταπλάσιο. Γιατί να νιώθω τόσο δυνατά, τόσο πολλά πράγματα για κάποιον που ξέρω προσωπικά μόλις λίγες μέρες...; Είναι τόσο παράξενο μα και ταυτόχρονα τόσο υπέροχο να νιώθω κάτι για κάποιον επιτέλους. Και μακάρι να ταν μόνο κάτι. Είναι πολλά. Και... Ειλικρινά νιώθω ότι δεν μπορώ να τα εκφράσω με λόγια. Αδυνατώ. Το μόνο που σκέφτομαι ενώσω κοιτάζω τα μάτια του που καίγονται για μια επαφή με τα δικά μου, είναι η απλή λογική.
Το να αφήσω όσο περισσότερο άρωμα μπορώ στο κορμί του.
Το να τον αγγίξω, όσο περισσότερο αντέχω για να μην του λείπει τόσο το άγγιγμα μου στην απόσταση που πρόκειται να μας χωρίζει.
Το να κάνω το άπιαστο που θα νιώθουμε και οι δυο, για λίγα λεπτά προσιτό...
 «Harry... Απλά. Μη. Πεις. Λέξη.»  
Με κοιτάζει τρομοκρατημένα και εγώ το μόνο που κάνω είναι να πιάσω την άκρη από το ύφασμα της μπλούζας του για να την ανεβάσω. Παίρνει το χέρι μου στα δύο δικά του.
 «Αν δεν θες...»
«Θέλω να σ' αγγίξω.» λέω αυτό που τόση ώρα επαναλαμβάνω στο μυαλό μου για να βγει σωστά. «Θέλω να σου λείψω τόσο που να μπορείς να το αντέξεις...»
Και έτσι αφήνει τα χέρια του από το δικό μου. Και -τι έκπληξη- αυτή τη στιγμή δεν έχω ιδέα τι να κάνω. Οπότε κλείνω τα μάτια και αφήνω το ένστικτο να με καθοδηγεί. Δεν αργώ να τα ξανανοίξω βέβαια, όταν του βγάζω τη μπλούζα. Είχα όνειρο να δω τα τατουάζ του από κοντά και τώρα όλα είναι σε απόσταση αναπνοής από το στόμα μου.
Θεέ μου είναι τόσο ζεστός.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι από το άγγιγμα μου ή από τη φυσική θερμότητα του κορμιού του αλλά είναι... Ωωω Θεέ μου είναι καυτός. Δεν ξέρω τι να κάνω.
Οι κινήσεις μου είναι άπειρες, όμως εκείνος έχει χαλαρώσει έχει κλείσει τα μάτια και απλά διακρίνω μόνο την απόλαυση στο βλέμμα του.
Εγώ απλά του χαϊδεύω ένα ένα τα τατουάζ. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Τα πουλιά πάνω από το στήθος του θέλουν να πετάξω μαζί τους και εγώ το κάνω. Τα δάχτυλά μου πετάνε πάνω στο στήθος του και ύστερα στους ώμους του και σε όλο το μήκος των χεριών του μέχρι τη παλάμη του. Θέλω να χαϊδέψω όλο του το κορμί. Να πάρω λίγο από το άρωμα του μαζί μου και να αφήσω το δικό μου στίγμα εδώ.
Έτσι δεν υπάρχει καν απόσταση έτσι δεν είναι;
Και ύστερα νιώθω τη πεταλούδα, εκεί, στη μέση των πνευμόνων του να με κοιτάει. Στο κορμί του είναι ασπρόμαυρη, μα εγώ βλέπω τόσα χρώματα μέσα της. Μα κυρίως, συμβολίζει το άπιαστο. Αυτό που νόμιζα πως θα ταν και εκείνος για μένα, και τώρα τον έχω εδώ και τον φιλάω. Όπως λοιπόν και αυτόν, θέλω να φιλήσω το κάθε εκατοστό του άπιαστου. Αυτής της πεταλούδας. Τις κεραίες της, το σκελετό της... Και ύστερα τα φτερά της. Ειδικά εκείνα. Μόνο και μόνο για να εγκλωβίσω εκεί το άπιαστο, να πιάσω τη χίμαιρα μου αυτή και να μη χρειαστεί ποτέ ξανά κάτι τέτοιο.
Μένω να τον φιλάω απαλά και τον νιώθω να τρέμει. Όλο το κορμί του είναι σε έξαψη, κάτι που μπορώ να νιώσω, από τη κορυφή ως τα νύχια. Προχωράω στον λαιμό του, στο στήθος του, στους κοιλιακούς του. Δεν θέλω να αφήσω σημείο που δεν έχω αγγίξει ή φιλήσει. Και ύστερα τον κοιτάζω στα μάτια. Το μόνο που μπορώ να νιώσω, για εκείνο το σημείο κάτω από τη κοιλιά του, είναι φόβος. Φόβος για το άγνωστο. Δεν ξέρω πως μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο που να ικανοποιήσει αυτό το σημείο, δεν ξέρω τίποτα από όλα αυτά. Και μετά, με τα μάτια μου, ζητάω απεγνωσμένα μια καθοδήγηση.
«Απλά... Βοήθησε με.» λέω καθώς στέκομαι σχεδόν δίπλα του στο κρεβάτι πια, στο ύψος του λαιμού του.
Παίρνει απαλά το χέρι μου, και το κατεβάζει κάτω από τη κοιλιά του. Δεν ξέρω πως να νιώσω για αυτό. Είναι κάτι ξένο. Κάτι που δεν... ξέρω. Συνεχίζω να φοβάμαι, αλλά τώρα λιγότερο. Δεν έχει πάρει ούτε στιγμή τα μάτια του από πάνω μου. Και εμένα απλά το χέρι μου έχει μπει μέσα από το παντελόνι του και τον αγγίζω. Αυτό που ήθελα από την αρχή να κάνω. Ποιος φανταζόταν όμως ότι θα ταν κάτι τόσο τρομαχτικό; Βλέπω τις κόρες των ματιών του να διαστέλλονται καθώς άθελα μου και τελείως αυθόρμητα, συνεχίζω να τον χαϊδεύω. Το σώμα μου με καθοδηγεί για να νιώσει αυτό που ένιωσα κι εγώ τη προηγούμενη νύχτα.
Την ικανοποίηση.
Την έκσταση.
 Ακόμα κοιτιόμαστε στα μάτια, πολύ ήρεμα όμως εκείνος μηδενίζει την απόσταση μεταξύ μας. Το φιλί του είναι γλυκό, αργό, τρυφερό, σαν να θέλει να μου δείξει τα πάντα. Δεν έχει καμία σχέση με όλες τις παθιασμένες στιγμές της προηγούμενης νύχτας. Κάθε φορά είναι και διαφορετική. Και σε λίγο η ανάσα του βαραίνει. Λίγα δευτερόλεπτα μιας γλυκιάς ζάλης τον πλημμυρίζουν και το κορμί του τρέμει. Τόσο υπέροχος ακόμα και σε στιγμές απόλυτης απόλαυσης...
Τόσο όμορφος...
Τόσο, αφημένος, σε εμένα.
Και κάπως έτσι βλέποντας τον να αφήνεται στα δικά μου χέρια, κοίταξα για άλλη μια φορά τη πεταλούδα. Τη φαντάστηκα να πετάει. Το άπιαστο, όσο και να ήθελα να το κρατήσω εκεί μαζί μου, στη τελική πετούσε. Και ναι, ίσως να έμενε για πάντα άπιαστο...
Αλλά κανείς δεν μας εμπόδιζε να το κυνηγάμε. Σωστά;